Coely: “Als de wereld zo snel voor je open gaat, dan moet je erin springen.”

 

Haar carrière getuigt van eenzelfde energie en groeit met een bijna manisch tempo; in haar thuisland België heeft ze al vier hitsingles op haar naam staan, werd ze geboekt voor diverse prestigieuze festivals en deelde ze het podium met grootheden als onder meer Kendrick Lamar, Nas en Snoop Dogg. En dat alles terwijl ze nog maar een paar jaar actief is als rapster. Voor HIJS laste Coely een korte pauze in en zocht met ons een zonnig terras op, waar we het geheim achter haar succes probeerden te ontrafelen.

 

Ik hoor dat van veel mensen: ‘Hé, wie is dat, ze komt opeens uit het niets?’”, zegt Coely over de reacties nadat Studio Brussel, een van de grootste Vlaamse radiozenders, haar eerste single Ain’t Chasing Pavements omarmde. Het is een nummer dat vol bravoure gerapt wordt door een krachtige stem, die over een uptempo beat met aanstekelijk gitaarloopje de woorden naar je toe slingert, op een manier die simpelweg eist om gehoord te worden. De gedrevenheid die in haar flow te horen is, verraste Coely ooit zelf ook, aangezien ze zichzelf tot een paar jaar geleden nog totaal niet als rapster zag. Inmiddels is ze de grootste ster van het indie label Beatville en het waren de mannen van dat label die tijdens de rap-workshops die zij gaven in een jongerencentrum een vonk in haar zagen. “Ik kwam daar af en toe en ik kende hen van daar, maar ik rapte niet, ik zong. Toen zaten er wat jongens te schrijven en die zeiden van ‘rap een beetje’ en ik zei: ‘Ik ben geen rapper, ik kan dat niet. Ik zing enkel maar’”, vertelt Coely. De jongens bleven echter aandringen en dolden dat ze dan maar gewoon iets moest rappen dat ze van buiten kende. “Ik dacht, die zijn gek”, zegt Coely, maar schoorvoetend gaf ze toe en zo belandde ze in de vocal booth. Ze besloot Moment For Life van Nicki Minaj te rappen, waar ze de lyrics tof van vond. Twijfelend en zachtjes begon ze te spitten, maar daar namen de workshopbegeleiders geen genoegen mee: “Niels [NiZ van het duo Nasta & NiZ, red.] zei ‘komaan, harder’, hij bleef pushen en opeens … I don’t know what happened, maar ik heb mijn hart er gewoon uitgestort.” Coely doet de verbaasde blik na die ze van iedereen kreeg nadat ze uit de booth stapte. Een reactie die je je gemakkelijk voor kan stellen als haar voordracht die dag ook maar iets leek op de gedrevenheid die ze tegenwoordig op het podium tentoonstelt. Het dollen was omgeslagen in bewondering met een vlaag van onbegrip: “Je kan zingen, je kan rappen, je kan dit en je weet dat niet?!” Voor Coely zelf was het echter net zo’n verrassing.

 

Samen met de mannen van Beatville besloot ze haar zojuist ontdekte talent verder te volgen en een eigen track in elkaar te zetten. Het resultaat was het eerder genoemde Ain’t Chasing Pavements, dat al geruime tijd online stond zonder veel stof te doen opwaaien, totdat ze het in de handen van pluggers met een ingang bij Studio Brussel kregen. “Ge moet denken, als ze nee zeggen is ‘t nee en dan moet je verder zoeken. Maar als ze ja zeggen, dan gaat het allemaal zo snel lopen… Het is een rush, niet normaal”, beschrijft Coely. “We moesten er achteraan rennen”, zegt ze over het plotselinge succes en de overdonderende drukte die daarbij kwam kijken. “Als de wereld zo snel voor je open gaat, dan moet je erin springen, maar ook beseffen ‘dit wordt niet zomaar iets’. You need to step ya game up.”

