Het was een interactief project; de mensen die hun vinylbox bestelden, konden live meekijken in het vakantiehuisje waar Tim Beumers en Mike Tibbert hun album opnamen. Daar, op dat vakantiepark vonden de twee VSOP-veteranen het plezier terug van een gezamenlijk creatief proces. En dus gingen ze door. De uitrolling van hun nieuwe album Beumers & Tibbert 2 gaat weer gepaard met een pre-order voor exclusief vinyl. Drie tracks staan alvast online, de rest ligt op de geluidstafel. We spreken hen middenin het mixing- en masteringproces.
“Toen we deel 1 aan het maken waren, reed ik af en toe naar huis – we zaten maar tien minuten van mijn huis af – en besefte ik me in de auto al regelmatig dat we iets heel tofs aan het maken waren. Het ging ook nog eens heel snel. Mijn werkethiek is in vergelijking met twintig jaar geleden zo’n twintigduizend procent gestegen.” Aan het woord is Mike Tibbert, vanuit zijn huis in Spijkenisse. Opgetogen, zichtbaar zin om een nieuwe plaat te releasen. Lachend: “Maar het kan ook zijn dat dat komt omdat ik niet meer blow. Nee, even serieus: die eerste was af en we hadden meteen zoiets van ‘Let’s go!’. Als je het netto bekijkt, hebben we in dezelfde tijd opnieuw een plaat gemaakt.”
Aan de andere kant van het scherm in het Zoom-gesprek, en aan de andere kant van het land: Tim Beumers. “We wisten eigenlijk meteen dat we niet klaar waren met tracks maken. Toen we deel één verzonden was naar de fans, hadden we al een paar nieuwe nummers af.” “Het helpt dan wel dat hij meteen verses begint te gooien. Bij mij duurt het wat langer voordat ik op stoom kom”, pikt Mike in. “Ik stuur hem wat van mijn beats en Tim bepaalt dan alvast een tekstuele richting. Toen ik mijn eerste verse had gedaan, had Tim er al zeven liggen.” “Maarrrr”, zegt zijn compagnon, “een paar weken geleden vond Mike ineens de tijd om al mijn voorzetjes in te koppen en deed ineens acht verses in drie dagen, en beseften we dat we weer bijna een album een klaar hadden.”
“Het was dope om te zien dat men het zag zitten.”
Die motor werd aangezwengeld door Rafting Goods, vertelt Mike. “Zo’n jongen als Mack ($KEER&BOO$, red.) krijgt vijf beats in die Whatsapp-groep en zet dezelfde avond nog vijf verses neer. Dan denk ik bij mezelf ‘Waarom heb ik hier nou al die jaren zo moeilijk over gedaan?’ Maar dat heeft met een hele hoop dingen te maken. Het was onzekerheid, bijvoorbeeld. Vaak was ik bezig met wat men van ons dacht. Nu niet meer. Ik doe dit nu omdat ík het weer leuk vind. Uiteraard is het leuk dat we er wat mee verdienen, maar we hebben lang in die tussenfase gezeten; tussen online en een hardcopy-industrie die op zijn gat ging. Nu zijn er mensen die online luisteren en daarnaast is er een leuke afzetmarkt voor een oplage vinyl. Het hele pre-order-systeem dat we bij deel 1 introduceerden, bleek te werken. Het is een soort verkapte crowd-funding; mensen vooraf laten betalen voor een product dat nog gemaakt moest worden. Het was dope om te zien dat men het zag zitten.”
Het zaadje voor dat idee werd bij Beumers geplant door de drang naar een luxe-artikel. “Ik wilde een duur horloge kopen, maar niet zelf betalen”, lijkt hij te grappen maar hij blijkt bloedserieus. “Toen dacht ik ‘Wie gaat dat dan betalen?’ Naast sneakers koop ik ook iedere maand iets moois voor mezelf. De ene keer is dat een schilderij van Oles van Lastplak, de andere keer een boek van Job en Per, eigenlijk altijd iets van rond de honderd euro. Gewoon om de mensen die ik tof vind of van vroeger ken te supporten. Dat gegeven bracht ik naar Mike. ‘Zouden er honderd mensen zijn die 90 euro zouden betalen voor een plaat van ons? Toen zei hij ‘Ja, maar dan wil ik ook een duur horloge!’ Dus moesten we ineens tweehonderd mensen zover zien te krijgen!” Gelach schatert ondertussen uit de speakers.
Dat mensen konden meekijken, meebepalen over de beats en samples, zorgde ook nog eens ervoor dat ze er een subsidie voor aan konden vragen. “Laat ik vooropstellen”, gaat Tim verder, “dat we het ook hadden gedaan als we het alleen op Spotify zouden kunnen pleuren. Maar ik zit in een fonds in Rotterdam, en als ik dan zie wat er allemaal aangevraagd wordt en wie er allemaal geld krijgen… toen dacht ik; dat kunnen wij ook. Op deze manier kunnen we ook de mensen die het artwork, de mixing en mastering et cetera doen gewoon betalen.” Mike: “We konden heel ontspannen werken in dat huis, we wisten in elk geval dat de kosten al gedekt waren. Natuurlijk moesten we dan nog wel op ons best zijn in die week dat de opnames gepland stonden, maar…” Tim maakt af: “dat was geen probleem want we kunnen fucking goed rappen!”
