Dat ADE afgelopen weekend plaatsvond in Amsterdam kan vrijwel niemand ontgaan zijn. HIJS was ook aanwezig in het mekka van de elektronische tunes voor ADE BEATS, de conferentie die de afgelopen vijf jaar in Rotterdam plaatsvond maar dankzij hun verhuizing naar het Amsterdam Dance Event (sorry Roffa) een méér dan geslaagde wederopstanding heeft volbracht. Er werd een hoop knowledge gekickt door diverse rappers, beatmakers en andere professionals uit de muziekindustrie en het deel dat wij er opvingen willen we graag met je delen.
Amsterdam Centraal is op de vrijdag van ADE Beats helaas zo slecht bereikbaar dat we gedwongen zijn de trein naar de Bijlmer te nemen en via de metro het centrum in te reizen. Dat zorgt er helaas voor dat we het panel De Nederlandse Hiphopscene in 2025 door de collega’s van Puna moeten missen. Het hoogtepunt van de dag doet zich echter al een uurtje na aankomst aan in één van de zalen op de bovenverdieping van de Melkweg, waar DJ Moortje, Chuckie, Fellow, GANZ, Boaz van de Beatz, Munchi, Ruben van The Partysquad, Wiwek en Hardwell (pfoe, wat een lijst!) onder leiding van Amsterdam Sound System, een rondetafelgesprek voeren over wat nu precies zo kenmerkend is voor het succes van Nederlandse beats en beatmakers. Hoewel Boaz niks van dat Nederlands chauvinisme moet hebben en iedereen wijst op de vele interessante en innovatieve acts uit het buitenland, is iedereen het wel eens over de onmiskenbare invloed van het bubbling-ritme op de dancewereld. Volgens Hardwell en Chuckie duurde het jaren voordat de Nederlandse scene zijn hokjesgeest oversteeg en er niet langer neergekeken werd op wat nu de signature sound lijkt te zijn. Zo sneakten zij in 2012 hun gezamenlijke track Guess What via Benny Rodrigues de techno scene in, omdat ze er van overtuigd waren dat het zonder hem, vanwege het bubbling stigma dat aan hun naam kleefde, geen kans van slagen gehad zou hebben. Hardwell geeft daarnaast aan dat aan de oververtegenwoordiging van Nederlandse dj’s in de DJ Mag Top 100 nou ook weer niet teveel gewicht gegeven moest worden. Martin Garrix verdient door zijn harde werk de nummer één dit jaar in zijn ogen, maar dat Munchi, volgens Hardwell één van de meest creatieve beatmakers die actief is, nooit in dergelijke lijsten voorkomt maakt de lijst volgens hem wel twijfelachtig.
Vele smakelijke anekdotes uit de afgelopen twintig jaar aan underground muziekhistorie gaan de tafel over, maar niemand kan de spotlight stelen van de charismatische veteraan Moortje, de man die aan de wieg van het bubbling ritme stond. Voor de leek: Moortje bracht decennia geleden al Caribische schwung in de house door dansvloeren met zwaar opgepitchte versies van reggaejams (o.a. Murder She Wrote van Chaka Demus & Pliers) in extase te brengen en zo een generatie aan beatmakers van divers pluimage te inspireren. Met zijn demonstratie, die in tegenstelling tot de rest van het gesprek, niet in het Engels maar in het Nederlands gevoerd wordt (“mijn Engels is een beetje faya”) laat hij bij een haastig bezorgde draaitafel zien waar in het binnenwerk je precies “de geheime pitch control” kan vinden, om zelfs met de pitch volledig omhoog een plaat nóg sneller te laten draaien. Met zijn brede lach en Antilliaanse tongval windt hij het publiek volledig om zijn vinger. “Deze guy, hij zegt niet veel maar alles is meteen zó raak!” horen we vanuit de zaal. Volgende keer een masterclass door Moortje graag.
