Iedere generatie heeft zijn eigen helden en ook ieder decennium brengt nieuwe hiphophelden voort. En als je ziet hoe het genre zich zowel muzikaal als cultureel heeft ontwikkeld de afgelopen tien jaar, kunnen we alleen maar met opgeheven hoofd uitkijken naar 2020 en verder. Hiphop kreeg nog nooit zoveel aandacht als nu, klonk niet eerder zo divers als nu en is méér dan ‘rappen op beats’ geworden.
Het afgelopen decennium stonden helden op als Curren$y, die stonerrap naar een nieuw niveau bracht, Action Bronson, die rappen over alledaagse dingen als koken, reizen en auto’s zelf interessant kon laten klinken en wijlen Nipsey Hussle; die met een ijzersterke mixtape-serie opbouwde naar een uiterst fijne debuutplaat maar het noodgedwongen daarbij moest laten. En hoewel we genoeg honorable mentions in deze alinea kwijt zouden kunnen, nemen we je liever mee onze top-10 aan goats in. Wie blonken er in de afgelopen tien jaar zó uit (in rap, welteverstaan) dat we het niet konden laten hen te vereeuwigen in deze Hall Of Fame? We tellen af van 10 naar 1.
10. Griselda
Kiezen tussen Benny the Butcher, Westside Gunn en Conway the Machine is schier onmogelijk. Hun stijlen zijn te gelijkwaardig -en hun niveau te hoog- om een duidelijke voorkeur te beargumenteren. Een groep dus om deze top-10 mee te openen, want hun stemmen kleuren ook zo lekker samen.
Verrassen doen de mannen uit Buffalo inmiddels niet meer, of het moet met de verbluffende consistentie van hun rauwe raps zijn. De snelheid waarmee ze releases uitbrengen lijkt immers haaks op kwaliteitscontrole te staan, maar in de afgelopen vijf jaar bleek niets minder waar. Vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Boom boom boom boom boom boooooooom! – Jaap
09. Rapsody
Hoewel haar eerste tracks, featurings en tapes uitkwamen in de nadagen van het vorig decennium, kwam haar intrigrerende en eerlijke rapstijl pas echt goed tot zijn recht onder de vleugels van producer 9th Wonder. Die tekende de ambitieuze dame op zijn label Jamla Records, via waar ze uiteindelijk ook bij JAY Z’s Roc Nation terechtkwam.
Met zulke sleutelfiguren als fans en een verhaal dat ze op een prachtige manier vertelt kon het ook niet anders dan dat Rapsody een nieuwe stem voor vrouwen in hiphop werd. Haar nieuwste album droeg ze op aan alle sterke vrouwen van de wereld, met tracktitels als Oprah, Whoopi, Aaliyah, Nina en Afeni. Maar om haar een van de beste vrouwelijke rappers te noemen gaat te ver; ze is namelijk gewoon een van de beste rappers ter wereld. Yeah, we said it. – Bowie
08. Denzel Curry
De schrijver van deze alinea is een beetje bevooroordeeld over Denzel Curry, want dat hij diens thuisstad Tilburg als favoriet heeft aangemerkt in zijn tourschema is minimaal een privilége te noemen. Twee keer deed hij WOO HAH! aan. In 2015 zorgde hij in een warme Koepelhal voor de ultieme spirit bomb; een zweterige en broeierige uitbarsting van energie.
Met zijn albums zet hij dezelfde toon. Hij blikt terug op een bewogen jeugd en is goudeerlijk, maar houdt altijd de nodige energie over om ook keihard voor de stroming uit te peddelen. Zijn piekfijne album ZUU -waarmee hij na het duistere Ta13oo weer de zon opzocht- én de sublieme show in een gierend kolkende 013 eind 2019, zetten de kroon op zijn afgelopen tien jaar en die van zijn Nederlandse fans. – Bowie
07. Roc Marciano
Rap anno 2019 zou hetzelfde niet zijn zonder Roc Marciano. De getalenteerde maar relatief onopvallende derderangs rapper in Busta’s Flipmode Squad, groeide in de afgelopen tien jaar uit tot kroonjuweel der rappuristen. Gruizige soulloops, voorzag hij van op de meest onderkoelde toon gebrachte, gitzwarte raps.
De huidige underground renaissance waar iedereen van The God Fahim tot DJ Muggs en Griselda deel van uitmaakt, is daarmee direct te traceren naar Roc Marci. Maar ook in het drumloze werk van Drake, of in het sublieme CULT van Nederlandse groep Fat Windjacks, hoor je zijn creative DNA terug. Roc Marciano is een genre op zich geworden, en daar zijn we heel blij mee. – Jaap
06. Skepta
Zeg grime en probeer eens níet meteen te denken aan Skepta. Het is haast onmogelijk. Na tien jaar ervoor al geluid te maken, brak hij na de jaarwisseling van 2014-2015 definitief door, met dank aan een soundbite van Drake die wellicht lichtelijk onder invloed een video opnam tijdens diezelfde jaarwisseling.
