Oktober stond bol van de dope releases waarmee hiphop in de breedste zin van het woord weer in hoge rotatie kwam op ons kantoor; Krept & Konan’s dubbel-mixtape 7 Days, 7 Nights, de surprise drop van Future & Thugga, een DJ Mathematics-plaat verpakt als Wu-Tang Clan-album (wtf?), een nieuwe Gucci Mane en een heerlijke throwback naar 2007 met In The Beginning: Before The Heavens van Blu & Exile. Toch zijn er dan altijd een aantal platen die over je hoofd heen gaan, maar deze drie verdienen het om toch nog door je gehoord te worden. We leggen je ook graag uit waarom.
Belly – Mumble Rap
Begin deze maand bracht de Palestijns-Canadese rapper Belly zijn nieuwe EP Mumble Rap uit. Laat je vooral niet bij de neus nemen door de titel, want Ahmad Balshe gooit een spervuur aan felle raps op je zonder daarbij te mompelen of te vervallen in clichématige ad-libs. Tekstueel en flow-wise komt hij in de buurt van landgenoot Drake of labelgenoot J. Cole, niet gek met de lyrics die hij eerder pende als songwriter voor grootheden als Beyonce en The Weeknd (op wiens label XO hij nu getekend is, in een joint deal met Roc Nation). Op zijn nieuwste wapenfeit heeft productioneel gezien niemand minder dan Boi-1da de touwtjes in handen. Muzikale hoogstandjes te over; typische 90’s R&B-samples van SWV inclusief geloopte vocalen op The Come Down Is Real Too, de gruwelijke trapbanger die als titeltrack fungeert, of het ingetogen Lullaby, dat meer een mellow boombapvibe heeft waarop de rapper charismatische en ingewikkelde dubbelrijms weet te brengen. Belly geeft een visitekaartje af met raps waardoor je prima beseft waarom hij ooit veel awards heeft gewonnen voor de nummers die hij schreef voor anderen en waadoor je ook begrijpt dat hij slechts één featuring heeft uitgenodigd (da’s dan wel meteen Pusha T op het trage doch klappende Alcantara). Dit is strictly year list material.
Rob $tone – Don’t Wait For It
De eerste keer dat ik Rob $tone hoorde, was op zijn doorbraakhit Chill Bill, waarop hij het iconische Kill Bill-fluitje veranderde in een bass heavy banger. Vanaf dat moment waren zijn fans benieuwd naar een full length van de rapper uit San Diego, en daar voldoet hij aan met Don’t Wait For It. Daarop werkt hij samen met onder meer Gucci Mane, Zaytoven, Meechy Darko. “Don’t Wait For It is een album over groei; als man, als muzikant en als allround persoon“, zegt hij zelf in het meegestuurde persbericht. “Ik hoop dat mensen de titel letterlijk in hun leven overnemen en gebruiken in alledaagse dingen. Wacht niet op succes, wacht niet op geluk, wacht überhaupt niet op wat dan ook.“ $tone gebruikt het album om zijn diverse muzikale persoonlijkheden te showcasen: de ladiesman (Highlight), de lyricist (The Whole Thang) en de activist (Little Piggy) in hem stappen één voor één naar de microfoon en vooral de laatste weet indruk te maken. De samenwerking met Flatbush Zombie Meechy Darko, waarop de twee rappers verses spitten over het systematisch racisme en politiegeweld waarmee de gekleurde mens in Amerika volgens hen vaak genoeg mee moet dealen, is ongetwijfeld het hoogtepunt van het album.
EarthGang – Robots
In de eerste week van oktober kondigden ze het al zelf aan op het podium van de Ziggo Dome, toen ze als support voor J. Cole mochten spelen; de tweede EP van EarthGang op het Dreamville-label was af én onderweg. Begin september brachten ze namelijk al de EP RAGS uit, die deze maand alweer werd opgevolgd door Robots. De twee rappers uit Atlanta, Doctor Dot en Johnny Venus, verrasten op de eerstgenoemde vooral met Meditate, de samenwerking met J.I.D., die eveneens is toegevoegd aan het roster van Dreamville. Op de nieuwe(re) EP ontbreekt J.I.D. jammer genoeg -hun gezamenlijke tracks zijn altijd dope- maar is er wel een featuring van Sir te vinden. Het is de tweede van een drieluik –Royalty verschijnt nog voor de jaarwisseling- maar is ook op zichzelf een prima plaatje. De frisse flows en leipe schema’s vliegen je om de oren, maar ze verpakken er ook een boodschap in. Is het bijvoorbeeld als zwarte man zijnde oke om je emoties en gevoel te uiten? De jongens twijfelen in elk geval niet aan hun muzikale keuzes; vrolijke zang, vlijmscherpe raps waarin ze daadwerkelijk dingen te melden hebben, soulvolle beats en een serieuzere noot dan op de voorganger zijn de ingrediënten die de korte EP fris houden. Er zijn slechtere manieren om 22 minuten van je dag te besteden.
