De introtrack van damy’s eerste solo-EP maakt dezelfde beweging als zijn gemoedstoestand de afgelopen jaren deed. Na een donkere periode, die wordt weergegeven door stemmige pianotoetsen, vond hij langzaam zijn stem terug. Damy haalt herinneringen op en spiegelt ze aan zijn leven van nu. Het leven waarin hij een plaat presenteert met zijn naam erop, zijn schrijfsels, open en bloot. En dat terwijl hij ‘vroeger niet eens mij wilde zijn.’ Gaandeweg bloeien zijn raps en de muziek erachter steeds meer open. “Ruil mijn vroeger in voor later / nu pas mag je vragen hoe het met me gaat…” Welkom op mensenkind.
Die eerste track, best aardig, zet precies de juiste toon voor deze plaat. damy ging net lekker als 1/4 van het collectief Black Acid tot zijn beste vriend Rens zichzelf om het leven bracht. “Ik raakte op slot, ben niet eens naar zijn begrafenis gegaan omdat ik er niet mee kon dealen, daar heb ik superveel spijt van gehad. Ik was een lege huls, had geen lol meer in muziek maken”, vertelde hij tegen 3voor12. Op shadowman buigt hij die gebeurtenis om tot iets dat hij kan delen met de wereld. Iets waar zijn medemens kracht in zou kunnen vinden. “Van kleine jongen zonder schaduw, naar spotlight om te staan.”
Wat vooral opvalt aan mensenkind zijn de prachtige zinnen die damy uit zijn pen weet te persen op weg naar het licht. “De maan verdrinkt in mijn tranen”, rapt hij in hetzelfde shadowman. En verderop in wolken: “Ik verstop jou op mijn zolder, onder liefde en verdriet / op een wolkje jou neerzetten, hoop dat niemand je hier ziet.” Ook fraai: het rijmschema en de woordspelingen in ik haat je (met Ray Fuego). “Achterbaks als trekhaken en snitches / mijn love language? Interactie met bitches / Laat mij man zijn. / Mijn handpijn door muurgaten in gipswanden / ben ik right outside, laat ik jou links achter.”
Zijn woorden stort hij uit over donkere producties, die kenmerken van pop, house, r&b en trap bevatten. Experimenteel, maar nooit verder weg dan nodig is om bij te dragen aan het verhaal dat damy wil vertellen. Hij staat niet meer stil. Hij loopt door, maar kijkt nog wel een keer om, horen we in de finaletrack van zijn eerste wapenfeit. Met opgeheven hoofd verlaat hij het toneel, onder begeleiding van een trompetsolo, fel maar passievol geblazen over 808’s.
Damy beschrijft op mensenkind op prachtige wijze hoe hij herstelt na verlies. Hoelang dat proces in beslag neemt en hoe intensief het nog gaat worden weet hij zelf niet. Dat hij een vrouwenstem de woorden ‘I love u’ uit laat spreken halverwege de plaat, lijkt, naast dat het gericht is naar Rens, vooral een boodschap aan zichzelf. Want als je niet houdt van jezelf, hoe kun je dan houden van het leven dat je leidt? Óf van alles dat je nog wél hebt om vóór te leven?
Stream:
