Het is alweer zes jaar geleden dat ik voor het eerst naar Openair Frauenfeld ging; begin 2012 zag ik een line-up van jewelste op allerlei Amerikaanse hiphopblogs. Onder meer Drake, 50 Cent, Nas, Mac Miller en Wiz Khalifa naast underground fenomenen als Jedi Mind Tricks, La Coka Nostra, Dilated Peoples en -toen nog- opkomende acts als A$AP Rocky en Macklemore & Ryan Lewis stonden op de poster.
Toen ik erachter kwam dat het plaats zou vinden in Zwitserland, op ongeveer zeven uur rijden van huis, besloot ik meteen mijn beste vrienden te polsen. Het was het begin van een traditie; sindsdien hebben we geen editie overgeslagen van het grootste hiphopfestival van Europa. Nu de nieuwe editie om de hoek staat (vanaf vandaag mogen we weer en zien we de komende dagen o.a. Eminem, J. Cole en French Montana, houd onze Insta in de gaten…) is het een mooie tijd om terug te blikken op de zeven meest memorabele shows.
Outkast, 2014
Toen begin 2014 bekend werd gemaakt dat er een Outkast-reünie kwam in de vorm van een gezamenlijke tour van Big Boi en Andre 3000, sloeg mijn hart even over. Een van de acts op mijn almaar kleiner wordende must see live-lijstje die na vele persoonlijke strubbelingen en onderlinge, zakelijke geschillen weer de bühne op zouden gaan om maar liefst veertig festivalshows te gaan spelen; het zou toch niet dat Openair Frauenfeld overgeslagen zou worden? Tuurlijk niet; tijdens wat wij nog altijd de horroreditie noemen (er viel zoveel regen dat het hele terrein en de camping waren veranderd in een grote modderpoel) gaven Sir Lucious en Three Stacks een greatest hits-show uit het boekje; natuurlijk gingen de handen massaal de handen in de lucht bij de epische chorus van ATLiens, werd er gedanst op Rosa Parks, en werd er uit volle borst meegezongen bij Ms. Jackson en Roses, maar het meest memorabel is deze show om de twee rappers op de mic; elke flow was raak, de delivery retestrak en zelfs hun hernieuwde en wellicht voor de money geacteerde vriendschap leek eventjes echt; ze gaven elkaar back-ups en gingen zelfs af en toe de dialoog aan met elkaar. Legendarisch.
A Tribe Called Quest, 2013
Ook bij A Tribe Called Quest gonsde het van de geruchten op voorhand. Met ook Run DMC, Wu-Tang Clan en Jurassic 5 op de line-up waren de klassieke hiphopgroepen flink vertegenwoordigd in 2013. En waar Run DMC en Wu-Tang Clan het respectievelijk niet helemaall en helemaal niet waarmaakten, mede dankzij problemen met het geluid, ging er bij A Tribe Called Quest tot achteraan op het hoofdveld een golf van herkenning door het publiek bij elke track die werd ingestart. De karakteristieke stem van Q-Tip en de energie van Phife vormden een ultieme balans zoals ik die al lang niet meer had gezien. De setlist was episch, maar wat wil je met zo’n oeuvre; Can I Kick It?, Electric Relaxation, Scenario, Check The Rhyme en Award Tour werden achter elkaar gespeeld
en de voeten gingen niet van het gaspedaal voordat de laatste noot had geklonken.
Desiigner, 2017
Er zijn natuurlijk shows die memorabel zijn door de puike flows, een vurige delivery of een hele strakke live band, maar Desiigner had vorig jaar geen van die kwaliteiten nodig om een show neer te zetten die voor altijd op mijn netvliezen staat gebrand. Hij was de eerste act die we gingen checken tijdens het festival en had nog niet veel uitgebracht; op Outlet, Timmy Turner en natuurlijk megahit Panda na kende ik eigenlijk weinig tot niets van de nieuwbakken G.O.O.D. Music-rapper. Zo’n veertig minuten in het op papier uur durende optreden besluit hij wat mensen uit te nodigen op het podium om te komen viben. Dat gaat helemaal mis; op een gegeven moment staan er honderden (!) mensen op het podium en wordt de show afgekapt nog vóórdat hij is toegekomen aan het spelen van zijn drie populaire singles. Totale waanzin; het publiek was (misschien té) gretig voor een goede aftrap van het weekend en sneed zichzelf daarmee in de vingers.
