Beeld door: Jamie Hoogland

Beginjaren
Om te zeggen dat Game niet met een gouden lepel in de mond is geboren, is een understatement. Het Compton van de jaren 80 was een waar oorlogstoneel en de ouders van kleine Jayceon maakten daar onderdeel van uit. Zowel moeder als vader Taylor was een Crip en Game kan zich herinneren dat hij als klein kind zag hoe zijn ouders hun pistolen laadden om een drive-by te gaan doen. Daarnaast hielden ze beiden van een lijntje coke en was vader Taylor zelfs een heroïne junkie die Jayceon’s zusje sloeg.
Niet meer dan logisch dus dat Jayceon op zijn zevende in een pleeggezin terecht kwam. Daar had hij het niet gemakkelijk en werd hij soms gepest. Op zijn tiende ontmoette hij Eazy E, die met N.W.A. toen net Compton met veel succes aan de rest van de wereld had gepresenteerd. Dit maakte grote indruk op de kleine inwoner van Compton, maar een leven als MC kwam nog niet in hem op.

Drama bleef Jayceon achtervolgen: op zijn 13e werd zijn broer vermoord bij een pompstation. Twee jaar later trok hij weer in bij zijn moeder, zijn vader was inmiddels uit beeld verdwenen. Hoewel hij op een middelbare school zat met voornamelijk Crips, werd Jayceon zelf een Blood vanwege zijn oudere halfbroer George, die leider was van de Cedar Block Piru Bloods. Jayceon bleek goed te zijn in vele sporten en kreeg op basis van zijn basketbaltalenten een beurs om aan Washington State University te studeren. Drugsbezit gooide roet in het eten en na korte tijd was Jayceon terug in Compton. Daar stortte hij zich volledig op het straatleven en werd een redelijk succesvolle drugsdealer. Toen hij in zijn naïviteit de deur open deed op een zekere avond in 2001, werd hij vijf keer beschoten en belandde hij in het ziekenhuis, waar hij drie dagen in een coma lag.
Toen Jayceon weer bij bewustzijn was, vroeg hij zijn broer Big Fase om allerlei klassieke hiphopalbums mee te brengen naar het ziekenhuis. De bedoeling was dat Jayceon zelf een rapcarrière zou beginnen: Game was geboren. Zijn eerste mixtape, You Know What It Is Vol. 1 kwam uit op het kleine Get Low Recordz van JT The Bigga Figga en er ontstond een ‘buzz’ rond de nieuwe MC. Puff Daddy stond op het punt om Game te tekenen bij Bad Boy Records toen Dr. Dre en Jimmy Iovine ineens aanklopten. De keus was toen snel gemaakt voor Game: hij was de nieuwste aanwinst van Dre’s Aftermath Entertainment.

The Documentary
Niemand minder dan Dr. Dre en 50 Cent waren de executive producers van Game’s debuut. Game werd daarnaast lid van 50 Cent’s G-Unit. Over ijzersterke beats van sterproducers als Dre, Kanye West, Just Blaze, Scott Storch, Cool & Dre en Timbaland gaf Game een album lang zijn visitekaartje af. Niet met geniale teksten of briljante taalvondsten, maar met een geweldige stem en eerlijke rhymes over zijn leven, dromen, verleden en gedroomde toekomst. Natuurlijk was Game op genoeg tracks de onaantastbare ‘gangsta’, maar hij was een apart slag ‘gangsta’, die zich kwetsbaar op durfde stellen.
Hoogtepunten waren het autobiografische Like Father, Like Son over zijn kind en de soulvolle Kanye West-productie Dreams, dat een hit werd. Met het eveneens sterke Hate It Or Love It (feat. 50 Cent) had hij een grote hit te pakken. The Documentary behaalde de platina status in niet minder dan vijf landen, in de VS zelfs dubbel. De critici waren vrijwel unaniem lovend over het ondanks veel verschillende producers toch erg evenwichtige album en noemden het zelfs een instant klassieker. Acht jaar later mag het wel officieel vastgesteld worden dat The Documentary inderdaad een klassieker is die de West Coast in een klap weer terug op de kaart heeft gezet.

