DOOM stond donderdag op het 5 Days Off festival in Amsterdam. Er was nogal wat commotie over wie er op het podium zou staan. Meneer DOOM, sinds kort zonder de kapitalen ‘MF’ (Metal Face), schijnt namelijk nogal eens een dubbelganger naar een concert te sturen en 35 euro voor een imposter betalen is natuurlijk geen goede deal. Daarom werd voor het optreden massaal gespeculeerd en waren er fans die de Paradiso opbelden met de vraag of ze hun geld terug kregen, mocht DOOM hetzelfde geintje in Nederland flikken. Gelukkig trad de masked fuckin’ Villain een dagje eerder op in Parijs en vanuit daar werd al getweet dat hij het echt was. Gelukkig.
Bij binnenkomst is het packed. Het publiek bestaat vooral uit een mengelmoes van nieuwsgierige 5 Days Off gangers met een passepartout kaart voor het hele festival en polder-backpackertjes. Van die gastjes die teveel blowen, muziek in ‘echte hiphop’ en ‘niet echte hiphop’ indelen en het leven wat hun top 5 rappers in hun teksten beschrijven proberen te leven (voel je niet aangesproken of verander je lifestyle doggy). Nou heb ik in de afgelopen jaren een behoorlijk stukje Amsterdamse arrogantie ontwikkeld waardoor ik me meestal achter in de zaal verschuil en het wel best vind. Ik ben echter fan van de gemaskerde schurk dus ik feun hem maar gewoon weer een keer voor het podium, ook leuk.
DOOM heeft lekker zijn tijd genomen en komt 45 minuten te laat op in een joggy, zwart shirt en daarover een gele vuilnismannenjas. Op zijn hoofd staat zijn Gladiator masker en aan zijn zijde een nogal groot uitgevallen hypeman. Achter hem een opvallend passieve diskjockey. Aah well.
Het optreden begint energiek met Accordian van het Madvillain album dat hij met Madlib maakte. Daarna doet hij in een rap tempo nummers als Beef Rapp, Take Me To Your Leader, All Caps en het door Dilla geproduceerde Gazzilion-ear maar vergeet nogal wat classics als The Mic en zijn totale Victor Vaughn oeuvre. De beats zijn niet altijd even scherp, maar wat verwacht je van een zolderkamerproducer die veel van zijn samples uit obscure jaren ’80 tv-series haalt. Ook is hij niet even verstaanbaar, maar dat ligt aan Paradiso, niet aan The Villain die zonder enige moeite al zijn dubbelzinnige lines eruit gooit.
Meneer Villain blijkt een charismatisch man met veel zelfspot te zijn en tussen de nummers door is er dan ook tijd voor een grapje. Niet zo grappig is de toegift na een half uurtje optreden. Na wat clichématig gehype wordt Benzi Box van DANGERDOOM ingestart, maar na 10 seconden alweer onderbroken. Vervolgens gooit DOOM Rhinestone Cowboy er nog even uit en klaar is KeesDOOM, de koek is op.
Was het dan kut? Nee, misschien voor jou, maar niet voor mij. Eén van mijn favoriete rappers stond op het podium, ik was erbij en ik had geen stem meer. Wat wil je nog meer, right? Was het niet je favoriete rapper, dan heb je helemaal niets gemist en kan je je 35 euro aan andere dingen besteden. Een keertje zwartrijden bijvoorbeeld.
Beeld door Menno Vermeulen.
Tekst door Rory van Swurdin.
