De vrijdag leek in eerste instantie een grijze dag te worden, maar door het wolkendek heen braken al vlot de eerste zonnestralen. De Schijndelse klei was toen al bedekt met houten vlonders, zodat de massaal toegestroomde bezoekers hun weg konden blijven vinden zonder grote glijpartijen. Bovenop die klei stonden natuurlijk ook een groot aantal feesttenten (gezellig), bars (proost) en foodtrucks (lekker) en boven alles, muziekpodia. En van onze belevenissen in die laatste categorie doen we graag een uitgebreid verslag. Het festivalseizoen is weer geopend!
Warmdraaien met Hef
Aan Hef de taak om op vrijdagmiddag de Roxy, hét podium voor de hiphopliefhebbers op Paaspop en tevens de mooiste tent, te openen. Zijn broer Crooks en Killa Keezy maken geheel volgens planning hun opwachting maar van Hef is in eerste instantie geen spoor te bekennen. Met alle respect voor zijn kompanen, daar zijn we niet voor gekomen, en het is jammer dat er zo een hoop speeltijd van het uurtje Hef verloren gaat. Na drie tracks van Crooks en één van Keezy komt Bundes dan eindelijk het podium op en heeft het overwegend jonge publiek direct op zijn hand. De kapitein van Team Vieze vraagt of iedereen al vieze schoenen heeft maar op zijn eigen smetteloze Air Force Ones is geen vlekje te vinden. Als hij de zaal vraagt van links naar rechts te springen wordt daar massaal gehoor aan gegeven en afsluiter Kofferbak wordt met groot enthousiasme ontvangen.
Eindoordeel: Jammer dat er geen tijd is voor meer tracks van Hefs uitstekende nieuwe album en het allemaal wat traag op gang komt, maar de Roxy is uiteindelijk wel met een feestje geopend.
Fresku: van de Roxy naar Apollo in één jaar
Vorig jaar debuteerde Frisse nog een hoop nieuw werk op Paaspop, het festival dat ondertussen een abonnement bij zijn boekingskantoor afsluiten kan, zo vaak heeft hij er al gestaan. Dat het publiek in Schijndel nog lang niet genoeg heeft van de Eindhovense rapper blijkt wel uit het feit dat hij dit jaar zelfs in de Apollo staat, het grootste podium van het festival. Van de Roxy naar de Apollo in één jaar; het is hard gegaan. Het is wel jammer dat Fresku daarbij de dj voor begeleiding door een liveband heeft ingeruild. Het funky baslijntje in de live versie van Kutkop bijvoorbeeld, kan niet op tegen de stuiterende synths van het origineel, en slaat nu dood waar het eerder een energiek hoogtepunt opleverde. Gastoptredens van Winne en Mocromaniac zijn tof, maar bij die laatste is het geluid van zijn mic zo schrijnend overstuurd dat je je afvraagt of de geluidsman wel meeluistert. Fresku blijft een toprapper, maar of dit de optimale vorm voor hem is valt te betwijfelen.
Eindoordeel: De ironie van mensen in het publiek die volledig losgaan op de parodiërende break in Zo Doe Je Dat bewijst zijn punt in de praktijk, maar voor de liefhebbers van het eerste uur wordt de show er helaas niet beter van.
Één keer naar De Kraaien is genoeg
Er kon werkelijk geen halve voet meer bij, tijdens de show van De Kraaien. Het betekende een hoop teleurgestelde mensen aan de voet van de Roxy. Of die mensen wat gemist hebben aan het optreden? Als je De Kraaien eerder gezien hebt niet. Een keer is echt meer dan genoeg, zeker wanneer je je kont niet kunt keren. Op Top 40-hits als Ik Vind Je Lekker en in mindere mate Rollen en Pechvogel ging het goed los, maar verder waren er meer mensen aanwezig die lucht aan het happen waren dan er echt tekstkenners waren.
Eindoordeel: Als festivalorganisatie weet je altijd wat je aan De Kraaien hebt en het publiek weet dat na één keer ook.
