Tilburg heeft WOO HAH!, Amsterdam heeft Appelsap en sinds vorig jaar heeft ook Rotterdam een volwaardig festival met grote hiphopnamen, maar dat zich niet louter op hiphop focust. Een divers scala aan muziek is ons afgelopen vrijdag en zaterdag om de oren gevlogen. Waarin de kleine namen meer indruk maakten dan de grote namen.
Oddisee luidt REC. swingend in
REC. begon officieel op maandag, maar op muzikaal vlak is er dan weinig te beleven. Het echte vuurwerk barstte pas op de vrijdag los. Het toneel van de artiesten was over vier podia op het Schieblock verdeeld, met als belangrijkste en grootste podium Annabel. Hier mocht Oddisee met zijn band The Good Company het feestje aftrappen. De rapper uit Washington D.C. imponeerde met zijn indrukwekkende teksten en soulvolle melodieën. Zijn aanstekelijke energie sloeg al gauw over op het publiek en hij wist als starter in Annabel een aardig publiek te trekken. Zelfs de mensen achterin, die waarschijnlijk niet bekend zijn met zijn muziek, schudden hun hoofd flink mee. Ook gebruikte hij zijn band niet alleen als decorstuk. Elk lid van The Good Company kreeg een solo en waarin ze lieten zien en horen hun instrumenten tot in de puntjes te beheersen. Oddisee & The Good Company lieten in ongeveer drie kwartier zien waarom ze de volgende keer wat later zouden moeten beginnen, want een nog nog groter publiek verdienen ze.
Intiem huiskamerconcert met jazz als hoofdingrediënt
Vlak nadat Oddisee klaar is met zijn set worden al nieuwe instrumenten op het toneel gezet. Tussen de shows door is het lastig om buiten een luchtje te scheppen, omdat het plein verstopt zit met een smeltkroes aan publiek. Het publiek is al net zo divers als het programma op REC. Het eten daarentegen niet. De opties zijn beperkt tot een paar snacks die je eigenlijk goedkoper bij de snackbar op de hoek kan halen. Dat probleem zorgde vorig jaar ook al voor frustratie bij veel bezoekers. Na deze bedrukkende pauze staat de volgende act haar instrumenten al te stemmen.
Jazzcollectief met een hiphoprandje BADBADNOTGOOD mag hun opwachting gaan maken. Multi-instrumentalist, maar voornamelijk saxofonist Leland Whitty begint de set met een luide schreeuw en de rest van de leden starten een onheilspellend, Halloween-achtig nummer in. De rest van de nummers zijn compleet anders. BADBADNOTGOOD weet met hun karakteristieke stijl Annabel in een ware huiskamer te veranderen waar door de speakers swingende jazz wordt geserveerd. Het publiek tapt hun schoentjes mee en gaat langzaam mee in de flow van de sax, de fluit en het ritmische drumwerk van Alexander Sowinski, die ook af en toe het publiek toespreekt. Toch wordt de set van BADBADNOTGOOD wel snel een beetje saai. De nummers weten wel aan te spreken, maar niet echt te imponeren en zijn eigenlijk af en toe net iets te rustig. Pas tegen het einde weten ze weer wat leven in de brouwerij te krijgen en drumt Sowinski bijna zijn handen kapot.
