Matter ov Fact en EP, die vaak aan zichzelf refereren door te rappen in de derde persoon, komen enorm hongerig over. Met hun albums 2012: The New Beginning (2009) en Lone Sharks (2011) bewezen ze dat al, maar de overtreffende trap wordt door de MC’s uit New York bewandeld. De opening van het album is meteen uniek: na de instrumentale intro zetten de MC’s elkaar in Skin Yamulke te kijk. Zo legt Matter ov Fact uit hoe hij probeert EP een paar N-bombs te laten droppen, waar EP juist zijn sparringspartner moet hebben:
Cause Santa gave him coal in a satchel, tryna’ hit the goal before a hole’s in his natural.
De freaky gedachten van de MC’s blijven de hele plaat lang het middelpunt, en ook echt boeiend. Tracks als Oh Well (inclusief bizarre video) en Smang Life verwacht je vanwege de absurditeit alleen van een act als The Doppelgangaz. Kreten als we’re going to hell in a hand basket en folliculitis make his neck look like a Baby Ruth tonen de donkere en grove stijl van het duo. Ontoegankelijk bizar is misschien wel de beste benaming om de stijl van The Doppelgangaz te omschrijven. Bizar, duister en ontoegankelijk staan hier niet voor gewelddadig, eerder grappig. De heren rappen over wat ze doen in hun dagelijkse leven: drugs gebruiken, aan eten komen of juist het gebrek aan deze voor hen noodzakelijke levensbehoeften. De chemie tussen Matter ov Fact en EP is enorm, getuige de samenhang van hun stem, flows en topics in de eerste single Hark Back.
De beats zijn vooral stoffig te noemen, wat positief is. Ook de instrumentals (Taking Them Pills, Harken Forward), die maar anderhalve minuut duren, zijn een welkome afwisseling en zijn ideaal om even op adem te komen. De beats op HARK zijn niet de standaard boombap beats die je gewend bent van DJ Premier of Alchemist. Goed voorbeeld is Oh Well, dat begint met een vocal sample en het geluid van regen, waarna de drums hard inkicken. Sferische, spacende beats bepalen de sfeer. Van luchtig en muzikaal (Barbiturates) tot opgefokt (On The Rag), met de variatie zit het goed. Hoogtepunt qua beats zit misschien wel helemaal aan het einde van de plaat: op Sun Shine lijkt een vrolijk fluitje de hoofdrol te spelen, maar wanneer de harde drums erin knallen dient het fluitje slechts als begeleiding. Wat de stijl van The Doppelgangaz zo goed maakt, is dat ze de grimmige rapstijl uit de 90’s niet kopiëren, maar er een moderne draai aan geven. Duistere lyrics vol storytelling op duistere hiphopbeats, een combinatie waar je van moet houden. Ze proberen niet om de 90’s stijl in hiphop terug te brengen, ze proberen eerder te bewijzen dat het nooit weg is geweest en willen het uitbreiden. Dit is boombap van de bovenste plank.
Tracklist:
01. Doppel Hobble
02. Skin Yarmulke
03. Hark Back
04. Us 2 Da Man
05. Taking Them Pills
06. Oh Well
07. Sugar Awn Eht
08. Barbiturates
09. Harken Forward
10. On The Rag
11. Smang Life
12. Sun Shine