Niet lang na het beatmakerspanel maakt de legendarische DJ Kenny Dope zijn opwachting om geïnterviewd te worden door Brainpower. Een verslag daarvan zul je hier helaas niet vinden, want ondergetekende was te vinden in de zaal daar tegenover om Akwasi enkele hoofdrolspelers van de grime scene te horen spreken. DJ Gomes, emcees Stylo G en Bonkaz, producer Diztortion, BBC 1Xtra muziekmanager Austin Daboh en Phil Kermish, hoofdredacteur van GRM Daily, vertelden over de kracht van het genre, de historie ervan en waarom het meer is dan simpelweg een Britse variant van hiphop. Sterker nog, ondanks de duidelijke overlap in stilistische kenmerken zijn alle aanwezigen het erover eens dat UK hiphop en grime toch echt twee verschillende dingen zijn. De van origine Jamaicaanse Stylo weet dat verschil het mooist te omschrijven als hij zegt dat veel andere genres, zoals soca, dancehall of hiphop wavy zijn, ”but grime will make you go hrmmm”, zijn gezicht verwringend in een grauwe grimas. “Het is geen negatieve muziek,” vult Bonkaz aan, “maar het is wel geboren uit frustratie.” Bij grime-raves gaat het er volgens de heren dan ook niet zachtzinnig aan toe, de emcees zijn allen zo hongerig om hun verse te spitten dat je letterlijk elleboogwerk nodig hebt om de mic te bereiken. Desalniettemin is iedereen er volgens hen gespitst om elkaar te horen en kunnen zelf verses die al tig keer opgevoerd zijn reacties opwekken alsof men er voor het eerst door omver wordt geblazen. Repetitie is volgens de aanwezigen namelijk ook onderdeel van de kracht van het genre, zowel in de vocalen als in de beats. Het is rauwe muziek en de opmars van het genre in 2015 bewijst dat daar bij het publiek behoefte aan is. Uiteindelijk wordt er toch weer een vergelijking met de Amerikaanse broer hiphop gemaakt, als Austin Daboh aangeeft dat grime nu is waar hiphop omstreeks 1994 was; wereldwijd bekend maar zonder aan authenticiteit in te hebben geboet.
Als afsluiter interviewt Saul van Stapele Steve Lobel, al twee decennia manager van onder meer Bone Thugs-n-Harmony en een man die van groot belang in de carrière van vele rappers en producers is geweest. De grof gebouwde en kale Lobel, door uncle Rush zelf de ‘white Russell Simmons’ genoemd, is een typische New Yorker. Een man die niet voor ruzies terugdeinst maar waar je, als je aan zijn kant staat, prima een biertje mee kan drinken (al is hij zelf meer gecharmeerd van Chocomel). Hij groeide als Joods straatjochie op in Queens en werd door buurtvrienden RUN DMC meegevraagd als veredelde roadie op hun eerste tour. Jam Master Jay, wiens portret uitgewerkt in glitters op zijn donkere hoodie prijkt, ziet hij als mentor en Lobel groeide onder zijn hoede uit tot een invloedrijk A&R manager in de rapgame. De man schudt de ene na de andere anekdote uit zijn mouw en wordt tot een kalmer tempo gemaand als hij in slechts twee korte zinnen langs het verhaal van de opnamesessie met Biggie raast waar Notorious Thugz uit voortkwam. Waarschijnlijk kan de beste man dagen zo doorgaan en voor vragen aan het eind is er dan ook weinig tijd, maar een waardevol advies voor beginnende artiesten heeft hij wel: verover éérst je eigen stad, want in de hiphop respecteert niemand een artiest die geen respect uit zijn eigen achtertuin krijgt.
ADE Beats profiteert duidelijk van de connectie met het overkoepelende ADE evenement en het feit dat het allemaal nét een tikje breder qua genres lijkt te zijn maakt het enkel krachtiger. In 2015 is muziek eclectischer dan ooit en heeft vrijwel iedereen te allen tijde toegang tot vrijwel alle muziek. Veilig afgebakende hokjes zijn hun betekenis verloren en dat maakt dat muziek uit onverwachte hoeken kan komen en inspiratie vrijuit floreren kan. Tegelijk houdt ADE Beats met zijn grepen uit de muziekhistorie en het delen van de kennis daaruit de roots van onder meer hiphop levend, en staat het zo met beide voeten op de grond terwijl de ogen op de toekomst gericht zijn. Een uitstekende en solide basis om op verder te bouwen.
Fixtures
Hoogtepunt: DJ Moortje en de geheime pitch control (suck it Sus & Wis!)
Dieptepunt: Het zwaar gemankeerde treinverkeer van en naar Amsterdam Centraal
Bier: €2,70 overdag, open bar ter afsluiting.
WC: Gratis
Garderobe: €1,50
Geluid: Prima, al wordt Ninja Tune mede-oprichter Matt Black even overstemd door de muziek uit zijn iPad.
Bezoekers: 365.000 (ADE totaal, aantal specifiek voor ADE BEATS onbekend)
Damage: € 25,-
Cijfer: 8
