Maandag zes december, de dag dat De La Soul het Paard van Troje in Den Haag zou komen rocken. Was het vol, ondanks het feit dat het optreden plaatsvond op de meest gehate dag van de week? Hoe was het publiek en de aanverwante sfeer? Hoe was De La?! Leest u verder…
Na een vervelende maar noodzakelijke omweg langs drie(!) defecte geldautomaten kwam ik, ruim tien minuten later dan afgesproken, aan op de plaats van bestemming: het Paard van Troje. Aldaar stond een licht geïrriteerde Nick Namelijk mij in de kou op te wachten (excuses Nick). Eenmaal binnen stond hem nog een onaangename verrassing te wachten: door een van de uitsmijters werd ons medegedeeld dat alleen officiele persfotografen foto’s mochten maken. Na uitgelegd te hebben dat we HIJS vertegenwoordigden en dat we kwamen om een ‘reportage’ te maken, werd ons dan toch moeizaam toestemming verleend. Bovendien mocht er alleen tijdens de eerste drie nummers gefotografeerd worden, wat volgens zeggen van het management van De La af zou komen.
Whatever…
Bij het openen van de deuren naar de grote zaal werd ik positief verrast: het was nog niet eens half negen en toch was het al behoorlijk vol. Nu is De La Soul natuurlijk een grote naam binnen en buiten de hiphop-wereld, maar laat ik zeggen dat ik heel wat minder goedgevulde avonden in het Paard heb meegemaakt met line-ups die er ook zeker niet om logen. Ook viel mij op dat het publiek enorm gevarieerd was: van het skatertje van tien die voor het eerst met pappa naar een concert meemocht tot aan doorgewinterde hiphoppers en zelfs 50-plussers; zo’n beetje elke leeftijdsgroep werd wel vertegenwoordigd. Gezellig! Bij het bestellen van de eerste biertjes viel mij op dat DJ Special O achter de draaitafels stond, ook al stond dat niet aangegeven op de website. Wederom een aangename verrassing. Van The Beatnuts via Nas naar A Tribe Called Quest. Kortom, de beste man draaide fijne plaatjes. Vervolgens werd de fakkel overgedragen aan DJ Maseo (Plug Three) die tussendoor ook nog ff de mic pakte om het publiek op te warmen. Tijd voor het voorprogramma. Voorprogramma? Ja, voorprogramma (wederom onaangekondigd…) in de vorm van Butta Verses & DJ Stripe.
Butta V is voor het eerst op tour met De La en ik moet zeggen dat het zeker niet onaardig klonk. Alhoewel de man nou niet echt een overtuigende live-stem heeft (op het nummer ‘No’ van de laatste CD van De La klinkt hij rauwer), dropte hij toch zeker wel een aantal dope tracks. Een nummer met de titel ‘Memories’ nam het publiek mee op een reis door de persoonlijke hiphop-herinneringen van Butta: “The shit’s changed!” Ook leuk was de eigen interpretatie van de klassieker ‘Pimpin’ Ain’t Easy’ van Big Daddy Kane. Butta’s back-up MC John Collen deed ook nog een nummer solo wat best wel rockte. Al met al een goede opwarmer! Maseo nam het weer over op de ‘wheels of steel’ en ook dit klonk zeker niet verkeerd: een complete medley van Native Tongue-klassiekers passeerde de revue. Erg lekker!
Tijd voor De La Soul. De sfeer zat er toch al lekker in, maar bij opkomst van de drie heren met het nummer ‘Verbal Clap’ ging het dak eraf. Deze rauwe track van het nieuwe album leent de oldschool beat van Run DMC’s ‘Here We Go’. Kippenvel-materiaal! De show was enorm energiek en klassieker na klassieker kwam langszeilen: ‘Saturdays’, ‘Breakadawn’, ‘Potholes In My Lawn’ en zelfs ‘Me, Myself & I’ (“Can it be my De La Clothes or is it just WE HATE THIS SONG!”). Ik kan me voorstellen dat als je dit nummer voor de honderdduizendste keer doet, het je strot uitkomt. Respect voor het feit dat ze ‘m toch deden. Het publiek werd ook erg bij de show betrokken. Regelmatig werd het verzocht om de refreintjes mee te bleren en met teksten als ""OOOH, OOOH, OOOH, OOOH" en “AAAARGH, AAAARGH, AAAARGH” (’Ego Trippin’) was dat zelfs voor de totaal amuzikale types niet al te moeilijk. In ieder geval ging de crowd flink los en daar draait het toch uiteindelijk om.
Wel behoorlijk played-out was het moment waarop er ruim vijfentwintig dames het podium op kwamen om samen met De La en Butta Verses een dansje te doen. Het begeleidende ‘Shopping Bags’ was dan ook een gepaste keuze. Gelukkig maakte het spastische dansen van het Breezer-sletje in het midden een hoop goed. Damn, wat heb ik – en met mij waarschijnlijk vele anderen "" gelachen!
De La Soul heeft wederom bewezen nog steeds met gemak de zaal op zijn kop te kunnen zetten, iets wat de meeste newschool-artiesten nog al te vaak af laten weten. Na het optreden werd er helaas matig tot slecht gedraaid (vrij hoog R&B-gehalte) en was er nog even tijd om een praatje te maken met de heren van De La beneden bij de merchandise stand. Rond half een werd men vriendelijk doch dringend verzocht het pand te verlaten. Een zeer geslaagde avond!
O ja, voor ik het vergeet: “PRINCE PAUL HAS DANDRUFF!”
Fixtures:
Hoogtepunt: 99% van het optreden van De La Soul
Dieptepunt: de gimmick van vrouwen op het podium halen
Bier: 2 euro
WC: eigen bijdrage
Garderobe: 1 euro
Fotograferen: eigenlijk niet
Geluid: goed
Bezoekers: VOL
Damage: 17,50 euro + lidmaatschap
Cijfer: 8,5
