25 Oktober 2002 vond de eerste editie van een reeks Definitie van Dopeheid feesten plaats in de 013, Tilburg. Precies 6 jaar en één dag later, tientallen acts verder en na een aanzienlijk respectabele status vergaard te hebben bij menig toeschouwer in de hiphoppopulatie is de grand finale aldaar: Definitie van Dopeheid 15!Dit op voorhand uitverkochte spektakel kan kort en bondig worden samengevat in één woord: classic. Ware het niet voor het feit dat deze review dan acuut en plotsklaps té snel was afgelopen, zullen we nog even uitgebreid terugblikken op de hoogtepunten die deze dag aan ruim 2000 man voorbij zijn gekomen.
Een overvloed aan kwalitatieve Nederlandse acts gaat de liefhebber niet in de koude kleren zitten, maar zorgt wel voor menig handen-in-het-haar-moment, want wie moeten we in welke zaal checken en hoe laat? Opener Risskant & Ad Rem of toch Cartes & Kleine Jay? De oproermakers Spinal & Steen of de vibe van Diggy Dex’ Mayonaise voor de ziel? Winne of Typhoon? Een massale line up aan gevestigde namen in combinatie met de nieuwsgierigheid voor minder bekende, maar verfrissende nieuwelingen zorgen voor een dergelijk dilemma zou je zeggen. Gelukkig valt dit reuze mee en zijn de tijdsschema’s haast perfect op elkaar afgesteld.
De dag kickt af met de twee Bosschenaren Cartes & Kleine Jay in de grote zaal, die met hun energieke set en de nagenoeg altijd actieve, van links naar rechts rennende Jay een wilskrachtig en dynamische introductie voor de rest van de dag voor hun rekening nemen. Hoogtepunt is de aanzienlijke klim die Kleine Jay aangaat om bovenop de flinke set boxen te klimmen, om er na een stilte in de beat gelijktijdig af te springen wanneer deze weer inknalt. In de kleine zaal doet ondertussen een ander duo de zaal ontploffen, namelijk Risskant & Ad Rem (Kamer van Cokehandel). Deze laten merken niet te zijn gekomen als opwarmertje, maar wakkeren het vuur meteen aan door het publiek vanaf de start los te laten gaan. Ad Rem gaat evenals het publiek menigmaal van de bodem los, maar lijkt bij deze intense conditietraining geen water nodig te hebben, want dat gaat massaal de menigte in.
Tijdens het laatste nummer in de reeds gespeelde playlist is het haasten naar de Dommelsch Zaal, alwaar de harde kern zich verzamelt om Tilburgs’ favoriete grootsprekers aan te moedigen voor een zeer uitzonderlijke thuiswedstrijd gespeeld door Benzie, Tailers & DJ D-Flxz, ofwel KGV. Een set die grotendeels bestaat uit recent materiaal van het laatste album laat zien hoe KGV in de tussentijd vooral op muzikale grond achtbaar gegroeid is. Noemenswaardig is dat MC Drama, de man die onlangs een originele muzikale samenwerking met Herman Brood vrijgaf on stage wordt gehaald voor een nummer. Eerder genoemde groei van KGV betekent ook dat de vergevorderde beats van de producers op volle toeren door de gehele zaal van de 013 heen daveren, met als toppunt Harde Kern, waar ook stuurman en grondlegger van deze befaamde DVD edities Mike wordt uitgenodigd zijn vocale ondersteuning te geven tijdens het klapstuk van de show. Switch!
In de kleine zaal is ondertussen Fata Morgana het podium al afgestapt, om direct plaats te maken voor de KernKoppen. Pluspunt is de nog niet versleten publieksfavoriet en tevens klassieker uit het oeuvre van deze Haagse groep die de naam De Familie draagt. Grote misser is onder andere de ándere publiekslieveling Din, die wel ingestart wordt en met luid applaus onthaald wordt, maar hetgeen abrupt afgekapt wordt door Ki, want “ach die kennen we allemaal wel, let’s do something new!” Gedurfd, maar achteraf gezien een onverstandige keuze gezien het feit dat het nieuwere materiaal allemaal wat te clubbie aandoet en het bij de meeste mensen in het verkeerde keelgat schiet. Gelukkig is net genoemde een geringe smet op een verder sterk en standvastig te noemen optreden.
