Ondanks dat het alweer een weekje geleden is dat de camping van het festival werd leeggeveegd, is mijn WOO HAH!-bubbel pas net geklapt. Ik neem jullie nog even mee naar het vorige weekeinde dat, laten we vooropstellen een topweekend was. Desondanks heb ik het persoonlijk zeker niet ervaren als de beste editie. Groter en meer is niet altijd beter, en daar is WOO HAH! het bewijs van.
Waar vorig jaar, tijdens de eerste editie in de Beekse Bergen, vrijdag nog een rustige opstarter was, was dat afgelopen weekend meteen een volwaardige festivaldag met artiesten als Pusha T en ScHoolboy Q op de planning. Dat was dan ook meteen te merken aan de drukte. Met zo’n 37.000 bezoekers (zo’n 5000 meer dan de 2018 editie), begon de avond met een drukke rij. Pluspuntje voor de organisatie: ook zij hadden al snel door dat duizenden mensen door één poortje niet echt werkt, en een deel van de hekken werd dan ook binnen een uur alweer weggehaald.
Eindelijk binnen begon ik bij de kleinste stage op het terrein: de Lil Cube. Hier trapten de gasten van WOO HAH!’s eigen schrijverskamp ‘Pressure Cooker’ af. De tracks die ze in de week voorafgaand aan het festival samen geschreven en geproduceerd hadden, werden hier gespeeld. De kleinste stage of niet; zo turned-up heb ik het bijna nergens meer gezien in de rest van het weekend. Leuk om te zien dat jong talent bij zo’n groot festival een serieuze kans krijgt. Kleine kanttekening: zoals onze eigen HIJS-redacteur Jaap al aangaf tijdens onze podcast, een podium dat qua formaat tussen de kleine Lil Cube en de veel grotere Waterfront- en Desert-stages zou zitten zou een welkome toevoeging zijn.
Wel een nieuwe stage dit jaar was de Desperado’s City. Een clubachtige, volledig donkere tent waar je terecht kon voor een goeie DJ-set, zo nu en dan aangevuld met een live performance van een rapper. Onder andere hier kon je terecht voor een goeie afterparty, net zoals bij de Lil Cube en The Block (de skatebaan). Ook nieuw dit jaar: je kon door tot 03.00 ’s nachts. Wat mij overigens al meteen de eerste dag vloerde en waardoor ik op dag twee de laatste uren brak beleefd heb vanaf een bankje. Overigens geen echte straf, de skatebaan gevuld met dansende mensen op een set van GRM Daily is erg vermakelijk. Net zoals het dagprogramma bij die stage trouwens. Zo waren er iedere dag skate demo’s te zien en op zaterdag een dance battle. Goed vermaak wanneer je net even rustig je pizza wilt eten of je door de moshpit opgelopen gekneusde enkels wilt laten rusten.
Naast de langere afterparty’s, skate demo’s, etc. etc. Is het natuurlijk de line-up waar je uiteindelijk voor naar WOO HAH! komt. Daar had ik overigens een kleine haat-liefde-verhouding mee dit jaar. De programmering zat namelijk zó vol met artiesten die ik graag wilde zien, dat ik uiteindelijk van geen enkele show volledig heb gezien. Iedere stage is minstens een kwartier verderop waardoor je dus op tijd moet vertrekken. In mijn geval betekent dat overigens minstens 25 minuten want af en toe blijft het toch een lastig terrein. Zo wilde ik na een halve show van JID op zondag bij de Waterfront stage ook nog een stukje Saweetie bij de Desert Stage meepakken, maar na 10 minuten lopen kwam ik warempel aan de andere kant van de Waterfront stage terecht. Toegegeven, dit zou ook (deels) aan mijn richtingsgevoel kunnen liggen. JID heb ik daardoor wel helemaal af kunnen kijken en dat was zeker geen straf. De artiest uit Atlanta geeft een sterke show aan een publiek dat al los gaat voordat de rapper van J. Cole’s Dreamville Records überhaupt op het podium staat. Het enthousiasme houdt hij het hele uur vast terwijl hij van flow switcht en zowel zijn mellow hits als All Bad laat horen, als zijn energieke Wells Fargo en Down Bad, van de nieuwe Dreamville-compilatie.
Een eveneens goede show was die van ScHoolboy Q op vrijdag, op de Forest Stage. Althans, zo heb ik moeten aannemen van mijn WOO HAH!-compagnon. Zelf stond ik vrij vooraan maar door de drukte eindigde ik helemaal rechts tussen de bomen waar er van de show weinig was te zien én te horen door het zachte geluid, hetzelfde probleem bij Pusha T (zaterdag en zondag was dit niet het geval). Gelukkig was ik met een fanatiekeling op pad die bij het eerste nummer al in een boom klom en de hele show dus wél heeft kunnen zien en later zelfs nog een shout out kreeg van Mr. Oxymoron himself (“I see you up there in the tree!“). Bijna alle tracks van zijn hitalbum uit 2014 kwamen voorbij evenals de klassiekers van zijn Blank Face LP. Naast dat het publiek daar heel enthousiast over werd, was hij dat zelf ook.
Waar ik wel van genoten heb eerder die dag was Ocean Wisdom, waar het zicht door een half gevulde Desert Stage in ieder geval goed was. Gelukkig was het geluid dat ook. Zijn loeistrakke lines en megasnelle flow kregen met gemak iedereen mee. De 26-jarige artiest heeft vooral zijn dienst binnen de grimescene al bewezen maar dat weerhield hem er niet van ook zijn old school hiphoptracks te performen.
Maar het echte hoogtepunt dit weekend was Little Simz, mét een volledig in het wit geklede band. Waar vaak een live performance met band vooral een goed idee is, maar de uitwerking minder, was dat hier totaal niet het geval. De band was een ware aanvulling op het geheel. Zelf pakte de Britse halverwege haar show zelf de basgitaar op om vervolgens een Dr. Dre-medley ten gehore te brengen. De 25-jarige rapper is niet alleen muzikaal maar kan ook echt rappen, zonder tapes en autotune. Dat de Forest Stage nog lang niet vol stond, deed daar niets aan af.
Hoogepunt voor vele andere was natuurlijk headliner Travis Scott. Met een mainstage-waardige show inclusief vuur, rook en toffe visuals kreeg hij iedereen mee op zijn hits Sicko Mode en Goosebumps. Voor een goed zicht deed ik zelf nog een poging in een boom te klimmen, en na dat dat onder luid applaus eindelijk gelukt was, zag ik ook pas echt hóe vol het stond. Helaas werd ik er na die dertig gelukkige seconden door de security weer uitgehaald en heb ik de rest van de show maar gevolgd van een afstandje op een heuvel. Maar hey, in tegenstelling tot zijn show in 2017, heb ik hem nu niet alleen gehoord maar ook daadwerkelijk gezien, al was het maar 30 seconden. Bij zijn show op WOO HAH! 2021`(als Travis’ agenda zich hetzelfde continueert) sta ik vooraan.
