Relatieve nieuweling Fashawn, die op de vorige editie in februari 2010 ook aanwezig was, krijgen ze daar nog bovenop. Deze acts, het publiek, de graff op de muren binnen en buiten, het vinylkraampje en de vooral 90s hiphop draaiende dj That Fucking Sara: alles ademt de sfeer van een gezellige samenkomst van liefhebbers. Het gras is niet altijd groener bij de (ooster)buren, maar de combinatie van Amerikaanse kwaliteitshiphop en een uitbundige, losse partysfeer maken een tripje Münster meer dan de moeite waard.
Het enthousiasme waarmee het publiek een rookie als Fashawn ontvangt, zegt genoeg. Tracks van zijn debuutalbum Boy Meets World en latere mixtapes als Higher Learning 2 en Ode To Illmatic worden mee gerapt door vele fans. Fashawn verdient het overigens ook; wederom geeft hij een strakke show met een kraakheldere delivery en een flinke dosis felheid. “Who loves oldschool hiphop?”, vraagt de mc uit Californië midden in zijn set. Een hard geschreeuw klinkt vanuit de steeds voller stromende zaal. “Who loves newschool hiphop?” Stilte. “But I am newschool hiphop…” Een instinker voor het publiek dat even de liefhebberij overdrijft en misplaatst puristisch wordt. Later op de avond betreedt in de persoon van Rakim een ware oldschool legend het podium. Zijn goede show in de Melkweg van vorige maand krijgt een zwak vervolg met een energieloos optreden dat naast classics als Follow the Leader, Paid in Full en My Melody te veel oninteressant materiaal van zijn meest recente album The 7th Seal bevat. Aan het eind van zijn optreden is er een ouderwetse open mic waarbij General Steele, Juju en Psycho Les meedoen. Wanneer de 22-jarige Fashawn met een minutenlang durende keiharde verse afsluit, wordt het haast zielig voor Rakim die wat betreft podiumskills veel kan leren van zijn veel jongere collega.
De avond bereikt het kookpunt tussen twee bovengenoemde optredens in wanneer het de beurt is aan Beatnuts en Smif N Wessun. Acts die niet per se bekend staan om hun hype liveshow, maar door de fanatieke Duitsers doen ze er een schepje bovenop. Zeker Tek & Steele zijn energieker dan normaal en hun 90s klassiekers zorgen voor een beukende massa. Tek doet zijn verse van Bucktown al liggend op het publiek terwijl Steele de fans vooraan ophypet.
De hitte in de afgeladen skatehal drijft velen tijdens de korte pauzes naar buiten waar op een soort binnenplaats de bratwurst en het bier gretig aftrek vinden (om te roken hoef je niet naar buiten by the way). Daar kan je ouwehoeren met Duitsers die willen weten waar je vandaan komt of toevallige ontmoetingen hebben met het handjevol andere Nederlanders dat aanwezig is. Het geluid van binnen is hier ook te horen middels een speaker waardoor het buiten zeker zo relaxt vertoeven is. Een enkeling luistert naar de optredens in de aangename buitentemperatuur, omdat het geluid daar beter zou zijn. Dat is wellicht overdreven, maar de sound in de hal laat inderdaad zo nu en dan te wensen over. Waar de mics meestal prima staan afgesteld, vallen in veel beats de hoge tonen weg. Gedurende de avond wint de vermoeidheid meer terrein ten opzichte van het enthousiasme, zeker na Rakims optreden. DJ Premier, die van ongeveer 2 tot half 4 ’s nachts draait, kan daar weinig aan veranderen. Te veel onderbrekingen en geschreeuw om crowd participation storen de vele bangers van eigen hand waardoor alleen de diehards nog los gaan op de Gang Starr, Royce Da 5’9” en Nas klassiekers.Het gras is inderdaad niet altijd groener bij de buren. Veteranen Primo en Rakim kunnen ook over de landsgrens tegenvallen. Fashawn, Smif N Wessun en Beatnuts overtuigden wel, al kwam het nieuwer materiaal van de twee laatste acts niet echt over. Los van de line-up is een tripje Monsters of Rap eigenlijk voor iedere liefhebber een aanrader. Een volle zaal voor Amerikaanse kwaliteitshiphop en een hele toffe, uitbundige partysfeer gegarandeerd. Twee elementen die in Nederland om uiteenlopende redenen niet vaak (meer) samengaan.