Uniekelingen in Annabel
Vandaag is vooral Annabel een explosie van hiphop, want ook de volgende artiest die gezien moet worden staat op het hoofdpodium. Danny Brown is waarschijnlijk een van de raarste figuren in hiphop. Met een veel te dikke bontjas, strakke broek, laarzen en een Gucci-pet komt hij het podium opwandelen. Hij begint met een dikke smile op zijn gezicht en zijn unieke stemgeluid schalt door de microfoon. You either love it or you hate it. Een paar fanatiekelingen houden er duidelijk van, want terwijl Danny om de zoveel nummers een kledingstuk uittrekt, moshen de jongens in het midden er wild op los. Hij heeft het duidelijk warm, maar de jongens hebben nergens last van. Dit komt natuurlijk deels ook door de wilde, expressieve performance die Danny weggeeft. Het nodigt zelfs de meest rustige persoon uit om de kleren uit te doen en in de moshpit te duiken. De productie heeft af en toe een EDM-randje en is net als Danny zelf, heel uniek. Het enige minpuntje van de luide en wilde performance is dat het geluid van de dj veel te hard staat en dat Danny’s microfoon eigenlijk net iets te zacht staat. Hierdoor is hij tijdens zijn verses bijna onverstaanbaar. Het deert hem echter niet want hij schreeuwt lekker door en de jongens in het midden schreeuwen graag mee.
De laatste hiphopact van de dag heeft een iets kleiner podium van Annabel tot zijn beschikking. In de bovenzaal zet Saba zijn bril af en begint vol energie aan zijn set. Samen met zijn dj probeert hij continu het publiek bij het optreden te betrekken. Door het publiek om de twee nummers te vragen om hun handen de lucht in te steken is dit tegen het irritante aan. Gelukkig heeft Saba genoeg zelfspot om dit ook te benadrukken tijdens zijn optreden. De nummers zijn leuk en aanstekelijk, maar niet denderend. Niet genoeg om het andere hiphopgeweld van de dag te overtreffen eigenlijk.
Kalme hiphopzaterdag
Op zaterdag is dat hiphopgeweld nagenoeg weg. Dan zijn er maar eigenlijk twee echte acts die gecheckt moeten worden. De futuristische poëten uit Seattle, Shabazz Palaces en de nieuwe koning van New Yorkse hiphop (yeah we said it), Joey Bada$$. Shabazz Palaces begint al vrij vroeg op de avond. In Afrikaanse kledij gestoken, maar met futuristische zonnebrillen en trippy visuals beginnen ze hun mysterieuze act. De live instrumenten worden door Tendai ‘Baba’ Maraire bespeeld, terwijl Ishmael Butler a.k.a. Palaceer Lazaro met een intrigerende stem rapt. Hij trekt je langzaam mee de nevel in die wordt veroorzaakt door de rookmachines, terwijl de ritmes en bedwelmende melodietjes van Maraire je hoofd mee laten dreunen. Shabazz Palaces is verfrissend, mysterieus en simpelweg fantastisch.
Dan is er nog als laatste de absolute headliner. Na een dag eerder een meesterlijke show in Paradiso neergezet te hebben, mag hij het kunstje nog een keer overdoen in Annabel. Voor Joey Bada$$ zijn de mensen duidelijk gekomen want dit is by far de best bezochte show van het festival en eigenlijk de enige show waar je in het midden van de zaal nog steeds ingepakt staat als een sardientje. Joey begint geheel volgens de traditie van grote Amerikaanse hiphopartiesten de show een kwartier later dan gepland. Hij komt echter met veel passie en onder luid gejuich het podium op met knaller Rockabye Baby, van zijn meest recente album All Amerikkkan Bada$$. Hierna komen een aantal van zijn oudere nummers aan bod. Deze slaan heel erg goed aan bij het toch wel vrij jonge publiek. Underground hits als Paper Trails en Christ Conscious worden luidkeels meegerapt en gezongen. De nieuwere nummers komen live toch iets minder goed tot hun recht, maar het publiek laat Joey niet vallen en blijft dan ook doormoshen tot het einde.
REC. was dus vooral op vrijdag voor de hiphopliefhebber een waar feestje. Mensen die houden van een gevarieerd programma waar bijna elke muziekstijl aan bod komt en de sfeer net zo divers is als de line-up zullen zich meteen thuis voelen in de kleine festivalsetting van REC.. Rotterdam heeft nu ook eindelijk een festival waar ze trots op kunnen zijn.
Nog een paar foto’s:
