Drake is een van de belangrijkste, zo niet de allerbelangrijkste, artiesten van zijn generatie. Met zijn eerste paar albums zette hij een standaard, met zijn grootste hits zette hij trends en hij bewees keer op keer vroeg op de curve te zitten wat betreft samenwerkingen. Toch is zijn albumrun sinds Views uit 2016 behoorlijk ingezakt. Al jaren dwaalt hij stuur- en richtingloos door allerlei genres binnen een project, krampachtig deed hij mee aan de TikTok-hype en hij propte gerust 25-plus tracks op een plaat om maar streams te genereren. Met Honestly, Nevermind, het verrassingsalbum dat op 17 juni verscheen, rekent hij af met twee van die stelregels. Jammer dat het resultaat dan alsnog tegenvalt.
Want eindelijk heeft Drake weer eens een album van veertien nummers uitgebracht en niet vér over de twintig, en eindelijk is er weer eens een Drizzy-plaat die gefocust klinkt. Het jammere eraan; de creativiteit is ver te zoeken. Honestly, Nevermind klinkt als een zooitje onafgemaakte maar aan elkaar gemixte demo’s. Want ondanks dat Black Coffee aan boord is gestapt bij onder meer Noah ’40’ Shebib en ook onder meer DJ Carnage zich bemoeide met de muziek, is het hen op de een of andere manier tóch gelukt om dit album nergens écht te laten grooven. Het resultaat bestaat uit luchtige producties die house, techno, afropop, disco en r&b verkennen, en ook op die manier worden ingekleed; met veel herhaling.
Veel van de synth-partijen en drumpatronen lijken panklaar voor de clubs, maar grote delen van de muzikale inhoud van Honestly Nevermind is zó repetitief en saai dat het niet gemakkelijk is om er thuis van te genieten. Instrumentale secties van de plaat, voornamelijk in de tracks met een langere speelduur, vertragen het tempo flink. Op zulke momenten voelt Honestly, Nevermind aan als een houseplaat met Drizzy als gastvocalist, in plaats van een Drake-album.
Drake zelf herhaalt op die beats ook sommige zinnen tot in den treure, waardoor hij bij vlagen inspiratieloos en futloos overkomt. Dat komt de onvolwassen teksten ook niet ten goede. Regelmatig was het al oogrollen de afgelopen jaren: “Say that you a lesbian, girl, me too”, rapte hij vorig jaar nog op Certified Lover Boy. De haren overeind, en niet op een goede manier.
Het zijn teksten die je simpelweg niet wilt horen van een man van halverwege de dertig, die ook nog eens een zoon heeft. Ook nu stapelen de ongemakkelijke momenten zich op: “Your pussy is calling my name”, is er zo een. Of de hogere wiskunde in Sticky: “If I’m with two of ‘em, then it’s a threesome.” En als klapper op de vuurpijl nog een strofe uit Massive. “I was alone, I was alone in this world / And I needed people / I know my funeral gon’ be lit ‘cause of how I treated people.” Ehm, tja.
Drake blijft ver weg van alles wat poëtisch interessant zou kunnen zijn. Oke, dat hij zelden rapt is een artistieke keuze, want dat hij ook zingend een nummer kan dragen met een house-productie of poppy r&b eronder heeft hij al bewezen met onder meer Hold On, We’re Going Home en Passionfruit.
Maar hier gaat regelmatig zijn stem niet lekker op in de redelijk vreemde mix. In Falling Back klinkt hij volledig uit de toon op de constante kickdrums, terwijl hij in Liability juist verdrinkt in de Auto-Tune. Ook muzikaal slaan een paar keuzes als een tang op een varken. In de intro klinkt het alsof er een deken in een saxofoon-hoorn is gepropt. Doorheen het project klinken veel synths te laag en drums te hard. En is dat flamenco-getokkel in Tie That Binds (door de Nederlandse Ginton!) nou bewust naast de beat geplaatst? Dan zwijgen we nog over de sample van een krakend bed, die in Nederland vorig jaar al played out was.
Het moge duidelijk zijn; een hele hoop artistieke keuzes zorgen voor irritatie, ware het niet dat deze muziek waarschijnlijk niet is gemaakt om thuis te beluisteren. Drake is tenslotte altijd een pionier geweest, een innovator. Die rol kent een hit-or-miss-systeem. Soms werken experimenten, soms niet. Grenzen verleggen is nooit verspilde moeite. Want nét als de hoop compleet vervlogen lijkt, is er uitsmijter Jimmy Cooks. Inclusief een heerlijke beat switch, een Drizzy met een volwassenere blik en een doel voor ogen. Én een 21 Savage die de featuring game compleet op slot heeft. De track staat compleet haaks op alles dat ervoor klonk, en voelt daarmee als een toevoeging waarmee Drake op safe speelt.
Drizzy’s richtingloosheid is weg; dat is bewonderenswaardig. En het is niet dat we niet al gewend waren aan een zingende Drake. Echter weet hij maar weinig memorabels te maken van de brei voornamelijk aaneengeregen housebeats. In sommige van de producties huist een subtiele kracht, maar zelfs daarop klinkt de grote wereldster ongeïnteresseerd. Onder zijn stem is ook simpelweg de meest polariserende muzikale fundering gelegd.
Honestly, Nevermind is daardoor een echte hate it or love it-plaat. Misschien is dit zo’n groeier, die ik pas snap wanneer ik op het juiste moment op de juiste plek ben. Ergens in een ondergrondse club of in een 24uurs-tent op een festival, terwijl deze midden-in-de-nacht-muziek me richting het ochtendgloren sust. Tot die tijd luister ik naar Take Care of If You’re Reading This It’s Too Late. Gewoon thuis, met de voeten op tafel.
Stream Honestly, Nevermind hieronder:
