‘Tickets please’. Noodkreten op social media. Chance the Rapper geeft maar één optreden, in Tilburg. En dat is al tijden hardnekkig uitverkocht.
Het belooft een lange avond te worden: Chance heeft maar liefst twee voorprogramma’s, en komt zelf om 21.45u. Paniek vooraf al: fans zijn massaal toegestroomd uit alle delen van het land, maar de NS houdt voor twaalven al op uit Tilburg weg te rijden. Support act één, Samm Henshaw, mis ik door de eindeloze rij voor de 013, maar voor Jay Prince ben ik gelukkig op tijd. Jay Prince komt uit Londen, opende ook al voor Mick Jenkins en is echt heel erg goed. Jays optreden is lang, maar blijft vlammen.
Maar dan Chance. Once again de nerdfeiten: pas sinds 2012 in de game, begonnen met de mixtape 10 days. Met de tweede, Acid Rap, werd hij pas echt bekend, en de Magnificent Coloring World Tour is er vooral om zijn laatste plaat, Coloring Book, te vieren. Chance is lekker niet in een hokje te stoppen, en dat is fijn, want hokjes zijn stom. Hij heeft op Coloring Book een nummer met Justin Bieber dat ook nog goed is, en in het verleden nam hij onder andere een mixtape op met Lil B. Op de site met de W lees ik dat The College Dropout (2004) van stadsgenoot Kanye Chance’ eerste hiphopplaat was. Daar moest ik wel even om gniffelen, want ik, Vroeger, 1988, twee cassettebandjes, blablabla, maar zo gek is het eigenlijk niet, want ik vergeet vaak dat Chance duizelingwekkend jong is (1993) en ook hij is dus gewoon lekker op tijd, op zijn 11e, naar hiphop gaan luisteren. Maar, hoe cool is dat, voor zijn elfde luisterde Chance vooral naar soul en jazz. En dat is te horen in zijn muziek. Coloring Book zit ook vol soul en jazz, én gospel. En rap natuurlijk.
Een half uurtje te laat komt Chance op. Verontwaardiging alom in het publiek (‘Hij kon wel wat Rapper komen’), maar naar hiphopnormen is een half uur te laat eigenlijk netjes op tijd. In alle tijd die ik in mijn leven op rappers gewacht heb, had ik een zevendelige romancyclus kunnen tikken, maar bij Chance had ik er maar een paar alinea’s aan toe kunnen voegen. Maar dan gaat het bijna nog mis, want als Chance er is, gooit het publiek met bier. Er was zeker sprake van bier, maar of er ook echt sprake was van gooien, kon ik niet precies zien: Menno Pot van de Volkskrant noemt het ‘een paar druppels’, anderen spreken over ‘een voltreffer recht in z’n bek’. In ieder geval verlaat Chance verontwaardigd het podium na een paar bars. Alles donker, gordijnen dicht. Dat ziet er even niet zo gezellig uit. Een paar minuten later komt hij pas weer op, ‘One more chance!’, waarschuwt Chance. En dat terwijl het juist zo’n ontzettend krachtig begin was met Angels (I got my city doing front flips, when every father mayor, rapper, jump ship). Angels is een van de beste nummers van de plaat: bij poging twee was de track zeker ook indrukwekkend, maar ik kan me voorstellen dat voor Chance het vlammende er een beetje uit was.
Chance treedt niet alleen op, maar met The Social Experiment, zijn eigen band. Vooral de trompettist is steengoed. Hij maakt van Throw your hands up in the air gewoon Throw your hand up in the air: met één hand trompet spelen kan ook best. Toch blijft hiphop met liveband moeilijk, en dit keer zeker niet omdat de band niet goed is want dat is ‘ie wel. En niet dat ik verstand heb van geluid, maar de rap, waar het toch om gaat, gaat live vaak wat verloren.
Eerst natuurlijk wat nummers van Acid Rap. Lekker meezingen met Pusha Man/Paranoia (I got that mmm mmm, I got that God damn) en Cocoa Butter Kisses, maar daarna is vooral Coloring Book aan de beurt. (Music is) All we got, Problems: het publiek kent alle teksten. All night (All night, I been drinking all night … ay ay) vind ik zelf het dieptepunt van de plaat en eigenlijk ook van de show, maar ik ben volgens mij de enige in het publiek die dat vindt. ‘O dus zulk soort nummers hebben jullie nodig om te feesten’, zegt Chance prompt. Ik hoop dat dat cynisch bedoeld is, maar waarschijnlijk niet. Ik ben een ouwe zeur, dat is waar ook.
“Dat Chance goed kan rappen is een fact, maar hij is ook echt een vrij goede zanger.”
Summer Friends is zijn favoriete nummer, mooi, het mijne ook, en bij het tweede couplet vraagt hij het publiek het stokje over te nemen: This is my favourite verse right here; I should not be able to hear myself rap. En dan Same Drugs: Chance was het bangste om dat nummer op zijn plaat te zetten, omdat het zo anders is dan z’n andere nummers, but ‘I’ma perform it, cause I aint no bitch’, aldus Chance. Er wordt zelfs een kruk aangesleept (‘Don’t make fun of me guys’). Dat Chance goed kan rappen is een fact, maar hij is ook echt een vrij goede zanger.
Opvallend is dat Chance met geen woord rept over de Amerikaanse verkiezingsuitslag, terwijl hij pas, na afloop van een gratis concert, fans opriep om naar de stembus te gaan voor een early vote op Clinton. Maar Chance vertelt wel dat hij in interviews altijd wordt neergezet als de vrolijke, zorgeloze jongen. ‘But believe me, there is nothing carefree about being black in America’. Chance onderbreekt het concert vaker voor een kort praatje, maar meestal eigenlijk zonder concrete boodschap. Er zijn veel meisjes, concludeert hij. Of die het een beetje redden met al die zwetende jongens om hen heen. Chance doet vaak korte versies van zijn nummers, dat houdt de vaart erin, zou je denken, maar door babbeltjes tussendoor juist ook weer niet. De liedjes zijn vaak alweer klaar voor ze begonnen zijn. In sommige gevallen is dat prettig (lullig feestnummer duurt nu maar 1.30, hoera) maar meestal vooral jammer. Ik bleef het idee houden dat het eigenlijk nog net iets strakker gekund had of bedoeld was. Vooral ook omdat er flink uitgepakt was met feestelijkheden. Nog net geen showballet, maar wel gezellige rookmachines, confetti-achtig gedoe aan het einde (alsof we bij Beyonce zaten ofzo) en de gehele show tamelijk hysterische lichteffecten én hippe visuals. Kleurpotloodjes en wolkenkrabbers in beeld, meezinglines voor het publiek. En Chance doet zelf ook de hele tijd leuke dansjes.
Maar al met al, mm mm, got damn!, wat een heerlijke show. En dat leek hij zelf toch ook te vinden, ondanks de ‘valse start want biergooibarrie’ (twixit Jeroen Bos). ‘Based on what I saw tonight, and that this bitch sold out, I will definitely be back in Tilburg’, besluit Chance. Blessings was al eerder op de avond voorbijkomen, maar komt aan het einde nog een keer terug: prachtig. En dan is het na een uur en een kwartier alweer voorbij. Jay Prince staat nog in de hal om fans te ontmoeten. Een enkeling spreekt hem aan, maar de massa haast zich naar buiten uit deze bitch, richting station. ‘Opschieten gast, de volgende gaat pas om zes uur’.