Beeld door: Jamie Hoogland

The Doctor’s Advocate
Na ruzie met 50 Cent over de credits voor zes songs die Fiddy naar eigen zeggen geschreven had voor The Documentary, stapte Game uit de G-Unit en verruilde hij Aftermath Entertainment voor Geffen Records. Zonder Dre en 50 zette Game een goed album neer, minder soulvol maar met een duidelijkere typische West Coast G-funk sound. Geen Dre-producties op The Doctor’s Advocate maar Kanye West, Scott Storch, Cool & Dre en Just Blaze waren wel weer allemaal van de partij. Tekstueel was het weer veel gangsta shit gecombineerd met Game’s obsessie voor de West Coast-hiphoptraditie en in het bijzonder Dr. Dre, die hij op meerdere nummers als een soort vader omschrijft.
Hoogtepunten zijn het aanstekelijke Wouldn’t Get Far, geproduceerd door en featuring Kanye West en de rauwe banger Compton van Will.I.Am., die tijdelijk terugkeert naar zijn hiphop roots. The Doctor’s Advocate behaalde net niet de platina status in de VS en deed het internationaal weliswaar niet zo goed als The Documentary, maar was nog steeds behoorlijk succesvol.

LAX en The R.E.D. Album
Over deze twee albums uit 2008 en 2011 was Game niet erg tevreden. In een interview gaf hij aan dat hij op de albums zijn liefde voor hiphop enigszins kwijt was en daarom wat plichtmatig te werk ging. Dat is te horen op de zeker niet slechte, maar ook niet echt geïnspireerde nummers op de twee albums. LAX was nog behoorlijk succesvol met goede beats van veel van Game’s vaste producers, maar The R.E.D. Album was aanmerkelijk minder succesvol dan de drie voorgangers. De vraag rijst of Game zijn oude niveau weer te pakken heeft op het nieuwe album Jesus Piece dat onlangs (nog in 2012) uitkwam?

Jesus Piece
Jesus Piece is een conceptalbum waarin Game het christendom en het straatleven onder de loep neemt. Hij vraagt zich hardop af hoe mensen rechtvaardigen dat ze een kruisje (jesus piece) dragen en vervolgens bewust leven als een crimineel. Na het teleurstellende The R.E.D. Album van een jaartje eerder, lijkt Game er weer meer zin in te hebben. Tekstueel is er zeker meer diepgang te ontwaren, maar soms gaat zijn kwetsbaarheid wel erg ver; hij geeft op Freedom openlijk toe dat Eminem hem op de track We Ain’t heeft ‘vermoord’. Het is een ding dat Nas dat zegt over Jay-Z als diss (op Ether), maar om dat openlijk over jezelf te zeggen duidt op een bijna morbide vorm van zelfkastijding.
De productie is dik in orde, met soulvolle tracks van Cool & Dre en twee tracks van de nieuwkomer SAP, waarvan de bezwerende samenwerking met Pusha T, Name Me King, gedreven door een koorsample, indrukwekkend goed is. Opvallend genoeg is titeltrack Jesus Piece van en met Kanye West niet een van de betere tracks. Al maakt de mooie verse van Common een hoop goed op dat nummer.

Jesus Piece is een album waar Game mee thuis mag komen. In de buurt van het niveau van de eerste twee platen komt Jesus Piece niet, maar het album is aanmerkelijk beter dan LAX en The R.E.D. Album. De beats kloppen, de rhymes zijn op niveau. Het enige minpunt is dat Game op werkelijk iedere track wordt geassisteerd. J.Cole, Rick Ross, Common, Kendrick Lamar, Lil’ Wayne, Jamie Foxx… de lijst gaat maar door. Als hij dit rap en beats niveau vasthoudt op een opvolger met wat minder gastoptredens, is er weer wat meer ruimte voor Game zelf, die interessant genoeg is om in zijn eentje een album te dragen.