Dansen met Sef
Waar je een uurtje ervoor bij Lil’ Kleine & Ronnie Flex de Roxy niet meer in kon kijken door het vele volk dat zich al dringend voor de ingang had verzameld, is het bij aanvang van Sef iets rustiger in de tent. Lees: bij aanvang, want het publiek komt tijdens de eerste nummers van de set van de vrolijke Amsterdammer al dansend binnen, om vervolgens drie kwartier te blijven bewegen. Sef heeft er de tracks voor, van zowel hemzelf als van zogenoemde inspiratiebronnen als SirOJ en FS Green. Op het podium is eigenlijk niet veel gaande: de rapper heeft dan wel zijn eigen lichtinstallatie meegenomen (die van de Roxy een nóg sfeervollere locatie maakt in combinatie met de al hangende ledschermen over het hele plafond), maar zet vanachter zijn laptop de plaatjes op en rapt er aanstekelijk op los. Tracks van zijn album De Leven zoals de titeltrack en Diamanten worden door het Schijndelse publiek met gejuich ontvangen. Maar het hoogtepunt zit aan het einde, wanneer hij de bekendste track van zijn laatste album In Kleur speelt en elke uithaal in Toch Houdt Ze Van Mij collectief wordt afgemaakt met een luide ‘Hey!’.
Eindoordeel: Een ietwat statige stage presence maar de aanstekelijk dansbare beats, de lichtshow en het gretige publiek maken er alsnog een mooi geheel van.
“De tent ontploft bij bangers van bijvoorbeeld Vince Staples en A$AP Ferg.”
DJ Durian & Fresku op je afterparty is een fissa-garantie
Echt aan is de sfeer in de Boomshakalak, de lage tent die precies in het midden van het Paaspopterrein is opgezet. Het is deze dagen het thuishonk van het gelijknamige collectief Boomshakalak, die met hun mix van reggae, dub, reggaeton en af en toe eens wat club- en hiphopnummers zorgen voor de sickste afterparties op het terrein. Wie op vrijdagavond laat de al volle tent met succes in probeert te komen, wordt getrakteerd op een set van Fresku’s dj Durian, terwijl de rapper ook aan de knoppen zit en zich met het mc-werk lijkt te bemoeien. De tent ontploft bij bangers van bijvoorbeeld Vince Staples en A$AP Ferg en zo komt er een goed einde aan een mooie eerste dag van Paaspop.
Eindoordeel: In de Boomshakalak een goede sfeer neerzetten blijkt het hele weekend niet moeilijk. Het publiek komt er om te zuipen, te dansen en op zoek te gaan naar een vrijgezel persoon van het andere geslacht. Toch weten Durian en de Frisse er een perfecte eerste ‘after’ te bouwen met een ideale mix van hiphop, urban en reggae.
Van SXSW naar Paaspop: Woodie Smalls
Dat de Belgische rapper met zijn Engelstalige raps internationale allure heeft stond na beluistering van zijn debuutalbum al vast. Zou je blanco naar zijn optreden gaan zou je echter helemaal vermoeden met een Amerikaanse act van doen te hebben; alle interactie met het publiek vindt strikt in het Engels plaats. Dat past natuurlijk wel bij de strakke, op Amerikaanse leest geschoeide flow, maar wanneer hij het publiek voorgaat in het scanderen van “Fuck Donald Trump!” doet dat desalniettemin een wenkbrauw fronsen. Schijnbaar is de mallotige multimiljardair sinds kort ook in Sint-Niklaas verkiesbaar. De show is echter zeer gedreven en het publiek vindt alles wat hij doet prachtig. Woodie Smalls bekijkt het springend over het podium met een gulle lach. Als Go Crazy ingezet wordt neemt het publiek dat letterlijk door het feest met een flinke moshpit af te sluiten.
Eindoordeel: These Belgian muthafuckas got the joint all the way turnt up!
Dazzled Sticks bouwt vakkundig een heerlijk feest
Veteraan Sticks geniet er zienderogen van om met nieuw(er) materiaal op te treden. Tjeerd Bomhoff alias Dazzled Kid bedient met een vrolijke nonchalance de apparatuur terwijl de rappende helft op het podium rondstuitert. Daar is echter niks chaotisch aan, bewijzen zij met de perfect getimede en bijzonder vermakelijke ontstaansgeschiedenis van Blijven Lopen, verwerkt in pauzes in de track zelf. Sticks deelt een anekdote over hun eerste studiosessie, terwijl Tjeerd een partij crazy space-shit that don’t even make no sense laat horen. “En toen zei ik na een uur, heb je ook iets met drums?” besluit Sticks, waarop de drums van de track direct invallen en Sticks nonchalant kan rijmen op Prem’s achternaam Shivram Shaw Radakishun. Meegezongen wordt er vervolgens vooral gedaan bij Dans en Tunnel, maar dé track is Hooligans In Bloomingdale. Na de vraag of iedereen zijn innerlijke hooligan voor even naar buiten wil laten staat werkelijk niemand meer stil. En na het promoten van het sideproject van Sticks dat later op de avond speelt (Rico & Sticks doen de Apollo) wordt het pubiek getrakteerd op Spaanse Vlieg, toch een beetje het buitenbeentje op de setlist.
