Dutchtouch is een film van Ulrike Helmer, deze vrouwelijke filmmaakster was eerder verantwoordelijk voor documentaires over o.a. Rawkus, the Roots, Postmen en Brainpower. Deze laatstgenoemde vormt samen met Duvel en Jay Colin de rode draad in Dutchtouch. Échte hiphop en een ervaren documentairemaakster die haar sporen wel verdiend heeft vormen goede ingrediënten voor Dutchtouch.
De film Dutchtouch is eigenlijk een documentaire, of eigenlijk niet en dat is gelijk een belangrijk punt. Het verschil is dat bij een documentaire (normaal gesproken) niets geënsceneerd is en de beelden een representatieve weergave zijn van de werkelijkheid. Dutchtouch is een film en dit betekent dus dat er wel gemanipuleerd is of kan zijn. Toch heb je de indruk naar een documentaire te kijken en zo is de film dan ook opgezet.
De film begint met Duvel, we krijgen een kijkje in zijn privé leven, de manier waarop hij met muziek bezig is en de manier waarop zijn muziek gemaakt wordt. De documentairemaakster probeert er achter te komen waarom Duvel met hiphop begonnen is. Maar hoe ze het ook probeert, veel verder als “er was niets te doen voor de jongens op straat” komt het niet. Brainpower vertelt hier iets meer over en deelt dat hij een chemische connectie heeft met hiphop, een soort magische klik die hem verbindt met hiphop. Vervolgens zien we ook beelden van een optreden van Brainpower waar we hem op het podium vol vuur zien spreken over haters en zijn liefde voor hiphop. Hilarisch is het echter dat het publiek waar hij tegen spreekt bestaat uit 16-jarige meisjes die slechts gillen en dansen. Indruk wordt dan ook gewekt dat de toespraak niet zozeer een toespraak uit het hart was als wel een toespraak voor de documentaire.
Na Brain en Duvel is het tijd voor de positieve en sympathieke Jay Colin. Deze rapper heeft zijn album af en wordt gedurende de documentaire aan het lijntje gehouden door zijn manager over de release van zijn plaat. We zien Jay een workshop geven aan een groepje jongeren in wat een buurthuis in verbouwing lijkt. Helaas komen we de achtergrond hiervan niet te weten. We zien Jay verder samen met George McCrae in de studio een collabo opnemen en we volgen hem door Holendrecht in de Bijlmer waar we getrakteerd worden op een quasi spontaan straatconcert met de Holy Boys. We zien Jay ook optreden in Winston, een gemiste kans vind ik het hier dat de camera beelden bewust Jay niet met het publiek tonen. Hilton is namelijk op z’n hoogst voor de helft gevuld en juist dat is hiphop, je in het zweet rappen voor 20 geïnteresseerden is waar zoveel opkomende MC’s doorheen moeten.
De film bevat verder beelden van Brainpower in New York, samen met DJ Jaycee (Ultramagnetic), Duvel live op Lowlands en zo’n beetje de halve hiphop scène in Nederland staat op de featuringlijst. Er wordt duidelijk gemaakt dat alle hoofdpersonen hard werken en veel liefde voor de muziek hebben. Gedurende de gehele film word je getrakteerd op pompende bassen en lekkere beats die vooral in de bioscoop lekker aankomen en door de manier van filmen in combinatie met deze muziek wordt een sfeer gecreëerd die bij de film en bij hiphop past. De film doet wat hij belooft en geeft je een beeld over echte hiphop in Nederland. De keuze voor de hoofdpersonen in de film bepalen echter onvermijdelijk de inhoud van de film en met een rapper met TMF-awards, een mediaschuwe rapper en een ster in opkomst ben je bijna gedwongen om aan de oppervlakte te blijven. Hoewel de film dus veel thema’s onberoerd laat en niet erg diepgaand is, compenseren de sfeer, muziek en het feit dat er eindelijk een hiphop film te zien is die niet urban is dit ruim. Dutchtouch is dus zeker de moeite van het kijken waard.