Eenmaal terug aangekomen in de main hall blijkt er tijdens Tim’s performance een glansrijke reunie plaats te hebben gevonden van collectief VSOP, inclusief de uitvoering van het explosieve, garant voor massieve pits te boek staand nummer Elleboogwerk. Jammer maar helaas, maar aan de reacties te horen was het “aan” in de puurste zin van het woord. Hierna is het de hoogste tijd om de door Steen zelf gedefinieerde “definitie van doodheid” te aanschouwen in zijn grootste vorm dusver. Hedendaags kan haast geen ziel er omheen en winnen de twee kadavers Spinal & Steen de nog resterende zielen voor zich door de alsmaar groeiende kijkcijfers van de populaire haatsessie bij 101tv. Gesprek van de dag dus, en ook voor vele één van de nieuwsgierigmakende live acts van vandaag. Dat mensen in grote getalen hierop afstromen is dus niet meer dan logisch, op z’n Cruijff’s best gezegd. Mensen nemen de dood en verderf voor lief, wat niet meer betekent dan een losgaande crowd alsof Elleboogwerk van VSOP intussen in geen geval gestopt is. Garantie voor verscheidene blauwe plakkaten die als souvenir mee naar huis gaan op de arm, buik, benen of zelfs op het smoelwerk. Een succesvolle totaal van God-los-show, die ruimschoots uitgebalanceerd wordt door de verlate DiggyDex.
Dex staat in de file en dit zorgt voor de eerste kleine kink in het tijdsschema. De uitgelezen kans om even een hapje te gaan eten in deze drukbezette dag vol hiphop óf juist het uitstekende moment om als beginnende MC even je kunstje te doen bij de Open MIC. Beide is het hier niet geworden en eventjes lijkt het oerknalexperiment van de LHC gelukt te zijn, want wat er zich in de tussentijd heeft afgespeeld is voor mij één groot zwart gat, gelukkig maar van korte duur. Een half uur later staat DiggyDex alsnog op het podium, gehuld in de outfit van zijn favoriete voetbalclub en met een komische back up die zijn rug dekt. Diggy is beduidend moe van de reis die hij net achter de rug heeft en maakt vooral op het begin een gehaaste en opgejaagde indruk, het gevoel dat we kennen van wanneer je gestresst en te laat binnenkomt bij een belangrijke toets. Gelukkig zet de zelfgekroonde ideaale schoonzoon dit enigszins recht door alle energie te geven die hij nog in zich heeft. Een optreden dat beter kon zijn, maar alsnog redelijk goed ontvangen werd met als toppunt de meezinger Dezelfde Spijt. Switch! Nul7Negen traden op ná DiggyDex, waar de uitputtingstest voor Spinal doorging, maar waar Neo & Manu tegelijkertijd hun opwachting maakte in de Dommelsch Zaal.
Stil? Bij entree van de zaal lijkt het erop dat het publiek is ingekakt, maar niets is minder waar, want Neo & Manu zetten een ijzersterke show neer die een gevoel van verbondenheid lijkt te scheppen tussen de mensen en de artiesten op het podium. Met alleszeggende gemoedsuitdrukkingen en vol emotionele overgave winnen de broeders zowel het luisterend oor als de harten van de toehoorders voor zich, met Feniksvleugelen als kroon op deze impressieve verschijning. Next up is nieuwkomer Fotosynthese, de laatste toevoeging op de line up. Nadat 0118 had afgezegd, wordt de kleine zaal nu dus geheel overgelaten aan dit nieuwe talent om te bewijzen wat deze 15-jarige rapper in zijn mars heeft. Na een uitverkochte Batcave een maand eerder tijdens de releaseparty van de Grootspraak EP en KGV’s Harde Kern lijkt Fotosynthese klaar te zijn voor het grotere werk. Het nummer Hemelvaart over een fictionele doodservaring maakt overduidelijk de meeste indruk, maar er is ook ruimte voor een paar echte bangers, mede met collega’s Benzie en Van Kwaad Tot Erger. Een erg sterk optreden dat bij velen ongetwijfeld grote indruk heeft achtergelaten.
Er moet nog gegeten worden tijdens deze marathon, dus U-Niq en ook de Digibombers zijn het uiteindelijk niet geworden. Het begin van de havenmeester oogde goed en later bleek ook een uitbreidingspakket aan straatrepresentatieve rappers aan zijn zijde te hebben gestaan. Het laatste stuk van de Digibombers zag er iets minder indrukwekkend uit, vooral gezien het feit dat het publiek toch massaal voor de grote zaal gekozen bleek te hebben. Erg druk was het niet rond het tijdstip van optreden, terwijl de combinatie Jerome XL & Def P live toch niet als alledaags te bestempelen is.