Travi$ Scott, 2015
Ook de performance van Travi$ Scott is een memorabele geworden door randzaken. Zijn shows stonden al bekend om de chaos; meer dan eens klommen fans op het podium om vervolgens, op bevel van de rapper, een flinke aanloop te nemen, te duiken voor een crodsurf en op hun gezicht te belanden omdat het publiek er niet op rekent of hen simpelweg niet wil opvangen; ook in Zwitserland is dat meermaals het geval, dus doet Travi$ het even voor. Maar tijdens zijn korte, wilde uitje op de handen van de crowd besluit een van de aanwezigen zijn schoen te stelen (een dure Yeezy, uitgegeven door zijn labelbaas Kanye West), waarna Travi$ helemaal gek wordt en in bedwang gehouden moet worden door de security. Hij jut het publiek op om de jongen aan te pakken en laat hem daarna zelf verwijderen uit de front pit. Maar gelukkig niet zonder nog even op de jongen te spugen, hem uit te schelden en de microfoon naar zijn hoofd te gooien. Twee jaar later keerde hij terug om als headliner op te treden en gaf hij naar eigen zeggen de meest litte show van zijn tour.
Skepta, 2015
Openair Frauenfeld heeft altijd een vinger aan de pols wat betreft nieuwe acts waarvan zij denken dat ze gaan poppen. Skepta was al geboekt vóórdat Shutdown compleet viral ging en hij definitief ermee leven inblies in grime. Toch staat hij in La Fabrik, het kleinste podium voor live acts dat dat jaar zijn primeur heeft aan de voorkant van het terrein. Waar grote sterren als The Roots en A$AP Rocky op de zonovergoten grote podia staan, staat Skepta waar hij thuishoort; indoor, voor een select gezelschap dat zijn muziek kent. De DJ mixt de hele set aan elkaar, wat zorgt voor een flinke vaart en het publiek schakelt bij elke transitie een tandje bij. De ultieme afsluiter zorgt voor een grote turnup; man’s never been in Switzerland when it’s shutdown, eh?
Mobb Deep, 2014
Het hele festival was verregend: wij geloven het niet dat er ook maar één van de ruim vijftigduizend bezoekers met schone schoenen naar huis is gegaan. De velden, de afterparty-tenten, de camping; overal lag modder, waar je tot minimaal je enkels in stond. De tocht van het festivalterrein naar de camping duurde twee keer zo lang als normaal. Er is maar één act die zó goed past bij zulk slecht weer; Mobb Deep. De kille, kale beats en ijskoude flows uit Queensbridge kwamen nog nooit zo goed tot hun recht als tijdens de enorme stortbui die ‘s avonds laat over het terrein trok. En terwijl het leeuwendeel van de bezoekers een plek zocht om te schuilen en de nacht in danste bij de afterparties, rapte ik -gehuld in een wegwerpponcho- mee: Ayo it’s hell on earth, whose next or gonna be first / The projects is front lines, and the enemy is one time.
DJ Premier & Friends, 2012
In de tijd dat Drake nog door velen gezien werd als een softe pussy en hij nog niet de status had die hij nu wel heeft, skipten we zijn show al na een klein half uurtje omdat DJ Premier zou draaien op de afterparty. En voor die beslissing werden we nog beloond ook; hij draaide back-to-back-to-back-to-back met DJ Scratch, DJ Cash Money en de Europese DJ Fatfingaz en gooide de ene na de andere banger erin. Het werd een soort van battle waarbij elke dj ál zijn skills wilde tonen; scratches, cuts, beat juggles, mash-ups en vooral classics. De overvolle tent barstte compleet uit zijn voegen toen het viertal na ruim anderhalf uur gezamenlijk een buiging maakte.
Volg ons op Instagram om wellicht een glimp op te vangen van de editie van dit jaar. Die start vandaag en eindigt aanstaande zaterdag 9 juli.
