Black Eyed Peas

Black Eyed Peas. 18 mei Heineken Music Hall. Momenteel staan de Black Eyed Peas regelmatig in de Top 40. De ene keer met een aanstekelijk nummer zoals 'Hey Mamma' en dan weer eens met iets zoals 'Don't Phunk With My Heart'. Zoals ze zelf zeggen en hun roots zijn, zijn ze een HipHop band die open staat voor nieuwe geluiden. En zoeken ze naar een orgineel geluid. Iets wat hen aardig lukt en waardoor ze ook opvallen. Dat doen wij ook doordat HIJS er heen ging.

Als mijn zoontje verschoond wordt dan zingt zijn moeder zo nu en dan: “Hey, mamma.” En nu traden ze op, op een steenworp afstand van mijn voordeur. Een goed excuus om ze eens uit te checken en meteen HMH eens te ervaren. Ik was er namelijk nog nooit geweest. Dus Quinta legde Jelle in bed en ik zei:

“Hey Mama”

“(La la la la la)
Hey mama, this that shit that make you groove, mama
Get on the floor and move your booty moma
We the blast masters blastin’ up the jamma”

Ruthless Records

De eerste keer dat ik ze zag, William Adams (Will.I.Am), Allen Pineda (Apl.de.Ap), en Jaime Gormez (Taboo) was vorige eeuw in 1998 in een platenzaak in Berkeley, U.S.A. Boven Oakland wat weer boven San Fransisco ligt. Bij dat optreden kon men zien dat de groep vernieuwend met duidelijk een eigen stijl aan de weg timmerde. De band was getekend bij Ruthless Records in 1992. Eazy-E was er helemaal enthousiast over. De rest van het bedrijf wist eigenlijk niet wat ze met BEP aanmoesten. Een zeer positieve HipHop band marketen terwijl ze alleen maar (zeer succesvolle) ervaring hadden in het marketen van gangtsa muziek? Na de dood van Eazy-E was er dan ook niemand meer die zich met de band bemoeide. Zodoende werd het debuut album nooit hun debuut.

In 1998 lukte het hen dan wel om een debut album uit te brengen. ‘Behind The Front’. Als ART12 journalist was ik tijdens mijn vakantie in contact gekomen met de manager die me voorzag van een press-package en een CD om te recenseren. Het debuut album was goed en veel belovend. Doch werd flink de grond in geboord door gastrecensist LaQuatal destijds in ART12. (Handig, daar ging een leuke zakenconnectie in rook op). Een punt van kritiek was dat ze: ‘zo vaak zeiden dat ze origineel zijn dat het niet meer origineel is’.

‘Where is the love?’ zou je je kunnen afvragen

Tijdens het optreden in Berkeley werden mijn vader en ik nog verrast door een bezorgde winkelmedewerker. Terwijl ik de groep sta te bekijken en (inmiddels) Opa de Jazz bak staat door te snuffelen, wordt er aan ons bezorgd gevraagd of alles o.k. is? Het wekte bij het management nog al verbazing dat twee blanken dood leuk relaxed in de winkel stonden tussen al het Afro-Amerikaanse publiek.

Where Is The Love

“Overseas, yeah, we try to stop terrorism
But we still got terrorists here livin’
In the USA, the big CIA
The Bloods and The Crips and the KKK
But if you only have love for your own race
Then you only leave space to discriminate
And to discriminate only generates hate”

‘Where is the love?’ zou je je kunnen afvragen. Een verrassende vraag met het historische Berkeley en haar rellen in het achterhoofd. “Berkeley was famous for it’s student riots in the Sixties. A small patch of land east of Telegraph was the subject of a bitter fight between the University and the ‘People’. The People won, and the patch of land is now, appropriately, known as People’s Park. Ronald Reagan, Governor of California, was the Enemy then. If the kids only knew what the 80’s had in store for them …” Voor meer info hierover die geen donder te maken heeft met de Black Eyed Peas check: http://sunsite.berkeley.edu/calhistory/60s.html

Hard bezig haar publiek te vermaken

Maar enfin. Uit het oog verloren stonden ze ineens voor mijn camera op het Drum Rhythm Festival dat toen plaats vond op de kop van Java Eiland in Amsterdam. En dan nu, drie albums verder, in mijn eigen wijkje. Na het debuut kwam het album Bridging the Gap in 2000. Op het derde album, Elephunk (2003) was de nieuwste aanwinst gevonden in de zangeres Stacey Ferguson (Fergie). Daarvoor maakten ze eigenlijk al veelvuldig gebruik van een zangeres in de persoon van Kim Hill. Maar deze werd nooit gepresenteerd als volwaardig bandlid.

The Black Eyed Peas, in het kort BEP, gaven een professionele show. Een duidelijke streep voor is, dat ze hard bezig zijn haar publiek te vermaken. Alle nummers uit de hit parades passeren de revue. En wat oude nummers. De mannen en vrouw hebben skills maar toch. Tijdens de show krijgen ze geen houvast op mij. Het heeft het allemaal niet. Voor wat het is, is het goed. Maar laat wel een idee achter dat er veel bekends langs komt. Zogenaamd geleend. En dan ook niet van de bovenste plank.

Zodra BEP en dan vooral de band, het bekende repertoir verlaat en muzikaal aan de slag gaat met o.a. twee schooltafeltjes en twee drumstokjes, wordt het spannend. Elk van de muzikanten heeft duidelijk meer in huis dan in de show naar voren komt. De band bestaat uit: George Pajon, Jr. Guitar, Tim Izo Sax, Flute, & MPC, Printz Board, Keys, Bass, Trumpet, & Musical director. En met Keith Harris op Drums. Dat geeft eigenlijk de domper. Zit er nou wel veel meer in of niet? We gingen erheen zonder hoge verwachting. En daarom waren we ook niet teleurgesteld en was het een wel o.k. show.

Ik moet er niet aan denken dat ik zoals vroeger vanuit Deventer met de trein naar dit concert was gegaan en dan met de eerste trein ‘s ochtend vroeg weer terug. Maar nu, flatje uit, concertje, slenter weer terug. Mja, niet gek. CD’s terug in de archiefkast en maar weer afwachten of ze de middelmaat ontstijgen. Ohja, wat betreft de HMH. Damn! Mooie zaal.

Fixtures:
Hoogtepunt: twee schooltafels, twee drumsticks en twee getalanteerde creatieve muziekanten
Dieptepunt: Zogenaamd einde na drie kwartier. Om vervolgens als ‘verrassing’ terug te komen.
Bier: 2,-
WC: gratis
Garderobe: ?? Jassen lagen thuis
Fotograferen: Eerste drie nummers daarna wegwezen, telefooncamera’s o.k.
Bezoekers: drie kwart gevuld.
Damage: ca € 30,-
Geluid: Zeer goed
Cijfer: 6.5

Geplaatst door bowie op 24 mei 2005