Blitz The Ambassador: Hip hop vertegenwoordiger zonder poespas

Hij werd verliefd op het genre toen hij nog op de Ghanese straten speelde. Maak een sprong in de toekomst – 2006 – en daar staat hij op te treden met zijn voorbeelden KRS-One en Public Enemy. Net als de helden staat Blitz The Ambassador garant voor bewuste teksten en scherpe punchlines. In een van zijn nieuwste promo tracks, ‘Hands Of Time’, rapt hij “If I could turn back the hands of time, I would/ Take you back to the eighties and nineties when shit was all good.” Blitz houdt niet van poespas en poseert ook niet graag voor de camera, simpelweg omdat hij wil dat mensen zich op zijn muziek focussen. En dan deed HIJS dus ook tijdens het interview dat we met hem hadden in Manhattan, New York, aan de vooravond van een van zijn festivals waarin ook Akon en soul zangeres Chrisette Michele acte de presence zouden geven.

Je bent geboren en getogen in Ghana. Vertel eens wat meer over je Ghanese roots en de elementen van de cultuur die belangrijk voor je zijn.
Ghana draait helemaal om de mensen! Ik zeg je eerlijk dat het meest belangrijke ding achter de muziek, hetgeen wat de basis van mijn leven vormde, waren de Ghanese mensen. Ik waardeer hun kracht.

Hoe is je verhuizing van Ghana naar Brooklyn tot stand gekomen, en hoe moeilijk was het om te wennen aan zo’n andere cultuur en reusachtige stad als New York?
Veel familieleden waren in de jaren negentig al naar Europa geëmigreerd en ik besloot naar Amerika te verhuizen, omdat ik het gevoel had dat dat me dichter bij hiphop zou brengen. Het was een moeilijke beslissing voor mijn familie, omdat ik heel jong was. Maar ze hebben me mijn droom laten verwezenlijken en daar ben ik ze onwijs dankbaar voor. Voor mij is New York niet anders dan andere grote steden in de wereld. Slangen, ratten, corrupte politie, te dure appartementen… De lijst is oneindig. Ik zie mezelf als een “global citizen” dus mezelf aanpassen was geen probleem.

Maakte je al hiphop muziek toen je nog in Ghana woonde of begon je pas met rappen toen je naar Amerika verhuisde? Wat trok je aan aan de muziek?
Ik luisterde al naar hiphop vanaf mijn achtste of negende. Mijn oudste broer heeft me erin meegesleurd. Weet je, platen van vroeger zoals Rakim, KRS, Kane, PE, daar was ik gek op. Wat mij aansprak aan de cultuur was het identificeren met mensen die dezelfde problemen hadden als ik, maar op een ander continent woonden. Het was dope dat zij een manier hadden gevonden om de wereld te laten weten wat ze meemaakten en door die stem, vond ik de mijne.

Is het wonen in New York essentieel geweest voor je carrière en ontwikkeling?
Absoluut! Ik bedoel: als je het kan maken in New York, dan maak je het overal. Dit is waar de kunst geboren is, dus de concurrentie is altijd zwaar. Je moet constant op je hoede zijn en nieuwe manieren vinden om je visitekaartje af te geven, want er zijn letterlijk duizend MC’s die graag je plek in zouden nemen.

Heb je het gevoel dat hiphop klasse- en rasverschillen heeft doorstaan?
In sommige gevallen wel. Ik bedoel, ga naar een hiphopshow en je ziet zoveel verschillende mensen, met verschillende economische achtergronden en diverse rassen. Ik vind dat hiphop’s diversiteit gefaald heeft op het gebied van geslacht. Je kan niet eens vijf vrouwelijke rappers noemen. Hoe triest is dat? Dus ja, ik denk dat we een heel eind zijn gekomen, maar we hebben ook nog een lange weg te gaan.

Artiesten die je beïnvloed hebben zijn onder andere Common en Talib Kweli, die vaak bestempeld worden als “conscious hiphop”. Hoe denk jij dat het genre verandering kan brengen in de samenleving en gedachten van mensen?
Ik vind dat hiphop heel veel verschil heeft gebracht en dat ook zal blijven doen. Ik begrijp dat hele “conscious” ding wel, het is een manier om de muziek te categoriseren en platen te verkopen, maar ik geloof niet dat wanneer je over de politiek praat in je rhymes, je ook meteen “conscious” bent. Dus ik geloof niet in dat labellen. Hiphop brengt sowieso verandering, ongeacht in welke categorie je hebt stopt.

Denk je dat “conscious” rappers het moeilijker hebben dan mainstream artiesten, omdat zij eigenlijk tegendraads werken en lak hebben aan wat de grote labels willen presenteren?
Ik denk dat het meer uitdagend is voor een artiest die tegendraads werkt om van datzelfde publiek wat ze bekritiseren support te krijgen. Maar dat is de prijs die je betaald wanneer je tegen die populaire dingen ingaat. Platen verkopen tegenwoordig niet meer, dus meer en meer bedrijven werken met consumenten producten om exclusieve muziek te verkopen. Een goed voorbeeld daarvan is de recente Cadillac reclame met T.I.. Dus zo zie je de tegenstrijdigheden al wanneer een zogenoemde “conscious” rapper dit ook gaat doen. Ach, ik denk dat Mumia bevrijden niet bijdraagt aan het verkopen van luxe wagens, zo simpel is het.

