Drie jaar na “Stoned Raiders” zijn B-Real, Sen Dog en Muggs terug met “Till Death Do Us Part”. Waar de rock/rapsound op de vorige twee cd’s Cypress Hill een nieuw imago gaf, schuwt Cypress Hill ook op hun zevende studioalbum het experiment niet. Zo flirt “Latin Thugs” met latin hiphop, “Ganja Bus” met dancehall en zijn er ook rock-, reggae-, jazz- en ska-invloeden te horen.
In de intro wordt eerst maar even een haal van een blunt genomen waarna een auto wegrijdt en “Another Body Drops” ingezet wordt. De beat is hard en dreigend en al direct zijn er rockinvloeden te horen. Geen slecht nummer, maar persoonlijk had ik liever gehoord dat de combinatie hiphop/rock inmiddels vaarwel zou zijn gezegd. Cypress Hill blijft immers op zijn best door gewoon de hiphopkoers te varen die ingezet werd met de topalbums “Cypress Hill” (1991) en “Black Sunday” (1993).
Het nummer “Till Death Comes” wil maar niet tot leven komen door de monotone beat, oppervlakkige raps en niet pakkende refrein. Maar ook songs als “Latin Thugs” en het tergend wacke “Ganja Bus” zijn allesbehalve boeiend. Sterker nog, het lijkt erop alsof ze geschreven zijn om er hits mee te scoren, want ze klinken behoorlijk toegankelijk. “Ganja Bus” verdient met een erg wacke beat, saaie raps over hasj en weed, kutrefrein en vervelende zang van Damian Marley nog wel het certificaat ‘slechtste song van Cypress Hill ooit’.
“Busted In The Hood” (een hommage aan het Beasty Boys-nummer “Paul Revere”) flirt met reggae en dub, maar wil evenals het vreselijke “Money” met een oersaaie beat nergens spannend worden. “Never Know” is een trage track met rockinvloeden, het up-tempo “Last Laugh” bevat gastbijdragen van Prodigy (Mobb Deep) en Twin. Waar het overgrote deel van de beats wack is, sprankelt deze beat meer en trekt ie de aandacht. De raps zijn oké en het levert zowaar een redelijke track op.
De rap-/reggaesingle “What’s Your Number” met Tim Armstrong van de punkband Rancid is ondertussen bekend terrein en is geschikt voor radio, tv en hitlijsten. Het snellere “Once Again” heeft invloeden uit ska, maar is niet meer dan een slaapverwekkend tussendoortje. “One Last Minute” begint hoopvol en duister en klinkt door de xylofoon en saxofoon een tikkie jazzy-achtig. De raps zijn goed aangepast op de lome beat.
Interessant wordt het dan eindelijk in “Street Wars” met een pakkende up-tempo beat, strakke flows, dope interlude en de juiste hooks. Het titelnummer is lekker laidback en mag er zeker zijn, maar een uitsmijter zit er met de skit “Eulogy” niet in.
Het heeft er alle schijn van dat Cypress Hill de weg kwijt is geraakt en daardoor maar grijpt naar allerhande stijlen. Op zich is het natuurlijk nooit verkeerd om wederom te experimenteren en te vernieuwen, maar in het geval van “Till Death Do Us Part” pakt het niet goed uit. Iedereen die had gehoopt op een straight up hiphopalbum à la “Cypress Hill” of “Black Sunday” komt bedrogen uit. In principe was het te voorzien dat het trio toch eens de commerciële kant uit zou gaan. Tel daarbij op de inmiddels achterhaalde verhalen over onder andere thugs & drugs en trek de conclusie: Cypress Hill kan beter stoppen of nog één echt goed, puur en duister hiphopalbum maken om daarna te stoppen. De hoop op dat laatste heb ik echter inmiddels laten varen.
Tracklist:
01. Another Body Drops
02. Till Death Comes
03. Latin Thugs feat. Tego Calderon
04. Ganja Bus feat. Damian Marley
05. Busted In The Hood
06. Money
07. Never Know
08. Last Laugh feat. Prodigy & Twin
09. Bong Hit
10. What’s Your Number? feat. Tim Armstrong
11. Once Again
12. Number Seven
13. One Last Cigarette
14. Street Wars
15. Till Death Do Us Part
16. Eulogy
Meer info: http://www.cypresshill.com