Hierna is het tijd voor Bijlmer’s finest: M.O. & Brakko. Deze heren moeten het niet van beukende bassen en klappende samples hebben en maken simpelweg geen pitgevoelige muziek. Dat dit op een feest als Definitie van Dopeheid niet hoeft uit te maken bewijzen ze des te meer, door het publiek mee terug te nemen naar het kalm en onbewogen boombaptijdperk met hier en daar een vleugje educatie, zoals de a capella over Socrates van M.O. In de main hall vliegen de kicks en snares je ondertussen om de oren, want Jiggy Djé is daar de MIC aan het blessen zoals alleen hij dat kan. En dat kan hij in vele gevallen niet zonder bijgestaan te worden door partner in crime Spacekees, maar ook Turk en de gehele formatie van Kohfie Konnect passeren de revue. De tracks van Hetiszover slaan niet zo hard in als gepland, en dat is jammer. De D.A.C. klassieker Doorhalen zorgt wel voor die extra harde inslag op het publiek en ellebogen worden als voorheen weer vakkundig uitgedeeld. Een wisselvallige show met een paar hoogtepunten evenals een paar mindere punten.
Blaxtar maakt kort daarop korte metten met twijfel en brengt ondanks zijn soms onnavolgbare lyrics een knap staaltje performance aan de man. Manu springt de mentor van de muzikale De Randamie familie nog bij, maar helaas is ondertussen een andere nieuwsgierigmakende act bezig in de kleine zaal, onder de naam Zo Moeilijk. Je raadt het al: Switch!
Nijmeegse Modo is klaar voor totale overname zou je zeggen na al de commotie die al heeft plaatsgevonden rond deze verfrissende wind of eerder de wervelstorm uit Nimma. De set bevat zowel oude nummers afkomstig van de verwelkomings EP die een tijd terug verscheen evenals materiaal van het nieuwe album. Dat Zo Moeilijk met open armen wordt ontvangen en op de voet gevolgd wordt door de “scene”, waaronder zonder twijfel de grote aanhang van Opgezwolle, mag je kuddegedrag noemen, maar deze Nijmegenaren brengen je wel een eigenzinnig geluid. Live komt dat beatwise geheel tot zijn recht, maar Nosa en Rosco zijn nog ver verwijderd van enthousiaste entertainers. Desalniettemin bewegen de beats van Nikes menig hoofden op en neer. Inmiddels is Typhoon gestart als één na laatste act van de avond en deze zet als vanouds de zaal op zijn kop met als highlights Zo Niet Mij en Los Zand.
Hoofdact in de kleine zaal is Winne, die in eerste instantie gelijktijdig met Typhoon gepland stond, maar gelukkig iets later begon dan aanvankelijk stond aangegeven. Dat maakt het mogelijk een groot deel van beide shows mee te pikken, en dit is maar goed ook. Winne zet namelijk een keiharde show neer waarbij hij het publiek volledig aan zijn zijde heeft. Als dan ook nog de Rotterdam (Remix) ingeluid wordt als afsluiter van het geheel, mét de volledige Rotterdamse crew (Crimson, U-Niq, Feis etc.) on stage, komt de line up van de kleine zaal op een waardige manier tot zijn eind. Van de grote zaal zou je hetzelfde zeggen met het altijd-garant-voor-een-waterdichte show duo Sticks & Rico. Helaas, het mocht niet baten. Qua waterdichtheid van de show valt er weinig op aan te merken, op de misstap van het nieuwe hiphop slash hardcore crossover nummer na. Het is vooral de lakonieke houding die overduidelijk afdruipt van beide heren en het gevoel van “dit doen we wel even”. De energie en het gevoel was niet daar die avond en het miste net die toonzetting waar ze om bekend staan. Het is een natuurlijke keuze om Sticks & Rico te laten afsluiten, maar helaas hoorden ze deze dag juist bij een van de mindere acts.
Zoals je ziet is de Batcave in deze review niet aan bod gekomen, simpelweg door de eenvoudige reden dat ik daar haast niks heb kunnen bezichtigen, mogelijke aanvullingen met betrekking tot artiesten in die zaal mogen eventueel zelf ingevuld worden. De mensen die niet zijn geweest zullen mogelijkerwijs jaloers teruglezen, maar het mooie is dat niks mooier is omschreven dan dat het daadwerkelijk was. Deze (voorlopige?) definitieve definitie van dopeheid heeft je de betekenis van dope in zijn puurste vorm en heeft aangetoond dat het zeker mogelijk is een dag te vullen met Nederlandse hiphop zonder dat het tekort doet aan kwaliteit.
Fixtures:
Hoogtepunt: De pit bij Spinal & Steen + Neo & Manu + Blaxtar + goed geregelde organisatie.
Dieptepunt: Persoonlijk dieptepunt is dat ik haast niks van de Brabantzaal (Batcave) heb meegekregen.
Bier: 2,- euro (1 munt)
WC: Gratis
Garderobe: 1,-
Merchandise: Ja
Fotograferen: Ja
Geluid: Goed tot zeer goed
Bezoekers: Uitverkocht
Showtime: 15.00
Curtains closed: 01.00
Damage: 20,- (Excl. servicekosten)
Cijfer: 9.5
