Josbros is ‘Encore Freshman 2014’ en mag het festival openen. Josbros’ offstagenaam is Joris en hij is student aan de Herman Brood Academie. Het is nog niet erg druk als hij optreedt, maar Jos’ raps zijn energiek en goed te verstaan en hij babbelt sympathiek met het publiek: ‘Wie is er gekomen voor Ty Dolla? Wie voor Pusha T? Nou, jullie zijn in ieder geval zo weer van mij af, ik doe er nog maar eentje hoor’ . Ik zag Josbros (geen ritalin, Jos die gooit wat wiet erin) al eerder in het voorprogramma van Great Minds en merkte dat ik de track André Kuipers inmiddels kan meezingen: Ben niet standaard mattie, ja ik doe het anders, dan de meesten, sjans ’n beetje met je tante op je feestje.
De dj’s draaien er intussen lustig op los. Naar mijn mening net iets te veel standaarddingen: we worden weer eens wakker in een nieuwe Bugatti, maar ook in de keuken, en dan hebben we zoiets van: hoe de hel is dit nou weer gebeurd. Dat je denkt: nu komt Ante Up van MOP en dat het dan ook echt gebeurt. Maar eerst nog A$AP's 'bad bitches'. Maar ik was geloof ik echt de enige op het festival die dit jammer vond. En bovendien heb ik natuurlijk lang niet alle dj’s gecheckt. Had ik toch op Jazzy Jeff moeten wachten.
Het Encore Festival heeft drie podia: dat houdt het fijn overzichtelijk. Er wordt tussen de podia veel gelopen om gezien te worden maar er is gelukkig ook genoeg te zien. En te doen ook. Jazz is er nog niet maar je kunt wel alvast dansen als Carlton: een jongeman die gekleed is als het neefje van The Fresh Prince doet voor hoe het moet. In da meantime kun je ook gezellig met een pimp op de foto. Dat loopt in het begin nog niet erg: ik zie de gelegenheidspooier vaak verveeld op zijn bank zitten wachten. Ondanks zijn gouden wandelstok. Achter hem hangt een fleurig roze doek met Adjes mooiste line erop, want ja, die was al een pimp in de poppenhoek.
Soepel bruggetje naar Adje, want ook hij trad op. Adonis is een van mijn nederhophelden maar dit optreden viel een klein beetje tegen. Het was allemaal wat schreeuwerig, en als ik de track Gangsta (Straight outta Damsko, crazy motherfucker named Adjedonnie) niet hoor ben ik altijd diep teleurgesteld maar dat ligt aan mij. Misschien was hij zelf net wat minder in de mood, want Adje vertrouwde ons toe dat hij nog maar net op het festival kon zijn omdat hij op 9 september voor acht maanden de bak in gaat. Maar we moeten vooral nog even snel de speciaal vervroegd uitgebrachte EP van Sloddervosgang downloaden. Dat ga ik zeker doen. Toch krijgt Adje het publiek altijd onmiddellijk mee, ook afgelopen zondag, en doet het optreden vreemde dingen met mij: ik had the day after nog de hele tijd zin om met mijn armen in de lucht ‘ADJEDONNIE BITCH, SLODDERVOSGANG!’ te scanderen. Terwijl ik gewoon achter m’n bureau zit. Dat lijkt me wel een goed teken.
Charmeur Jayh heeft hetzelfde effect op mij. Jayh is zanger en rapper en komt op in een smetteloos zwart pak met rode gympen eronder. Jayh maakt muziek die vooral leuk is als je een meisje van 16 bent. Op scholierenforum.nl vraagt zo’n meisje zich af hoe dat ene nummer heet met Laat maar zien wat je kan, dansen dansen dans dans. Dat nummer heet Gymnastiek. Dat doet Jayh ook even met de zaal. Zijn nummers zijn aanstekelijk: catchy refreintjes en lyrics met veel herhalingen. Vraagt u zich altijd al af hoe vaak Jayh in zijn track Claimen het woord ‘claimen’ gebruikt? Welnu, 58 keer. Zijn liedjes zitten ook vol leuke zinnetjes die in het dagelijks leven altijd goed van pas komen: Je praat veel maar je weet niks is al weken een favoriet. Maar eerlijk is eerlijk, Jayh rapt leuk, heeft ook nog een heel aardige zangstem en is echt een performer. En hoe tof is het om de hele crowd eensgezind zingend in beweging te zien. Ook de Encore Allstars, een gelegenheidscollectief van rappers, krijgen dit voor elkaar. Een show die van het begin tot het eind stuwend blijft, met vooral goede performances van Zwart Licht en Kleine Viezerik. Ook de ‘young niggers die kaas pakken’ (noem het youngbelegen) rocken de mic overtuigend, maar ja, die zijn ook zo vrijpostig; niemand kan hun mondje zepen. Als ik Shepherd, Skinto en Jebroer hoor, heb ik altijd zin om te huilen. En ook om bushokjes te verbrijzelen, maar ook dat ligt aan mij: ik weet eigenlijk zelf niet eens precies hoe de muziek heet die zij maken, maar het is in ieder geval niet geschikt voor oude mensen. Maar aardige jongens zijn het wel. Op het andere podium overtuigt intussen het Amsterdamse Full Crate x Mar.
