Brother Ali is een indrukwekkende live mc. De afgelopen jaren heb ik de opvallende mc een paar keer gezien en iedere keer wist hij te overtuigen. Ant zette de nummers in deze keer en Ali wist het publiek zonder enige moeite om zijn vinger te winden. De referenties aan zijn uiterlijk (Ali is albino) keren iedere keer weer terug. Hij noemt zichzelf een kruising tussen de Kentucky Fried Chicken-man en Santa Claus die zich van binnen toch de meest sexy kerel op aarde voelt. Na al die jaren, en zeker voor een volle zaal met enthousiaste fans die totaal niet meer overtuigd hoeven te worden, lijkt me dat niet meer nodig. Ali’s soepele flows en zang waren perfect verstaanbaar en zijn performance prima. Op zijn eigen, relaxte manier maakte hij er eens te meer een fijne show van. Binnenkort komt Ali’s door Jake One’s geproduceerde nieuwe album Mourning In America, Dreaming In Color uit; de track Letter To My Countrymen maakte zowel qua beat als tekst grote indruk.

 

Gelijk na Brother Ali was het tijd voor Evidence. Niet iedereen vond zijn move naar het Rhymesayers-label logisch. Evidence had immers met en zonder Dilated Peoples zijn eigen fanbasis al en heeft toch wel wat meer een ‘b-boy’ image dan een Atmosphere of Brother Ali. Aan de andere kant is hij een mc met positieve, vaak introspectieve teksten; dat sluit dan weer prima aan bij het profiel van het label uit Minneapolis. Eerder dit jaar zag ik Evidence in een bomvolle Bitterzoet het publiek naar zijn hand zetten, deze avond was hij nóg beter. Zijn relaxte rapstijl gekoppeld aan zijn hyperenergieke performance is een heel aparte en toffe combinatie. Net als Ali was Evidence de hele show door woordelijk verstaanbaar en het plezier spatte er bij de Californiër vanaf. Met een toffe combinatie van The Weatherman, Cats & Dogs en zelfs materiaal van zijn I Don’t Need Love EP maakte hij er een afwisselende, foutloze en hartverwarmende show van. De gedoodverfde afsluiter, Mr. Slow Flow, was het hoogtepunt van zijn 45 minuten durende set. Een razend enthousiaste fan sprong het podium op en rapte samen met Evidence het hele nummer. Schitterend om te zien en exemplarisch voor de liefde die Evidence in Nederland al jaren krijgt.

 

 

 

Van een echte headliner was, gezien de status van de drie beschreven mc’s, moeilijk te spreken maar de mannen van Atmosphere zijn als labelbazen natuurlijk wel de Rhymesayers van het eerste uur. De crew uit Minneapolis werd en wordt soms wel schertsend ‘emo-hop’ genoemd, maar daarmee doe je Slug en Ant tekort. Slug is echt een prima rapper en de beats van Ant zijn ten opzichte van het materiaal van, zeg, een Evidence wat avontuurlijker en misschien soms wat afwijkend, maar vallen absoluut gewoon onder de noemer ‘hiphop’. Aangevuld met een prima gitarist en toetsenist zette Atmosphere een goede show neer. Slug’s performance is niet zo energiek als die van Evidence maar wel indringend en intens. Tekstueel is deze mc echt een van de betere mc’s van de afgelopen vijftien jaar. In dat kader was de afsluiter en publieksfavoriet Scapegoat een perfecte keuze.

 

 

Het label Rhymesayers staat voor de mooie combinatie van pure liefhebbers die tegelijkertijd indrukwekkende professionals zijn. Geen ongeïnspireerde duffe optredens, maar non-stop geïnspireerde artiesten op het podium die alles geven. En dat voor slechts 20 euro. Volgend jaar kunnen de Rhymesayers met gerust hart de grote zaal van De Melkweg (The Max) reserveren.