Ons favoriete weekend van het jaar brak vorige week weer aan. We trotseerden wederom een ruim zeven uur durende autorit om ons onder te dompelen in de wereld die Openair Frauenfeld heet; vier dagen lang optredens, beatbox- en rapbattles, dj-sets en dikke afterparties op een gigantische paardenrenbaan in het noorden van Zwitserland. Er gebeurde zóveel dat we hebben besloten vijf momenten uit te lichten die het festival samenvatten.
Desiigner heeft een primeur
Nee, we bedoelen deze keer echt niet dat een rapper een track voor het eerst laat horen. De G.O.O.D. Music-signee kan als eerste rapper ooit op het festival zijn show niet afmaken. De chaos was tijdens de hele show al zichtbaar: na elf seconden on stage te hebben gestaan dook hij al het publiek in en hij is in veertig minuten vaker op de barrier gaan staan dan Rico Verhoeven zijn vuisten heeft gebald tijdens zijn hele carrière. En staat hij op een gegeven moment nou echt alleen in een boxershort op het podium? Voor het laatste blokje tracks vraagt hij de security en het publiek om hun medewerking en laat hij een aantal mensen het podium opkomen om de chaos daar voort te zetten. Dat bleek niks teveel gevraagd; binnen een halve track staat het hele podium vol met honderden (!) mensen en wordt de show stilgelegd. En zo krijgt Desiigner het voor elkaar om zijn eerste Europese festivalshow te spelen zonder Outlet, Timmy Turner en megaklapper Panda te doen. De show was verder trouwens prima om OAF17 mee te starten, dat dan weer wel.
Prodigy’s geest was aanwezig
Waar in zijn thuishaven Queensbridge afgelopen weekend meerdere malen een mural werd besmeurd die als eerbetoon diende aan de onlangs overleden Mobb Deep-mc (die in 2014 en vorig jaar nog optrad op het festival), werd zijn legacy in Frauenfeld wél gerespecteerd. Op de eerste avond kwam Mac Miller, zichtbaar vermoeid, op met de legendarische eerste verse van Shook Ones Pt. II, onder luid gejuich van het publiek. 24 uur later was het Nas die zijn buurtgenoot en long time collaborator uitzwaaide door midden in de show zijn foto gigantisch groot te laten projecteren op het scherm achter zich en dezelfde verse ten gehore bracht. Maar het mooiste eerbetoon komt toch echt op de laatste dag, nadat Talib Kweli ruim een half uur op zich laat wachten en zijn band The Soul Rebels het feestje op het hoofdpodium moet starten met covers van onder meer Eurythmics en Kanye West. Wanneer Talib dan eindelijk zijn gezicht laat zien tikt de drummer ook maar eens Shook Ones Pt. II af, wat volgt is een geweldige live-versie van de track zoals je die nog nooit gehoord hebt. Dat Talib even stottert ergens aan het einde van de verse vergeef je hem dan meteen. De matige show die volgde zijn we echter nog niet vergeten.
De hoofdpodia verruilen voor La Fabrik loont
La Fabrik is sinds drie jaar hét derde podium van het festival en kenmerkt zich niet alleen door de uitmuntende sfeer tijdens de pre- (big-up naar DJ Eskei83 die een gruwelijke blend van hiphop en eigen remixes op het puliek afvuurde) en afterparties, maar ook dankzij de geweldige optredens. Zo stonden Skepta, Freddie Gibbs en Jazz Cartier hier voorgaande jaren, dit jaar worden we zelfs zeldzaam verrast door een Duitse act; Ace Tee x Kwam.E staan er op de tweede dag geprogrammeerd vlak nadat MHD (ook een hoogtepunt!) het hoofdpodium heeft gerockt. En omdat het op de velden zo warm is dat het bier uit je beker verdampt besluiten we een kijkje te gaan nemen. De chemie tussen de twee jonge rappers, een vrouwelijke en een mannelijke, is belachelijk. Ze voelen en vullen elkaar feilloos aan, zowel in hun bars als in de praatjes tussendoor. De beats zijn gevarieerd (van boombap tot r&b en zelfs een knipoog naar afrotrap) en zowel de rap als de zang is on point als een malle. Dan is er ook nog een mix van Duits en Engels taalgebruik én komt er regelmatig een groepje danseressen het podium op ter aankleding van de show. Ze hebben de full package om ook in Nederland stappen te gaan maken.