Dan is het toch echt tijd voor wat buitenlandse acts. Gelukkig is het festival een goede mix van nationaal en internationaal talent: ik verheugde me het meeste op Terence ‘Pusha T’ Thornton. Ik weet niet precies wat er aan de hand was en het is ook maar goed dat Pusha T waarschijnlijk geen Nederlandse hiphopsites leest, maar toen T King Push inzette dacht ik even dat hij een grapje maakte. Of dat hij zijn zusje het podium had opgestuurd. Pusha T schreeuwrapte namelijk de hele tijd met een tamelijk hoge stem. Hoewel zijn flow goed was, werkte dit wel op mijn lachspieren. Wat me ook weer niet de bedoeling leek. Pusha deed veel van zijn topalbum My Name Is My Name, onder andere Hold On, Nosetalgia (Couldn’t do wrong with a chest full of chains and a arm full of watches) en gelukkig ook mijn favoriet Pain: Running through his money screaming Encore. 'Encore' werd er in ieder geval niet geroepen toen Terence het podium verliet. ’Ik heb zin om nu thuis Pusha T op cd te luisteren’, zei mijn dochter prompt. Mm, typical.
Vic Mensa is twintig, komt uit Chicago en zijn haar zit heel leuk. Vic's show is een beetje rommelig; bij vlagen heel sterk met strakke raps, dan weer inzakkend, bijvoorbeeld als hij zomaar ineens een korte medley van nummers van anderen laat horen. Bovendien een erg korte show, zoals wel meer shows op de mainstage. Zo kan het dus gebeuren dat je even een ‘old scuola’ pizza (joepie) gaat halen en dat je dan de show van Ty Dolla $ign mist. Vivien Waszink, lekker bezig. Kid Ink was de afsluiter van het festival: eigenlijk is alles bij voorbaat al goed als hij uitbundig getatoeëerd het podium op komt stormen. ‘Houdt u van Kid Ink?’, vraagt een jongen met een bril mij verbaasd. ‘Een beetje wel ja’, geef ik toe. Als ik later even aan de zijkant ga staan, zegt een stoere bink van een jaar of 16 tegen mij ‘Tja, jij bent een beetje te oud he?’ Hihi, nou, inderdaad!
Het Encore Festival is een heel erg geslaagd festival en ook nog goed georganiseerd: er is van alles te eten (loempia’s, Surinaamse broodjes, allerlei snoepjes en heerlijk tuttige muffins), er zijn overal plekjes om te zitten/hangen, FunX neemt live op en iedereen is blij. En jong. De programmering past ook precies bij dit jonge publiek: terecht ook, denk ik. Je moet gewoon vooral niet naar Encore gaan als je in de jaren zeventig geboren bent. Eigenlijk al niet als je uit de jaren tachtig komt. Ze zouden bij de ingang eigenlijk een leeftijdscheck moeten doen in de vorm van een quiz. Vraag 1: Noem drie nummers van Bokoesam. Vraag 2: Mime In Een Jet van Ronnie Flex. Vraag 3: Wat zijn de cijfers van de streepjescode op My Name Is My Name? Vraag 4: Maak de volgende line af: I’m feeling like the … Vraag 5: Waar praten de Hydroboyz niet over als hun mensen moeten eten? Over: a) spaghetti bolognese b) boterhammen c) KFC d) kapsalon.
Als je de antwoorden dan niet weet, access denied: je mag er niet in. En moet je in een donkere kamer cassettebandjes van Boogie Down Productions gaan luisteren. Encore: een heel erg geslaagd festival, maar OMG, ik kan echt zó niet naar Encore. Volgend jaar stuur ik mijn dochter als reporter. Maar als Lil B komt ga ik zelf.
