Vanaf 2001 wist Atmosphere haast ieder jaar wel met een nieuw album op de proppen te komen. De laatste was kennelijk een wat zwaardere bevalling. Hoewel er in de tussentijd maarliefst drie EP’s (de Sad Clown_-series) en een compilatie (_Strictly Leakage) uitkwamen en de laatste uit de genoemde serie inmiddels ook verkrijgbaar is, hebben de diehard fans waarschijnlijk vooral uitgekeken naar een nieuw album. Eens kijken, of liever gezegd luisteren wat zij voorgeschoteld krijgen.
Ik heb zelf altijd mixed feelings gehad bij Atmosphere. Een streep onder de rekening leert me dat ik uiteindelijk fan ben, maar desondanks weet niet alles van de heren uit Minneapolis me te raken. Ik struikel geregeld over matig geproduceerde beats met lelijke drums en suffe songstructuren. Anderzijds zijn er weinig beatcreators die met zulke lekkere melancholische samples uit de hoek komen als Ant, de producerende helft van Atmospere. De andere helft kan sowieso weinig fout doen bij mij, want Slug is en blijft een ontzettend fijne MC. Gepassioneerd, spitsvondig, poëtisch en oprecht weet hij iedere keer de juiste snaar te raken. Ook op dit album.
In dat opzicht is er weinig veranderd op deze zesde plaat. De composities zijn typisch Ant: prettige (veelal piano-) samples/partijen vergezeld door soms fraaie, soms minder fraaie drumsamples. Slug is eveneens als vanouds. Toch zijn er opmerkelijke veranderingen binnen Atmosphere en op dit album waarneembaar. Het optreden met liveband, dat bij de tour van You Can’t Imagine… is geïntroduceerd, heeft duidelijk invloed gehad op het denken over en het maken van nieuwe songs. Zo is op iedere track wel iets ingespeeld door één of meerdere leden van de liveband. Daarnaast waagt Slug zich op een aantal tracks aan zangerige passages.
De vraag is of dit mooi is. De boombap-liefhebbers zullen er ongetwijfeld op afknappen, hoewel die in de eerste plaats waarschijnlijk nooit echt Atmosphere-adepten zijn geweest. Voor de fans zal het ook even wennen zijn, want de sound op dit album is duidelijk anders dan die op zijn voorgangers. Dat pakt soms goed uit, zoals op de tracks Puppets, Shoulda Known en Guarantees. Er zijn echter ook tracks waarbij die nieuwe sound wat minder behaaglijk is. Zo komt de synthesizer op In Her Music Box wel erg lelijk naar voren. Niet dat dat doorslaggevend is, want desondanks is dit misschien wel de beste track op het album, maar het weerhoudt ‘goed’ ervan ‘classic’ te worden. Een beetje jammer dus.
Tekstueel gezien is When Life Gives You Lemons… geheel in de Atmosphere-, of in dit geval Slug-traditie. Fictief en metaforisch loodst hij de luisteraar door een schemerige wereld van groot verdriet en klein geluk. Slug is een verhalenverteller die zijn gelijke niet kent. Hij weet telkens zijn verbale films van de juiste soundtrack te voorzien. Deze kwaliteit alleen al maakt dit album de moeite waard.
Daarmee onderscheidt dit album zich echter niet van de voorgaande albums. Die waren namelijk sowieso al voorzien van de Slug-factor. Daarbij hadden God Loves Ugly, Seven’s Travels en You Can’t Imagine… net even een wat fijnere sound qua beats. Misschien is het een kwestie van tijd voordat de nieuwe aanpak van Atmosphere volledig tot zijn recht komt. Vooralsnog is het geen manier die tot betere platen leidt. Hoewel When Live Gives You Lemons… absoluut geen slecht album is, bevat het net wat te weinig echt lekkere tracks om het tot Atmosphere-topper te verheffen. Desondanks is het verplichte kost voor de liefhebber.
Tracklist:
01. Like the rest of us
02. Puppets
03. The skinny
04. Dreamer
05. Shoulda known
06. You
07. Painting
08. Your glasshouse
09. Yesterday
10. Guarantees
11. Me
12. Wild Wild Horses
13. Can’t Break
14. The Waitress
15. In Her Music Box
