Wekelijks schotelen we je bij HIJS de twintig meest verse tracks voor in onze eigen playlist op Spotify. In deze tijden maken we die nog leuker door er iedere week een ander thema aan te hangen. De afgelopen tijd concludeerden we, met releases van onder meer McGyver, ’t Gilde en Astro dat boombap weer helemaal terug is in Nederland. Of is het gewoon nooit weggeweest? Was vroeger alles beter? Ook internationaal rappen artiesten weer steeds vaker recht-toe-recht-aan-raps op traditioneel klinkende instrumentals. In elk geval zetten we de twintig dopeste boombap-anthems van het moment op een rij!
Boombap is een term die in de jaren ’90 sterk verwant was met de producties van DJ Premier, Large Professor, Q-Tip en Pete Rock. Hun werk definieerde een hele era. Waar de term vandaan komt lijkt een raadsel, net als de uitvinder van de stijl. De verklaring zit hem volgens een theorie simpelweg in het geluid. De sound van de kick klinkt als ‘boom’, terwijl de snare het ‘bap’-geluid vertegenwoordigt.
Een van de eerste keren dat de term opduikt is halverwege de jaren ’80, op het nummer It’s Yours van T La Rock. Aan het eind van de track, is een gang vocal te horen dat de beat nadoet met een fonetisch uitgesproken drumpatroon: “Boom, bap, ba-boom, bap!” Jonge lezers van dit artikel kennen de track wellicht alleen van de ingebouwde radio in de game GTA IV.
In de jaren ’00 veranderde het hiphoplandschap hevig. Niet alleen de sound, maar ook de apparatuur. De mogelijkheden om hiphop te maken op verschillende manieren en goedkopere manieren dan ooit leken met de dag uit te breiden. Langzaam werd het genre hiphop breder dan ooit. Of het ‘subgenre’ boombap toen al boombap werd genoemd in de kringen van ondergetekende weet uw scribent van dienst eigenlijk niet. Wel werd het later aangeduid met nare termen als ‘backpack-rap’ en ‘real hiphop’. Alsof de zuidelijke bounce van Three 6 Mafia dat later overvloeide in trap en Dr. Dre’s g-funk die langzaam overging in het typische orchestrale signatuurgeluid van de westkust níet real waren.
Ook een vaak voorkomende misvatting; boombap is niet per definitie underground. Joey Bada$$, die de stijl een aantal jaar geleden weer volop in de schijnwerpers zette, was toen zijn mixtape 1999 in 2012 verscheen nog een onbekende, maar groeide in de jaren daarna tot 2015 (waarin zijn major label debuut B4.DA.$$ verscheen) uit tot een house hold name in de hiphopscene. Bada$$ kreeg al snel co-signs van onder meer DJ Premier, The Roots en Hit-Boy. Niet bepaald namen die rond die tijd opereerden in de underground. Later verbreedde Joey zijn geluid door ook op beat met pop- en trapinvloeden te rappen. Ook in de Benelux zijn er voorbeelden van rappers die zich even thuisvoelen op een boombap-productie als op een trapbeat; Zwangere Guy (BE) en Josylvio (NL) bijvoorbeeld.
Je hoeft dus niet per sé underground te zijn om op een boombap-beat te rappen. Wat ons brengt tot de volgende vraag; wat maakt een boombap-beat een boombap-beat? Zijn er specifieke geluiden, samples of patronen die in je productie voor moeten komen? Het lijkt er niet op. Of moet je beat gewoon lijken op iets dat DJ Premier of Lord Finesse geproduceerd had kunnen hebben anno de jaren ’90? Nee. Moet het klinken als iets uit New York of in elk geval de oostkust van Amerika? Hell no. Dan krijg je een slechte kopie van een kopie van een kopie van iemand die misschien wel ooit origineel was.
Hiphop is altijd een eigenzinnig genre geweest. Vanuit de onderkant van de maatschappij is het opgeborreld tot de grootste en bekendste subcultuur ter wereld. Velen roepen dat ‘vroeger alles beter was’, maar heel stiekem is die bewering gestoeld op bizar weinig. Het is een gevoel, net als dat boombap een gevoel is. Een niet te typeren geluid, althans niet makkelijk, dat wellicht nostalgische gevoelens oproept als je eraan denkt.
Wie denkt dat vroeger alles beter was en er nu enkel tropische ritmes, trapbeats, chillhop en remakes van oude hits worden gemaakt door hedendaagse hiphopartiesten zit vast in een gedachtebubbel. Die prikken we graag door voor je, want er wordt nog altijd muziek gemaakt die je met het grootste gemak terugbrengt naar de tijd waarvan jij dacht dat hiphop er beter was. Artiesten als Bishop Nehru en 38 Spesh hebben een eigen stijl en lijken in de verste verte niet op het stemgeluid van Nas of Q-Tip. En ook in de Benelux blijven diverse rappers trouw aan de harde drums, gechopte samples en scratches. McGyver dropte onlangs zijn nieuwe album en afgelopen weekend werden we nog verrast met een nieuw project van StropStrikkers.
Ook anno 2020 verschijnt er nog genoeg rap zonder claps, snaps en 808’s. Maak je niet druk. Zeik wat minder op de nieuwere stijlen en zoek gewoon je oude liefde boombap op, want er is voldoende beschikbaar. En vergeet niet; hiphop was er al vóór boombap, boombap staat niet gelijk aan 90’s hiphop en is niet per definitie underground. Deze week hebben wij de zoektocht alvast voor je uitgevoerd. Een lijst vol nieuwe namen als Eijer en Estee Nack, en oude helden die nog steeds muziek uitbrengen (J-Love, DJ Premier en Royce da 5’9″). You’re welcome.
Check de playlist van deze week nu hieronder en abonneer je op deze playlist om op de hoogte te blijven van de meest frisse tunes van het moment!