Eindoordeel: Twee mannen die met hun jarenlange ervaring een heerlijk feestje bouwen. En wanneer je dan buiten komt besef je dat ze gelijk hadden: “Paaspop, de zon schijnt!”
“Moksi knalt met The Weeknd en Kanye en talloze future beukers zonder het feestgehalte een momemnt enigzins te laten dalen.”
Uurtje beuken met Moksi in de Stardust
De Stardust is de plek waar vooral de technoliefhebber zijn hart ophaalt. Na het optreden van De Sluwe Vos, waarvoor Sticks niet even het terrein is overgestoken om zijn verses op Mercy te doen (zijn vocalen komen deze keer jammer genoeg van de band) is het tijd voor Moksi. Het duo is pas een jaar bezig maar knalt via Barong Family, het label van Yellow Claw, hun producties de wereld in en niet onverdienstelijk. Het bracht ze al naar een van de grootste festivals voor EDM, Tomorrowland. De Stardust is goedgevuld en wel in voor een feestje. Het is niet alleen de op dubstepsounds leunende future house van henzelf die goed valt: een remix van The Weeknd’s I Can’t Feel My Face, All Day van Kanye en een Craig David-track passeren de revue, zonder het feestgehalte ook maar enigzins te doen laten dalen.
Eindoordeel: Louter beukers. Prima uurtje vermaak, zo tussen de hiphopacts door.
“Pioniers maken de Roxy wegwijs in de grime en warmen perfect op voor Stormzy.”
Noizboiz laat de Roxy alvast wennen aan grime
Waar we tot nu toe de Roxy vaak (afgeladen) vol hebben gezien, moet Noizboiz dealen met slechts een halfvolle tent. De Rotterdamse pioniers van de NL grime hebben er maling aan en vuren hun beats op de mensen af en XL en Don De Baron spitten samen met Caza vol overtuiging hun lyrics. Als (surprise!) de mannen van Zwart Licht nog joinen is het feest compleet.
Eindoordeel: Een betere opwarmer voor Stormzy is er niet, dat wordt zeker onderstreept als de vloer begint te trillen wanneer Dubtrip inkickt.
Stormzy maakt de belofte meer dan waar
De grote belofte van de nieuwe generatie grime-emcees laat een minuut of vijf op zich wachten, waarin zijn DJ het publiek opwarmt. Gelukkig duurt het niet lang voor hij opkomt met een acapella verse. Het publiek geeft direct al aan er zin in te hebben, en zodra de eerste beat invalt volgt een klein uur pure mayhem. Stilstaan is er niet bij op de tracks die in een moordend tempo voorbijkomen. Een momentje rust? Ga maar naar buiten, binnen is het losgaan wat de klok slaat. Of toch niet? Na een half uurtje vraagt de pas 22-jarige Stormzy het publiek, door hem omgedoopt tot energy-crew, tóch om even geen moshpit in te starten op de volgende track. Shut Up is het enige moment van rust, hoewel de lyrics voorin de tent flink meegescandeerd worden. Als bij het laatste nummer, Know Me From, de rem er weer afgehaald wordt is het publiek definitief los: een kolkende massa die rondspringt in een dampende hitte van heb ik jou daar. Na Appelsap en de Melkweg kan Stormzy ook in Schijndel rekenen op een heldenontvangst, en terecht.
Eindoordeel: HASHTAG MERKY TWENTY SIXTEEN!!!