 

 

Dat deed ze door te werken aan Raah: the Soulful Yeah, haar debuut-EP die vorig jaar uitkwam. De EP bracht naast Ain’t Chasing Pavements nog eens twee singles voort. Inmiddels is ze met My Tomorrow al aan haar vierde single toe, een nieuwer nummer dat niet op de EP te vinden is. Back when I was a kid, I was a little bit different / all I wanted was a perfect family picture, rapt ze daarop, een perfect familieportret dat ze door de echtscheiding van haar ouders heeft moeten missen. Wrok koesteren daarover is echter iets waar ze geen energie aan wil verspillen. “Dingen gebeuren in het leven. Je kiest er niet voor en je kan blijven haten, maar stel je voor dat je diegene ooit verliest, dan ga je gek worden van binnen”, legt ze uit, verwijzend naar haar vader. “Veel kinderen stressen omdat hun moeder en vader niet meer samen zijn en die raken getraumatiseerd. Ik had dat ook, maar nu voel ik me goed omdat ik gewoon normaal met hem kan praten over bepaalde zaken. Everybody needs a dad.”
Door haar persoonlijke ervaringen te delen in haar muziek merkt ze dat andere mensen zich eraan kunnen relateren. Een brede lach verschijnt op haar gezicht als ze nog altijd met verbazing spreekt over het overweldigende enthousiasme waarmee het refrein van haar nieuwe single vaak meegezongen wordt. “Ik weet niet wat ze hebben meegemaakt, maar door hun reacties merk ik dat er ook iets met hen was of is en dat ze dat uitstorten als ze er iets van in een liedje horen.” 

 

 

Doordat Coely dicht bij zichzelf blijft, brengt ze ook een verfrissend perspectief dat lang afwezig is geweest binnen hiphop; dat van een zelfverzekerde jonge vrouw. Haar shows opent ze vaak met een a capella cover van Alicia Keys’ A Woman’s Worth en ook Nothing On Me, één van haar singles, heeft een uitgesproken missie-statement als refrein: For all my ladies in the house, It’s time to show what we’re about. Dat is een wereld van verschil met de huidige generatie (überhaupt maar mondjesmaat aanwezige) vrouwelijke rappers in de mainstream. Coely is er echter de vrouw niet naar om haar collega’s die wel expliciet seksuele teksten rappen af te vallen. “Het is een verschil van vrouw tot vrouw. I don’t judge no female emcees”, zegt ze vastbesloten. “Iedereen heeft zijn eigen karakter en eigen persoonlijkheid”, vervolgt ze, waarbij ze opmerkt dat er naar alle waarschijnlijkheid ook mensen zijn die haar stijl niets vinden. Hoewel die stijl door jongeren van meet af aan al enthousiast ontvangen werd, kwam er namelijk van het oudere, puristische hiphoppubliek in eerste instantie vooral weerstand. Met een snerend stemgeluid en een dikke knipoog geeft ze een impressie van die reacties: “Nee, da’s voor die bepaalde leeftijdsgroep [jongeren, red.]! Nee, nee! Hard, hard!” Toch ziet ze die oude garde tijdens haar shows nu ook meer en meer ontdooien. “Hoe meer dat je je genre, of dat nu hiphop of rock is of whatever, verandert in iets verfrissends […] hoe meer dat de oudere generatie ook gaat meeluisteren en een andere mening heeft in plaats van ‘meh, da’s iets voor hun’.” 

 

 

Een eigen stem vinden en die over het voetlicht brengen zonder concessies, voor Coely is dat geen keus maar een vanzelfsprekendheid. “Ook al houd je niet van mij, dat maakt mij niet uit, ik leef mijn leven niet voor jou. Ik maak mijn muziek voor de mensen van wie ik weet dat ze er van gaan genieten.” Een houding die je eigenlijk van iedere artiest verwacht en toch veel te weinig tegenkomt. Misschien ligt daarin wel de sleutel tot haar stormachtige succes. Die oudere generatie kent het vast nog wel, ze zouden het omschrijven als ‘keepin’ it real’. 

 

Geplaatst door bowie op 10 juli 2014