Big Shug is zeker geen onbekende in de wereld van hiphop. Deze MC uit Boston heeft zijn talent onder andere al getoond op Gang Starr’s “The Militia” en op solo-tracks als “Crush” en “The Jig’s Up”. Het is nu zijn beurt om in het licht te komen. Na een lange tijd gewacht te hebben is ie er dan toch: Big Shug’s “Who’s Hard”.
Het zal geen verrassing zijn dat Premier het grootste gedeelte van dit album onder zijn hoede heeft genomen, aangezien Big Shug al sinds het begin bij de Gang Starr Foundation hoort. Verder doet Alchemist ook nog wat werk achter de boards. Qua producers moet dit album dus eigenlijk wel goed komen. Big Shug stelt zich voor op het door Alchemist geproduceerde nummer “Who’s Hard” en in principe weet je precies wat je na dit nummer kan verwachten: lekkere beats van zowel Premo als Alchemist, rauwe tracks met niet al te veel diepgang (uitzonderingen daargelaten). Shug komt met rauwe verses die over het algemeen vooral gaan over hoe goed hij wel niet is. Maar over Premier beats klinkt dat gewoon het best. Premo klinkt hier weer zoals je hem het liefst hoort; harde drums met af en toe wat muzikale samples er doorheen (zoals de gitaarsample in de track “On The Record”). Dus dat zit zeker goed. De enige echte topical nummers op dit album zijn: “Tha 3 Shugz” waar Big Shug zich op drie verschillende beats introduceert als ‘Shug Tha MC’, ‘Shug Tha Thug Nigga’ en ‘Shug Tha Pimp’. Verder vertelt hij zijn levensverhaal op “No Mother, No Father”. Dit is zeker geen slecht nummer en het zit tekstueel heel goed in elkaar, alleen verpest het refrein het voor een deel doordat het erg irritant is ingezongen. Op het nummer “NFL” laat Shug zijn kennis van American Football horen. Uiteraard kent dit album een aantal standaard gast rappers zoals Guru die zijn ding doet zoals je mag verwachten op de track “Counter Punch”, verder komt de altijd rauwe Bumpy Knuckles met een zeer goede inbreng op de track “Sic A Niguz”.
Naarmate het album vordert worden de nummers minder. Dit komt mede door de beats die af en toe de ‘In The Club’ kant op lijken te gaan zoals op “Too Hot” of opeens een soort van R&B beats krijgen op nummers als “Trees” en “Life On Wax”. Deze nummers passen niet in de context van de rest van het album. Ook begint na een tijdje luisteren de stem van Shug redelijk te vervelen. Aangezien de flow op elk nummer hetzelfde is wordt het nogal eentonig.
“Who’s Hard” is eigenlijk als een soort achtbaan; de eerste helft stijgt het heel hard, mede door de dope beats en rhymes waar je Big Shug het liefst op hoort, maar in het midden zit het hoogtepunt waar het album een soort vrije val maakt door de veelal softe nummers die heel erg misplaatst zijn. Meestal komt er bij een achtbaan dan nog een looping om de spanning er in te houden maar dat mist dit album dus. Wanneer het album in zijn geheel doorging waar het begon, zou het heel anders uitgepakt hebben; in positieve zin. Nu is dit album wel leuk maar niet leuk genoeg om vaak op te zetten.
Meer info: http://www.gangstarrhq.com
Tracklist:
01. Who’s Hard
02. Tha Way It Iz
03. Counter Punch (feat. Guru)
04. On The Record
05. Bang ‘em Down
06. Do Ya
07. Tha 3 Shugs
08. Sic A Niguz (feat. Bumpy Knuckles)
09. No Mother, No Father
10. We Gangsta (feat. T-Wes & Singapore Cane)
11. Who? (Got My Back)
12. Militant Soldiers (feat. T-Wes & Singapore Cane)
13. Too Hot
14. Trees
15. Life On Wax (feat. Singapore Cane)
16. Shuggy Diamonds
17. Take It Back
18. NFL
19. Dirt feat. (Smiley The Ghetto Child & H Stax)
20. What’s Really Real?