Skepta liet het als intro voor zijn nekkenbreker Shutdown zetten en de rest is geschiedenis; hij reanimeerde eigenhandig een genre dat op sterven na dood was. Zijn singles groeiden stuk voor stuk uit tot moshpit-anthems tijdens zijn illustere performances. Niemand die zo’n authentieke grime-flow en passende delivery kan neerzetten als hij. Shut down! – Bowie
05. Run The Jewels
Is het een cheat om een duo in de lijst te zetten? Misschien, maar RTJ is zoveel meer dan de som der delen dat het uit elkaar halen van Mike en El geen recht zou doen aan hun gezamenlijke output. Twee uitgerangeerde underground-rappers die volgens de wijsheid van de muziekindustrie ver voorbij hun houdbaarheidsdatum waren, vonden als duo het plezier in rappen terug.
Maar ze zijn niet alleen bakens voor elkaar; de rest van de wereld geniet mee met hun trappen tegen het systeem. Samen herschreven deze indie-veteranen alle regels; met een wijsvinger richting de opgeheven vuist. – Jaap
04. Tyler, The Creator
Aan het begin van het decennium was het onmogelijk om géén mening over Odd Future te hebben. Op het hoogtepunt viel het collectief echter uit elkaar, waarna frontman Tyler zich voor de ogen van het publiek in de afgelopen tien jaar ontwikkelde tot één van de interessantste rappers ter wereld.
Zijn stijl is veelzijdig, volstrekt onvoorspelbaar, maar boven alles volstrekt eigenzinnig. En dan hebben we het nog niet eens over die geweldige stem -ergens halverwege tussen een dierlijke grom en een R&B bariton met gravel in zijn cornflakes- gehad. We kunnen niet wachten op zijn volgende tien jaar. – Jaap
03. Pusha-T
In 2010 stond Clipse nog als hoofdact in het Amsterdamse Oosterpark tijdens Appelsap, maar kort daarna versplinterde het duo. Één helft ervan, Pusha-T, ontwikkelde zich daarna van rapper tot president van G.O.O.D. Music en bleef goddank ook nog altijd doen waarom hij in de Clipse-tijd zo om werd geliefd; snerpende en gedetailleerde coke-rap leveren.
Met het fenomenale Daytona trok hij ook nog eens eigenhandig Kanye weer naar de plek waar hij volgens velen hoort; achter de boards met een poetsdoek, om oude samples af te stoffen. Hoe tof is het dat aan het eind van het decennium Clipse weer herenigd is, uitgerekend op diens plaat, en er in 2020 méér te verwachten is van de Virginia-brothers? King Push maakte tussen 2010 en 2019 vele cirkels rond en is hopelijk nog lang niet uitgespit. – Bowie
02. Kendrick Lamar
Als iemand nog twijfelt of Kendrick Lamar daadwerkelijk in het pantheon van de grootste rappers aller tijden hoort, dan heeft die persoon in het afgelopen decennium onder een steen gezeten. Zelfs al had K.Dot alléén To Pimp A Butterfly uitgebracht (het belangrijkste hiphopalbum van de 2010s, for the record), dan hoorde hij er al in.
Zijn teksten zijn even doordacht als dat ze tot denken zetten, zijn flows vinden even naadloos hun weg op een trapbanger als gedrapeerd over een partij experimentele jazz. De avontuurlijke houding van iemand met zijn status maakt hiphop als geheel interessanter, en alleen al daarom verdiend Pulitzer Kenny alle lof. – Jaap
01. Vince Staples
Als je ons op de redactie vraagt naar de ultieme koning van de jaren 2010-2019? De naam is Vincent Jamal Staples, die zich van Odd Future-affiliate manifesteerde tot uiterst begaafd soloartiest. Nooit is Vince Staples te beroerd geweest om persoonlijke onderwerpen aan te kaarten; met zijn nasale stemgeluid en natuurlijke swing in zijn flow besprak hij al vroeg in zijn carrière onder meer de drugsverslaving van zijn vader en een high school-relatie die hem met een gebroken hart achterliet.
Zijn muzikale interesses brachten hem naar een nieuw level. Op zijn latere werk bleek hij uiterst innovatief, met invloeden uit avant-garde, dance en electro. De eigenzinnige Staples zoekt de grens op en verlegt ‘m met enige regelmaat. Zo draaide hij ook nog een album in elkaar dat geheel opgehangen werd aan een radioprogramma van hiphop-cultfiguur Big Boy. Vince Staples kiest nooit de makkelijke weg, scoort weinig tot geen hits maar is een stem voor een generatie. Regelmatig klinkt hij vrolijk, maar wie in die laag durft te graven komt een ongezouten mening tegen over maatschappelijke en sociaal-politieke onderwerpen die anderen laten liggen. Alleen daarom is Vince Staples niet alleen onmisbaar, maar ook broodnodig.