Immortal Technique staat bekend om zijn sociale kritiek, waarmee hij een revolutie op gang wil zetten. Wat hoop jij te bereiken met je muziek; revolutie of evolutie?
Ik denk dat evolutie en revolutie hetzelfde zijn. Ze betekenen beiden verandering, en daar draait het bij mij om. Ik denk dat we vaak revoluties met geweld associëren, maar het gaat veel verder dan dat. Ik praat over revolutie en evolutie in mijn muziek en hoop dat mensen de boodschap begrijpen.

Uit welke bronnen put je inspiratie voor je teksten?
Dat is afwisselend. Het kan komen door het luisteren naar anderman’s muziek, boeken lezen, films kijken en soms door een simpel gesprek.Ik ben een erg visueel mens dus ik denk dat mijn grootste inspiratie komt uit hetgeen wat ik van dag tot dag meemaak. Het opgroeien in Ghana en leven in Brooklyn helpt me ook, want ik heb het goede en het slechte gezien.

Vertel eens over je nieuwe, derde album, Suicide Stereotype¸ en hoe het afwijkt van je eerste twee platen Soul Rebel and Double Consciousness.
De titel Suicide Stereotype komt voort uit de albumcover die ik ontworpen heb, maar daar praten we zo wel over. Het is het meest diverse album waar ik ooit aan gewerkt heb. Allereerst ben ik drie jaar met dit album bezig geweest en dat heeft me de kans gegeven de tijd te nemen om de juiste partners en gastartiesten te vinden. Ik heb met een achtkoppig koper-ensemble uit Chicago gewerkt, genaamd Hypnotic, en met een string-quartet geleid door een Duitse componist en violiste Qeen Rose. Daarnaast heb ik wat opgenomen met de uit Brooklyn afkomstige alternative rockband Mattison and soulmaestro Rob Murat. Al deze samenwerkingen leidden naar een album vol genre mengelingen, dus het klinkt verfrissend.

Wat heeft je doen besluiten afrohop, jazz, latin en zelfs rock te verwerken op dit album?
Dat komt door mijn achtergrond. Ik groeide op met heel uitlopende muziek, van Nina Simone, Fela Kuti, Kenny Rogers, Gill Scott Heron en Carlos Santana. Dus mijn album is eigenlijk een opsomming van al dit soort invloeden. Ik kan geen hiphop muziek maken zonder al die invloeden.

Is het album bijna afgerond?
Op dit moment ben ik klaar met opnemen en voegen we nog wat finishing touches toe. Daarnaast ben ik bezig met wat bekende gastoptredens, waarvan ik de namen nog even niet kan noemen.

Wat moet de luisteraar voelen na het horen van het album?
Ik wil dat de luisteraar iets nieuws voelt, dat diegene iets doormaakt wat hij nog nooit heeft meegemaakt. Daarnaast moeten wel bepaalde elementen bekend voorkomen. Ik noem het “remembering the future.”

Ik weet dat je niet graag je eigen foto terug ziet op CD covers, in magazines en op promo dingen. De cartoon op de je officiële site, MySpace en album cover is je trademark geworden. Het stelt een man voor met een hoofd in de vorm van een boombox, die met een pistool een kogel door zijn hoofd jaagt. Wat is the boodschap achter deze cartoon, wat wil je er precies mee zeggen? En hoe heb je het verzonnen?
De cover was een uiting van mijn frustraties over de muziek industrie en hoe het de kunst doodt, denkende zonder de kunst te kunnen. Maar met het doden van de kunst, doodt je ook de industrie. Daarom is het niet vreemd dat de plaatverkoop momenteel gruwelijk slecht loopt. Dus de cartoon is een reflectie van het tijdperk waar we in zitten.

Je hebt opgetreden met Public Enemy, Freeway, Akon en ga zo maar door. Je hebt vast veel moeten repeteren om de omschakeling te kunnen maken van het doen van kleine, intieme shows naar grote, uitverkochte zalen. Herinner je je nog hoe je eerste show eruit zag?
Ja klopt, ik ben echt veel gegroeid als het om live shows gaat. De laatste show die ik deed was met een achtkoppige band, iets heel anders dan toen ik begon. Toentertijd stond ik er alleen met een DJ en dat was het dan. Ik denk dat het opzetten van een band me heeft geholpen om een groter publiek aan te spreken. Nu heb ik de mogelijkheid op te treden in zalen die me niet eens zouden boeken als ik alleen met een DJ aan kwam zetten. Daarnaast denk ik ook dat het goed is voor hiphop wanneer er live instrumentatie gebruikt wordt, omdat het artiesten dwingt een standaard sample te laten liggen.

Wat heeft KRS-One wat hem jouw favoriete MC maakt?
Alles draait bij KRS-One om energie. Ik was sprakeloos toen ik hem voor het eerst op zag treden. Hij had een charisma waar de jonge gasten alleen maar van kunnen dromen. Ik had de eer om voor hem te openen deze zomer in Prospect Park, voor 6.000 man. Dat was echt een van de hoogtepunten van mijn carrière.

Je hebt ook in Europa opgetreden; hoe heb je de hiphopcultuur in Europese landen ervaren? Heb je grote verschillen opgemerkt tussen de Europese en Amerikaanse scene?
Er bestaan absoluut grote verschillen. Je hoeft geen miljoenen albums te verkopen of een populaire single te hebben om in een uitverkochte zaal in Europa te staan. De mensen reageren meer op de muziek. En daar gaat het om op het einde van de dag. Het is zo triest om te zien dat de grondleggers van de cultuur zo’n essentieel deel verliezen. Niemand wil meer een fan zijn.

Meer info

Geplaatst door bowie op 1 maart 2008