Rico & Sticks staan prime time in de Apollo
Rico & Sticks in de grootste tent van het hele festivalterrein, gesneden koek zou je zeggen. Niets is minder waar. Vooraan vallen her en der gaten te bespeuren en het gaat lang niet zo los als een week eerder in de HMH. Het Paaspop-publiek wacht gretig op The Prodigy, zo lijkt het althans wanneer er enkele bezoekers al vroeg in de set aan de zijkant van het podium een zitplek claimen. Rico & Sticks geven een uitgeklede #OpgezwolleTotNu-show weg en weten de honderden fans vooraan in de tent alsnog te vermaken met klassiekers van Eigen Wereld en Vloeistof, maar écht los gaat het pas wanneer Kubus komt om A.R.T. voor even te vervangen: het blokje met Strik Je Veter, Hamvraag en De Freak De Flow (wegens tijdgebrek geen modular set vandaag van Kupie, jammer) zorgt voor een enthousiaste menigte vooraan en vanaf dan kunnen de veteranen eigenlijk niets meer fout doen: De Volle wordt luidkeels meegerapt, Dazzled Kid -hij is er nou toch- komt nog even langs voor een bijdrage, er wordt gesprongen op Tijgers & Draken, natuurlijk wordt Hoedenplank goed ontvangen en de welverdiende nieuwe afsluiter van hun show is Verre Oosten. De waslijst aan tracks die je een breed festivalpubliek zoals dat van Paaspop niet voor moet schotelen is lang, maar er bleef ook binnen het tijdslimiet van slechts een uur genoeg te genieten over voor de fans van Zwolsche hiphop.
Eindoordeel: Ook zonder een shitload aan gastartiesten, een spectaculaire LED-show en veel ‘onbekender werk’ (zoals bijvoorbeeld Concept Of Niet, Waar Wacht Je Op?, Je Weet, Sporen, Tijd Leert, en Slangeleer zoals een week eerder) staat de show als een huis.
Uitkateren bij Tourist LeMC
Tourist is de perfecte opener voor de zondagmiddag. De zaterdag is traditioneel de drukste dag, en aangezien de dagkaarten dit jaar zelfs uitverkocht waren was dat nu ook weer zo. De festivalgangers die dus het hele weekend in touw zijn, hebben al twee dagen tot in de late uurtjes in de schoenen zitten. Het energiepeil ligt dan al snel wat lager. Voor de kalme, haast serene rapper uit Antwerpen is dat echter geen enkel bezwaar. Als er een vleug reggae in de setlist komt neemt de urgentie ietsje toe, en als Koning Liefde gespeeld wordt zingt men graag mee, maar echte uitschieters zijn er niet. Dat betekent niet dat er sprake van een saaie set is, eerder van een zeer consistente. Voor de Belgische bezoekers van Paaspop kon het van begin af aan sowieso al niet kapot. Vanuit het publiek is een aantal keren “Wij zijn geen ratten, wij komen terug!” te horen, het credo van de Antwerpse voetbalclub RAFC. Dat is dan ook meteen het meest assertieve moment van de set.
Eindoordeel: Geen moshpit of wall of death te bekennen hier, wel een publiek dat zich ademloos vergaapt aan zijn zalvende luisterliedjes. Bovendien zorgt de jonge band voor een prettig warm geluid, waarin met name de saxofoon uitstekend tot zijn recht komt.
“Ty houdt het fris voor zowel oude als nieuwe fans.”
Typhoon kan nog minimaal een festivalseizoen mee
De band van Ty is nog steeds even strak als het Nederlands festivalpubliek inmiddels van hen gewend is, maar om het voor iedereen interessant te houden spelen ze stiekem subtiel alternatieve versies van het overbekende materiaal. Zo is bijvoorbeeld Surfen ineens een stuk sneller en maakt de surfrock van IJswater juist weer plaats voor een meer slepende funkrock. Voor de fans van het eerste uur heeft Typhoon een verrassing als hij zijn verse op Opgezwolle’s Als Die Mic Aanstaat spit en een verse op de beat van Verre Oosten. Een voorproefje van het gezamenlijk materiaal dat we in de Ziggo Dome gaan horen wellicht?
Eindoordeel: Typhoon houdt het fris voor zowel ouwe als nieuwe fans en springt wederom blootvoets het podium over vol overgave. Dit kan zo prima nóg een festivalseizoen mee.
