Hoogtepunten en moeilijke keuzes tijdens spetterend North Sea Jazz

Wat een dope North Sea Jazz festival was het ook dit jaar weer. De line-up was zo packed dat het tijdschema vaak een hoofdbreker bleek. Een unieke Typhoon show pakken of toch wel heel benieuwd naar die show van Usher? Nog één nummer van Mary J. Blige en dan gaan we echt naar Mick Jenkins toe. En ga ik Pink Oculus supporten of geef ik mijn plekje vooraan bij de energieke show van De La Soul op?

Plug 1, 2 en 3 rockten old school met ingestudeerde pasjes, stukjes harmonise, en “say ho!”, “when i say, you say” en “ this side is louder”. Oude trucjes, maar het viel goed bij het ‘jazz’ publiek. Opvallend was dat De La geen één nummer speelde van hun laatste album maar dat leek sowieso de trend.

Queen of hiphop soul Mary J. Blige startte weliswaar met haar nieuwste single Love Yourself (Kanye op de beat, A$AP Rocky op de remix) maar vloog daarna door haar eerste drie albums heen. Die andere queen, Miss Badu, verscheen na een opbouwende climax van tien minuten eindelijk op het podium met het toepasselijke Hi van haar laatste release, uit 2015 al weer. Ook zij legde daarna de nadruk op eerder werk en dat deed ze in een geregiseerde maar niet plichtmatige show. We waren niet de enige die dit de beste shows van Mary en Erykah in Nederland vonden.

Ook erg goed waren The Roots en Usher. In de praktijk kwam het alleen neer op Usher featuring The Roots. Black Thought deed af en toe een verse en opende de show maar hij was toch vooral in dienst van Usher. Zijn danspasjes, zijn stem en sexy uitstraling, het was ook helemaal Usher. Zijn veelal vrouwelijke fans zullen niet teleurgesteld zijn. De absoluut niet sexy ogende Jeremy Ellis was de onverwachte verrassing van de show. Met z’n sluike half lange haar, oranje bril, 70’s shirt en nerderige voorkomen viel Jeremy nogal uit de toon naast de verder cool ogende Roots crew. Maar wat is deze man een beest op de MPC! Tijdens zijn drummachine solo gebruikt hij dit apparaat echt als instrument door werkelijk weergaloos de knoppen te bedienen. Kijk zeker onze video’s op Instagram van deze baas!

Ook ietwat uit de toon viel Noname. Vanaf de eerste stap op het podium leek zij zich wel helemaal op haar gemak te voelen. In haar eigen tour t-shirt en nonchalant rokje bracht Noname een mix van goed verstaanbare rap en spoken word begeleid door  vier bandleden. Deze dame werkte al eens samen met Chance The Rapper en zijn invloed hoor je goed in haar werk terug. Cool was haar knipoog naar Biggie’s en Junior M.A.F.I.A.’s Get Money; “Love women – Get money” en even later “ Fuck ni**as – with no money”. We sluiten af waarmee het festival begon. De Suite for Ma Dukes Tribute to J. Dilla door Miguel Atwood-Ferguson op viool samen met zijn orkest. Werk van Dilla voor o.a. Common en A Tribe Called Quest werd heerlijk uitgesponnen of juist gefragmenteerd gespeeld. Dit zouden we graag nog eens zien en dan uitgebreid met één of twee mc’s uit de D.

NSJ 2017, je was aan! We hebben weer veel brute shows van helden uit ons favoriete genre gezien en pikten daarnaast ook nog optredens mee van grootheden als Grace Jones, Maceo Parker, Jamiroquai en Gladys Knight! De La verklaarde dat ze op blijven treden zolang er publiek blijft komen. Wij verklaren naar North Sea Jazz te blijven komen zolang de programmering zo scherp blijft.

Geplaatst door Jaap van der Doelen op 10 juli 2017