North Sea was weer zo veel meer dan jazz, en weer zo veel meer dan je kunt zien. Fotograaf Anneke en reporter Vincent renden, slenterden, duwden en zaten het afgelopen weekend in Rotterdam Ahoy om alles te beleven. Op Instagram waren ze al live te volgen, maar vandaag presenteren we hun verslag: dit was North Sea Jazz 2019!
Drie dagen per jaar verandert Rotterdam Ahoy in een uniek festivalterrein met 4 wat kleinere buitenpodia en 9 grote, tot enorme (Maas) en gigantische (Nile) zalen in het Ahoy complex. De buitenpodia staan op hard asfalt en niet op zacht gras of warm zand, maar toch is de sfeer altijd weer zomers. Zelfs wanneer de zon, zoals dit jaar, zich maar nauwelijks laat zien. Wat ook niet verandert, is de keuzestress die ontstaat bij het bekijken van het tijdschema.
Op de eerste dag stond in ieder geval vast dat het optreden van Robert Glasper bekeken moest worden. Zijn show met drummer Chris Dave en special guest Yasiin Bey bleek één van de hoogtepunten van het festival. Nadat Yasiin Bey halverwege het optreden werd aangekondigd en wat losse bars, zanglijntjes en call and response had gedaan, werd duidelijk dat hij werkelijk kwam om te spitten.
De hele dikke en ondergewaardeerde track Auditorium werd door de band ingezet, gevolgd door Black Radio, zijn collabo met Glasper. Deze uitvoering zorgde voor zo veel reactie uit het publiek dat Yasiin Bey een ontelbaar aantal rondjes van geluk draaide. Meest onverwacht was de Ms Fat Booty verse die werd ondersteund door het spelen van de Slum Village klassieker The Look of Love. Dat was dope. Zo dope zelfs, dat je nooit meer naar een concert van Yasiin Bey zou willen, als Robert Glasper er niet bij is.
Een uur later kon The Internet op hetzelfde podium veel minder overtuigen. De muziek van The Internet leent zich misschien ook niet voor een festival. Frontvrouw Syd vond de reacties uit het publiek maar matig maar deed vervolgens nauwelijks tot geen moeite om daar verandering in te brengen. Matig inderdaad.
Op zaterdag moesten we vroeg aanwezig zijn om Sly5thAve een ode te horen brengen aan de bekendste hiphop-producer allertijden: Dr. Dre. Samen met zijn eigen drummer, bassist, zangeres Jelly en aangevuld met het Rotterdamse Re:Freshed Orchestra blies hij de zaal weg met klassiekers van onder andere The Chronic en 2001. Echt overweldigend om een volledig orkest Still D.R.E. te horen spelen.
De wat plattere producties als No Diggity en My Name Is werden spannender door het saxofoonspel van Sly5thAve zelf. Dat de zaal vol bleef tijdens een festival waarin het publiek heel veel tussen optredens schakelt is een enorm compliment. En een persoonlijke shout out naar de dame op de dwarsfluit, die echt all out ging tijdens de klassieker Let Me Ride. Nooit geweten dat dat instrument zo damn funky kon klinken!
Over Tank And The Bangas hadden we veel goede verhalen gehoord, maar dit optreden was ons veel te theatraal. We hoorden dat Tank meer dan prima kan rappen, en zagen dat zij een charismatische performer is, maar de gele doorschijnende overall en de grote ballon waarmee Tank constant aan het spelen was, leiden te veel af van de muziek. Terwijl de Nile vol liep om de dag af te sluiten met de klassiekers van Toto, keken wij naar het talent Masego. Hij kan zingen, rappen en meerdere instrumenten bespelen, en deed dit allemaal overtuigend omringd met een jonge band en een goede performance.
De afsluitende dag werd de HIJS-crew op NSJ flink uitgebreid, omdat op voorhand niet één, maar twee niet te missen acts op het programma stonden. Maar helaas, helaas, helaas zegde Chance The Rapper een paar weken eerder al zijn shows voor deze zomer af. En dus bleef Ms Lauryn Hill voor ons op papier degene waar we het meest van verwachtten voor de zondag.
Die verwachtingen pakten anders uit. Om te beginnen was daar grote vriendelijke reus Kamasi Washington, die dan weer in een keurige vierkwartsmaat, en dan weer in een freaky orkaan van geluid op zijn saxofoon blies. Dit is waarom NSJ zich nog een jazzfestival mag noemen! Het geluid in de Maas moet wel echt zachter. Sommige van ons hebben nog steeds een trompet in het oor.
Gladys Knight hebben we alleen op de foto’s van Anneke gezien, want de zaal was en bleef zo vol dat we alleen License To Kill door de deuren naar de gang hebben gehoord. Jorja Smith verving Chance The Rapper maar haar optreden kon totaal niet boeien. De zangeres die o.a. heeft samengewerkt met Kendrick Lamar, Drake en Stormzy maakte geen contact met het publiek en zong net zo onverstaanbaar als een mumble rapper.
Nee, we hadden beter ook de laatste 15 minuten van het optreden van Janelle Monáe mee kunnen pakken. Wat een ongelooflijke performer is deze Amerikaanse zangeres. Als je je optreden in een show wilt veranderen dan doe je dat zo. Tot in de puntjes geregisseerde danspasjes, een videowall die tot op de seconde is afgestemd op het optreden en diverse stage props. Daarnaast is Janelle Monáe er niet vies van wat controverse en humor op te zoeken, door in een broek waarin haar beide benen veranderen in gigantische schaamlippen het nummer Pynk uit te voeren. Ja, Janelle was het hoogtepunt van de zondag en misschien wel van het het hele weekend.
En Ms Lauryn Hill dan? Die kwam na een korte opzwepende dj-set met platen van o.a. Snoop, Jay-Z, Dre en Chaka Demus & Pliers onder heel veel gejuich en gejoel het podium op om met Lost Ones maar direct de deur in te trappen. Dit was de opkomst waar ik op gehoopt had! De band en Ms Hill namen echter veel te veel vrijheid in de uitvoering. Lost Ones is een hele eenvoudige maar snoeiharde productie. Die moet je niet voorzien van extra breaks en meerdere lagen. De kracht ligt juist in de eenvoud.
En zo ging het helaas met 80% van de nummers. Als ik de lyrics niet zou kennen, zou je soms tot het refrein moeten wachten om te horen welk nummer wordt gespeeld. Ondanks dat en het feit dat Ms Hill haar noten niet meer kan halen, was het niet slecht, maar meer dan een voldoende krijgt het optreden niet. Door af te sluiten met klassiekers uit haar L Boogie-periode met The Fugees, lopen we toch met een glimlach richting de laatste rondjes bij de bar. De verwachting van een heerlijk festivalweekend werd in elk geval weer waargemaakt op North Sea Jazz!
