Zowel Interpol als Wu-Tang past al jaren niet meer in de Melkweg, laat staan in de kleine zaal. Toch kon je van beide groepen een prominent lid op het podium zien afgelopen dinsdagavond. Paul Banks en The RZA mogen dan een staat van dienst hebben waar menig muzikant jaloers op kan zijn, gezamenlijk hebben ze als Banks & Steelz nog maar één album uit. Als duo zijn ze ineens weer een relatief kleine act en het zal zowel voor het publiek als de heren zelf lang geleden zijn dat ze in zo’n intieme setting een concert gegeven hebben.

Om 20:30u zou het concert aanvang nemen maar de heren besluiten daar nog een kwartier of drie tegenaan te plakken. Gedurende die periode blijft het publiek rustig binnendruppelen en vult de zaal zich met een publiek dat uit grofweg evenredige delen Interpol-fans, Wu-Tang fans en de overlap daartussen bestaat. Om 21:15u is de zaal nog lang niet uitverkocht maar wel gemoedelijk druk en klinkt Nancy Sinatra’s Bang Bang door de speakers. De rookmachine begint daarbij zijn werk te doen en de muzikanten komen op. In het midden van podium neemt drummer Matt Barrick plaats, rechts geflankeerd door RZA achter een keyboard en links door Paul Banks met gitaar. Slechts drie man, maar samen produceren ze met de post-punk achtige opener One by One meteen een solide geluid. De drie heren blijven ieder achter hun instrument in hun hoek van het podium en laten de songs het werk doen, al laat Paul Banks door RZA consequent op vriendschappelijke toon met ‘Bob’ aan te spreken dat er met de chemie in het duo niks mis is

Na enkele nummers zit de sfeer er lekker in en vindt RZA dat het tijd is voor een praatje met het publiek. Hij complimenteert wat dames en vertelt over hoe Wu-Tang zich maar moeilijk inhouden kon tijdens hun eerste bezoek aan Amsterdam in de jaren 90. “Yo God, they got pussy everywhere!” zou U-God volgens Bobby Steelz gezegd hebben, om vervolgens vijf verschillende bordelen te bezoeken. Vandaag zijn ze er echter om muziek te maken, zegt RZA, strak in het pak gestoken. Toch blijkt de geest uit de tijd niet helemaal uitgedoofd te zijn, wanneer hij een fles mousserende wijn over het publiek laat spuiten en vol enthousiasme achter zijn keyboard vandaan komt voor een energieke performance van Sword in the Stone. “Dit is de eerste keer dat een rapper champagne over me heen spuit!” zegt een lachende dame vooraan. Dat RZA’s keyboard even niet meedoet vormt geen probleem. Ook met enkel gitaar, drums en vocalen weten ze een verrassend vol geluid neer te zetten.

Rza maakt opnieuw een praatje met het publiek wanneer hij de track Speedway Sonora aankondigt. Hij vertelt dat hij en Banks, hoewel ze beiden New Yorkers zijn, dankzij het goede budget van Warner Records de plaat in Malibu op konden nemen. Het nummer is geïnspireerd door het cruisen over de snelweg langs de Pacifische Oceaan, wat hij iedereen aanraadt te doen mocht je er ooit in de buurt zijn. Wanneer hij vervolgens de track instart stopt hij na een paar maten alweer. “I was feeling the vibe” laat Paul Banks weten, die zich afvraagt waarom. “I fucked up”, laat zijn muzikale partner weten, die een shoutout naar Amsterdam in de track wilde verwerken en dat na deze valse start alsnog doet.

Banks & Steelz kunnen qua oeuvre met nog maar één plaat weinig verrassingen in de setlist inbouwen. Wanneer Paul Banks echter Nikes van Frank Ocean begint te zingen slaagt hij daar toch even bijzonder goed in. Zijn ietwat gepijnigde stem geeft de track een wat rauwer, rafeliger randje dat mooi samenvalt met zijn gitaarspel. Een sterke interpretatie van een van de betere tracks op het album Blonde. Een andere verrassing is de fles Grey Goose wodka en stapel plastic bekers die RZA het podium op haalt om met het publiek te toasten. Geduldig laat hij mensen naar voren komen voor een slok en zelfs wanneer zijn bekers op zijn schenkt hij rustig de eigen bekers van het publiek in. Als er genoeg mensen voorzien zijn om te toasten gaan de glazen de lucht in en is het moment daar voor Giants, dat warm onthaald wordt door de rest van de zaal.

Met slechts één album en een cover is het materiaal na een uurtje wel op. Als toegift laat het trio nog de titeltrack Anything But Words horen, waarin RZA’s woorden I write songs for fun not for salary achteraf exemplarisch voor de hele show blijken. Voor beukende moshpits of krakende bassen moest je vanavond ergens anders zijn, maar voor twee muzikale giganten die met gruizige songs lol maakten in een intieme setting, was je bij Banks & Steelz in de Melkweg helemaal aan het juiste adres.Fixtures:
Hoogtepunt: Giants en Sword in the Stone
Dieptepunt: Laat begin (meer een glitch dan een dieptepunt)
Bier: €2,50,-
WC: Gratis
Garderobe: Kluisjes à €2,-
Geluid: Prima, en verrassend vol voor zo’n kleine band
Bezoekers: rond de 400 (schatting, niet uitverkocht)
Damage: € 20,- + €4,- lidmaatschap
Cijfer: 7.5