“Voor mij is het heel fijn omdat het projecten zijn die ik helemaal zelf produceer”, zegt Mike. “Ja, dan hoef je niet meer op al die kutbeats van anderen te rappen!”, lacht Tim. Mike praat stoïcijns verder: “Maar dat maakt me extra trots. Tussen perfectionisme en onzekerheid zit een heel dun lijntje. Vroeger was ik toch wat meer bezig met of mensen er wel op zaten te wachten. Nu heb ik die bevestiging van tevoren. Vind je hem wat duisterder qua sound, ja? Het is maar nét wat ik tegenkom als ik aan het diggen ben. Ik heb een hele tijd op die soulful-happy shit gezeten qua beats die ik maak, maar daar ben ik van afgestapt, omdat ik dit ook leuk vind om te maken.” “Deel 1 was ook wel semi een afspiegeling van in een huisje zitten aan een meer. Dit is toch wat meer thuis, op zolder. Sfeer, smaak, alles draagt daaraan bij, denk ik. En uiteindelijk zegt het wat over onze veelzijdigheid.” De twee hebben elkaar duidelijk gevonden: “Met één iemand werken is ook makkelijker wat het proces betreft. We hoeven alleen maar rekening te houden met elkaar. Ik kan niet zomaar met iedereen een heel album maken. Mike is veelzijdig genoeg om een heel album in te kunnen richten.”
Dat blijkt, want de tweede is muzikaal gezien in elk geval klaar, en een derde staat op stapel. Tim: “We hebben het hele concept al liggen voor wat we gaan doen bij deel 3, inclusief iets wat nog nooit iemand heeft gedaan. In mijn hoofd ben ik alweer bezig met hoe de release daarvan gaat zijn. Maar dat betekent niet als straks het vinyl van ‘2’ binnenkomt, dat ik er niet van kan genieten. Laatst luisterde ik toevallig weer eens XO Status en dacht ik ‘Yo, teringharde plaat!’” Waar zit de groei tussen die plaat en Beumers & Tibbert 2? “Dáár (op XO Status uit 2011, red.) vond ik stiekem dat ik nog wat te bewijzen had, vooral aan mezelf. Ik wist waarschijnlijk dat het de laatste VSOP-plaat was, en dat we nog één keer met alle vrienden iets tofs gingen maken. Ik nam hiphop nog veel te serieus, hoor ik. Toen wilde ik vooral laten zien dat ik goede brag ’n boast-bars kon schrijven. Nu zoek ik gewoon toffe manieren om te vertellen wat ik allemaal doe, zonder teveel in detail te treden. Als ik een battle-bar in mijn hoofd heb, probeer ik het naar mezelf te trekken. Zo van jij bent kut, maar kijk ook eens wie het zegt”, lacht hij.
Hij heeft een nieuwe vorm van vertellen gevonden, vertelt Beumers. Vervolgens rapt hij zijn openingscouplet van het nieuwe album.“Doe een ochtendwandeling in een buitenland / drop twee keer zestien, easy, ik heb er duizend van / maak een strijdplan als de luitenant / schreeuw bongiorno, saluerend naar de vuilnisman.” Het lijken losse brag ’n boast en punchlines, maar het is precies wat ik zag tijdens een wandeling van mijn hotel naar Sneakerness in Milaan. Dat vind ik leuk; een speelse brag maken van de werkelijkheid.” Tim beschrijft de introtrack Levenswerk, waarin hij letterlijk zijn leven en werk vastlegt. Rappen is simpelweg te leuk om daarin te laten liggen. Of hoe hij, verderop in de eerste episode met drie tracks, op een bangende drumpartij en een Aziatische sample samenvat: “Ik murder terwijl het niet eens mijn prioriteit is.”
Het afgelopen jaar moesten de twee dealen met een groot verlies. Marcel Beemster, ook wel Bimma en als ODM onderdeel van VSOP, liet na een ziekbed het leven. Ze hebben een zeldzaam audiofragment van hem gebruikt als outro van de plaat. Mike raakt zichtbaar en hoorbaar emotioneel: “Hij stond meer achter dan voor de camera’s. Eigenlijk is net als op deel 1 een afscheidstrack voor hem het einde van het album. Op deel 1 probeerden we uit te vinden hoe je afscheid moet nemen als iemand nog leeft. De nieuwe track is gemaakt toen hij er niet meer was, dus daarop hoor je direct hoe erg ik hem mis.” “Ik probeerde het nog een beetje cryptisch te verpakken, maar Mike vertelt het bam, in your face”, haakt Tim in. Mike: “Toen we in het huisje zaten zou hij eigenlijk langskomen maar dat kon al niet meer. Ik weet niet of hij dan rappend erop had gestaan, hoor, misschien ook niet. Maar we eren hem graag. Zijn naam staat op het artwork en hij zal trots meekijken met wat die bolle en ik allemaal aan het doen zijn. En dat zal altijd zo blijven.”
Het gekleurde vinyl is inmiddels uitverkocht. De zwarte variant van Beumers & Tibbert 2 is nog te bestellen via deze link! De eerste drie nummers zijn nu hieronder te beluisteren.
