De enige keer dat ik GZA voor deze avond ‘aan het werk’ zag, was in Amsterdam in 2004 met bijna de hele Clan waar hij zich wat gemakkelijk verschool achter fanatiekere Wu-Tang collega’s. Vanavond is voor verstoppertje spelen geen plaats, want slechts een dj vergezelt Genius on stage. Hij moet het op eigen kracht doen. Gelukkig zijn de raps kraakhelder, is de trackkeuze dik in orde, en omdat ook de geluidsmensen in vorm zijn, knalt het geheel de goed gevulde kleine zaal van 013 binnen.

 

Een setlist bepalen voor een GZA optreden moet ook niet al te moeilijk zijn. Liquid Swords klassiekers Duel of the Iron Mic, Cold World en 4th Chamber worden afgewisseld met verses van groepstracks als Triumph en Protect Your Neck. Er is slechts ruimte voor een enkele track van na 2000, zoals Those That’s Bout It van de Grandmasters samenwerking met Muggs. De stuk voor stuk toffe, smerige beats komen volledig tot hun recht en zijn zodoende de ruggengraat van het optreden. Ook GZA zelf merkt dat het goed klinkt: “I love this soundsystem man.”

 

Het is één van de schaarse zinnen die de inmiddels 45-jarige Wu veteraan over z’n lippen krijgt tussen de nummers door. Veel meer dan heel laidback zijn tracks/verses rappen doet hij namelijk niet. Al snel is duidelijk dat een optreden van GZA geen show genoemd mag worden. Amper bewegend rapt de mc zijn classic verses en van enige interactie met het publiek is geen sprake. Hij roept de aanwezigen niet op om te springen, te schreeuwen of het Wu-teken te maken. Wanneer hij verwacht dat de fans de rol van back-up op zich nemen (bijvoorbeeld bij de titeltrack van Liquid Swords), houdt hij de microfoon de zaal in en that’s it. Het is een vreemd schouwspel. Zelden heb ik een mc gezien die ogenschijnlijk zo moeiteloos overtuigt met zijn raps en tegelijkertijd zo weinig energie overbrengt.

 

Diegenen die deze avond bijwonen om helemaal los te gaan op Wu-Tang klassiekers komen waarschijnlijk dan ook niet aan hun trekken. Veel meer dan met je hoofd knikken en mee rappen over de gruwelijke producties heen is er niet bij. Als je met de livereputatie van GZA in je achterhoofd gaat kijken en kan genieten van de Wu-Tang catalogus die door een goede geluidsinstallatie knalt, is het een prima avond. Het geheel klinkt namelijk weinig anders als op de cd’s. Eigenlijk doet GZA in deze ruim 50 minuten hetzelfde als zijn Wu-Tang collega Raekwon vorig jaar deed in 013: hoewel hij laat zien dat de matige livereputatie overdreven is, bevestigt hij wel dat hij absoluut geen podiumbeest is.