Blackalicious

Blijkbaar had Blackalicious al een aantal maal in Nederland opgetreden, maar dit zou voor mij de eerste keer worden dat ik deze groep uit California live zou zien spelen. De inmiddels volwassen geworden groep heeft drie albums op haar naam staan en staat erom bekend degelijke optredens te geven waarbij het publiek lekker losgaat. De Tivoli is een erg mooie lokatie die zowel gezellig als professioneel is, dus alle ingrediënten waren aanwezig voor een vette show.

Terwijl de zaal langzaam maar zeker volliep, viel me één ding op: het publiek was behoorlijk ‘urban’. De meeste mensen liepen erbij alsof ze zo van de catwalk van een modeshow afgestapt waren. Daar stond ik dan, de sjofele Hiphop-head tussen de trendy jongeren van Utrecht; hmmm…

Wederom was er geen voorprogramma (wat ik trouwens helemaal niet erg vond) en Blackalicious betrad dus al rond negen uur het podium. Met bekende nummers als “Sky Is Falling” wist de groep de stemming er meteen goed in te brengen.

Alhoewel sommige aspecten van de show naar mijn mening een beetje te uitgekauwd waren, scheen dit het ‘urban’ publiek prima te vermaken. Clichés als :“When I say: WHO’S ROCKIN’ IT? y’all reply: YOU’RE ROCKIN’ IT!” zijn behoorlijk saai voor iemand die al flink wat concerten bezocht heeft, maar daar ging het hier niet om: men had het prima naar zijn zin en dat is nog altijd het belangrijkste.

Gift of Gab deed een hoop nummers van zijn nieuwe album “4th Dimensional Rocketships Going Up” en dit klonk allemaal best wel goed. Aangezien het nieuwe nummers betrof, duurde het even om eraan gewend te raken, maar ‘The Gift’ rockte daarop weer hard met klassiekers als “Chemical Calisthenics” en “Alphabet Aerobics”, wat het publiek deed springen. De beste man heeft veel talent, maar (sommige mensen zullen het hierover niet met me eens zijn) als het op snel rappen en goed articuleren aankomt, vermorzelt iemand als Eyedea hem met gemak.

Ook aanwezig waren Master Surreal and Skiggy Rapz. Het leek erop dat deze heren het meer naar hun zin hadden dan ik: ze sprongen in het rond en gingen flink los. Mijn persoonlijke hoogtepunt van de show was de “Eleven Jazz Greats” acapella waarbij het publiek werd gevraagd om de bekende namen die langskwamen te tellen. Ikzelf kwam aan zo’n zeven à acht. Verstopt in de complexe zinnen van Gift Of Gab zaten de namen van Jazz legendes als Thelonious Monk en Count Basie.

Blackalicious is goed in het opbouwen van nummers. Ze beginnen zachtjes qua geluid van muziek en tekst en klimmen dan langzaam naar een climax die de hele zaal doet springen. Dit was erg dope om te ervaren en het vergt een hoop ervaring om dit op deze manier neer te kunnen zetten.

Mijn conclusie is dat dit het soort concert is om je vriendin mee naar toe te nemen (mits je er een hebt, natuurlijk). Er hing een relaxed sfeertje en er werd overal gedanst. De muziek was tamelijk beschaafd; voor een moshpit moest je hier zeker niet zijn. één ding is zeker: van mijn kant zullen geen Blackalicious-reviews meer komen. Hiermee bedoel ik absoluut niet dat het een slecht optreden was (zeker tachtig procent van het publiek had het erg naar zijn zin), maar voor mij persoonlijk was het allemaal een beetje saai.

Fixtures:
Hoogetepunt: de “Eleven Jazz Greats” acapella
Dieptepunt: het ‘urban’ publiek
Bier: ?
Toilet: gratis
Garderobe: 1 euro
Foto’s: yes sir
Geluid: okee
Publiek: redelijk gevuld
Damage: 12 euro
Cijfer: 7.5

Geplaatst door bowie op 21 juli 2004