Ranzig, smerig en fel: De Likt breekt de tent af
De Likt heeft aan de parodie op Kenny B’s Parijs (Praat Rotterdams Met Me ging zo viral als het maar kon) en aan de hilarische clip van Ja Dat Bedoel Ik een hele rits aan mediamomenten overgehouden. Ze stonden op Noorderslag, gingen langs bij De Wereld Draait Door en rockten op 3FM. Nu is Paaspop aan de beurt. Een volle Roxy (jawel!) aanschouwt het gemilimeterde hoofd van Jordy (of Simon, net wat je wilt), John op de beats en Giorgi op de extra’s, zoals drumcomputer en keytar. Tijd om te janken vanwege het ontbrekende matje in de nek van de frontman is er niet: van meet af aan is de knaldrang aanwezig bij zowel het optredende trio als het publiek. Tracks van hun album komen voorbij en heel af en toe, zodra het eventjes dreigt in te kakken hebben de mannen troefkaarten in handen die zorgen voor hilarische taferelen: danspasjes van zowel Jordy als Giorgi, keytar-solo’s, stagedives én een entourage-member die de frontman tijdens Bloed Aan De Muur op z’n schouders mee het publiek in neemt. Net als je denkt dat het niet gekker kan starten ze, Jordy staat dan inmiddels in enkel een glitterboxer on stage, hun grootste hit in: Ja Dat Bedoel Ik zorgt voor een springende massa en de leus wordt meegerapt tot achterin de Roxy. Of de koek dan op is? Nee joh, De Likt doet er nog een schepje bovenop en sluit verrassend af met de track Rotterdam. Een geslaagde sitdown (de hele Roxy gaat door de knieën) en een massale partyvreugde tijdens de drop zorgen voor het einde van een van de meest dolle shows van deze Paaspopeditie.
Eindoordeel: Springen, dansen, beuken, sitdowns, crowdsurfen, en felle raps zó Rotterdams als het maar zijn kan en dat alles op smerige electrobeats. De Likt bewijst andermaal een act te zijn die elk festival wil en kan slopen.
De Jeugd van Tegenwoordig doet het bekende kunstje
De mannen van De Jeugd van Tegenwoordig waren vaak de enige hiphopacts op zowel grote en kleine festivals waar niemand voor hiphop kwam. Afgelopen jaar sloot Typhoon zich daar bij aan, en ook Dazzled Sticks lijkt een grote kanshebber te zijn. Voor DJVT betekende dit dat ze eigenlijk nooit meer op échte hiphopfestivals kwamen te staan. Paaspop is dat misschien ook niet, maar dat het genre alom vertegenwoordigd is moge duidelijk zijn. Enfin, DJVT dus. In de Apollo. Het is het inmiddels bekende kunstje voor de mannen, die dat zelf ook door leken te hebben. Verrassend genoeg werd Manon niet gedaan. Buma In M’n Zak was, zoals wel vaker, hét hoogtepunt van de avond. Met twee pubers als crowdsurfers als climax.
Eindoordeel: Ze waren goed bij stem, daar niet van, maar wanneer iemand als Douwe Bob de Apollo meer tot verbazing wekt (klom in een mast, vrij gevaarlijk) dan het feestteam bestaande uit Vjezley, Yayo, Wiwa en meesterbrein Bas Bron, weet je dat het voor DJVT-begrippen niet al te sterk was.
“Zowel doorgewinterde muzikale avonturiers als de meer ongedwongen bezoekers konden zich prima vermaken op Paaspop 2016.”
Met maar liefst vier acts op het hoofdpodium (Fresku, Rico & Sticks, DJVT en Typhoon) heeft de Nederlandse hiphop zijn shine goed gepakt op deze editie van Paaspop. Bovendien hadden er wel meer spitters op een groter podium gepast, want bij Ronnie Flex en Lil’ Kleine barstte de Roxy uit zowat uit zijn voegen en moest er flink wat jong publiek met verstuikte enkels de tent verlaten. Ook bij de Zuid-Afrikaanse Jack Parow moesten velen verstek laten gaan, de tent was simpelweg overvol, en bij De Likt scheelde het ook barweinig. Dat is overigens geen kritiek (zo’n programmering blijft altijd een lastige puzzel), slechts een constatering over de populariteit van rap in het huidige muzieklandschap. Paaspop hield daarmee opnieuw zijn vinger scherp aan de pols van de popmuziek, en kwam met een veelzijdige programmering op de proppen waarbij zowel de doorgewinterde muzikale avonturiers als de meer ongedwongen bezoekers zich prima konden vermaken. Het eten (die broodjes kip tikka!), het bier, het weer en de gemoedelijke Schijndelse sfeer deden de rest. Op naar volgend jaar!