Ook op de laatste avond, wanneer er niet echt een internationale headliner staat geprogrammeerd (we weigeren om G-Eazy en Machine Gun Kelly als dusdanig te bestempelen) op de main stages is het raak in La Fabrik. Eerst is daar Aminé, die met een soepele Westcoast-flow en dope performance de tent compleet uit zijn dak laat gaan en vervolgens is de beurt aan Lil Dicky die met zijn kraakheldere stem, beheerste ademhaling en herkenbare tracks de toko laat ontploffen. Noem het melig, noem het smakeloos, maar ook zonder de lapdance die hij geeft aan een dame uit het publiek, het meermaals vragen of we zijn piemel willen zien en het onvermijdelijke jonko-intermezzo met The Next Episode op de achtergrond (iemand moest ‘t doen), blijft er een ijzersterk optreden over.
Twee R&B headliners is teveel van ‘t goeie
Openair Frauenfeld staat erom bekend ieder jaar één of meerdere poppy acts te presenteren op de hoofdpodia. In het verleden waren dat onder meer Sean Paul (meh), Jason Derulo (verschrikkelijk) en Nicki Minaj (tja), dit jaar bevinden zich Usher en The Weeknd onder de headliners. Eerstgenoemde is aangekondigd als double bill met The Roots, maar in praktijk komt daar weinig van terecht. Sterker nog: het lijkt alsof Black Thought, die de show prima opent met een spervuur aan lyrics, bewust is neergezet als sidekick van Usher, die over het podium glijdt en danst terwijl hij -moet gezegd- loepzuiver zingt. Het is alleen niet iets voor op Openair Frauenfeld, als je net van de moshpits bij respectievelijk Flatbush Zombies, Travi$ Scott (wat een chaos, scroll naar beneden daarvoor!) en Rae Sremmurd vandaan komt. Iets voor het einde van de show, wanneer Usher wat seksuele heupbewegingen eruit gooit, besluiten we ‘m dan ook te smeren en alvast de afterparty in de nieuwe area South Beach te gaan checken.
De volgende dag is het na een prima show van Pusha T en vervolgens Nas (die bewijst waarom hij na ruim 23 jaar in de game nog steeds als headliner wordt geboekt), de beurt aan The Weeknd, maar we zijn al los gegaan op de louter klassiekers kennende set van meneer Jones en besluiten een pauze in te lassen op de camping. Die pauze duurt tot halverwege de show van de Canadese superster die, als we op het geluid af moeten gaan, héél dicht bij zijn studiowerk in de buurt komt. Maar, verstandig als we zijn, besluiten we het te gooien op de afterparty bij La Fabrik, die overigens wordt gebomrushed door honderden mensen die over de hekken proberen te klimmen omdat de wachtrij voor de ingang maar niet in beweging komt. Mayhem!
Het festival kent nog steeds kinderziektes
Hoewel het Openair Frauenfeld al sinds de jaren tachtig bestaat (o.a. David Bowie en The Rolling Stones stonden er in de begindagen) en het al sinds 2004 een van de grotere urban music festivals van de wereld is, zijn er nog steeds kinderziektes te vinden op en rond het terrein. Mensen met een early bird-ticket (zoals wij) die een file meepakken onderweg, moeten ‘s avonds alsnog behoorlijk lang in een rij vol dringende mensen staan met hun hele hebben en houwen. Daarnaast worden de biertjes nog steeds één voor één op bestelling getapt, iets wat in Nederland bijna niet meer denkbaar is. Een vers biertje is altijd goed, maar om nou een kwartier aan de bar te spenderen voor een goudgele rakker? Nee, bedankt. Daarnaast was het vrij warm, zeg gerust heet, op het terrein en er is nog altijd te weinig schaduw. Er mogen meer terrasjes of bars komen waar er in de schaduw wat gegeten of gedronken kan worden op het hoofdveld, want met temperaturen tussen de 30 en 35 graden zoek je toch al gauw verkoeling. En nee, dan is slechts één watertap op het hele terrein ook niet echt een succes.
De organisatie van een festival dat 170.000 kaarten verkoopt heeft wat voeten in aarde, en ook dit jaar weet Openair Frauenfeld er, ondanks de iets mindere line-up ten opzichte van voorgaande jaren, er een prima editie uit te persen. Kleinere acts als MHD, Lil Dicky, Aminé en Desiigner wonnen het van de grote supersterren als Usher en The Weeknd, maar dat mag de pret absoluut niet drukken; Met Nas, Pusha T en Travi$ Scott had het festival alsnog grootse internationale hiphopshows in huis. Het was af en toe vechten tegen de hitte, maar het was bovenal aan. Wir sehen uns nächste jahre.
