Het nieuwe album van Armani Caesar zit qua releasedatum strak gesandwitched tussen Kiss The Ring van nieuwe belofte Rome Streetz en de finale van labelbaas Westside Gunn zijn HWH-reeks. Zodoende gaat THE LIZ 2 de boeken in als het meest underrated Griselda-album van 2022. Een plaat waarop sex appeal en raptalent het lekkerst hand in hand gaan sinds de hoogtijdagen van Lil Kim.
De hoogtepunten op haar debuut THE LIZ lagen hoog, maar de sequel is consequent beter dan deel één. Armani toont meer diversiteit met haar zwoele zang, en ook inhoudelijk steekt ze een tandje bij. Uiteraard komen stadgenoten Gunn, Benny en Conway langs (wat zit er toch in dat water in Buffalo?!), maar THE LIZ 2 is geen vintage Griselda-plaat.
Want wat het meest opvalt is de grote verscheidenheid aan geluiden waarmee Caesar durft te experimenteren. Uiteraard zijn de meeste Griselda-fans fan van de grimmige New York-sound. Armani speelt met dat stigma door af en toe over grenzen heen te stappen, zonder na te laten ook te kunnen floreren op gruizige producties.
Hoe jazz en r&b gefuseerd wordt onder haar zang in First Wives Club is even aanstekelijk als krachtig. De trompetten fungeren als slowburners, terwijl ze uit de hoek komt: “You don’t own me… I’m not your bitch!” Crispy piano-tonen overgoten met distortion-effecten dienen als eenzelfde ondergrond op Snowfall. Zingend over dat ze in beast mode is en haar M’s telt, zweeft ze over de bijna drumloze productie.
Hoogtepunt is El Puro, de samenwerking met Conway The Machine, dat muzikale kenmerken bevat van een track die diverse Amerikaanse radiozenders in hun afspeellijsten zouden gooien. Ware het niet dat de gastvrouw bijzonder grofgebekt uit de hoek komt op deze climax van het album: “Y’all niggas want a real-ass bitch / But when you get her, all you wanna do is hop on shit / I be out on my grind, don’t be wasting my time / Nigga, stay off my line!”
De meest opvallende gast is Kodak Black, die op single Diana een beat voorgeschoteld krijgt die hij waarschijnlijk nooit eerder temde. Niemand zal het je kwalijk nemen als je de rapper uit Miami niet wilt horen, maar veel van de grootste mc’s van deze tijd hebben blijkbaar veel respect voor Kodak. Hij staat prominent op de meest recente albums van Kendrick Lamar en Tyler, The Creator. En Kodak klinkt goed op een east coast-beat, zoals op deze gladde maar bruisende Camouflage Monk-track.
Toch is de grootste troef op Diana – en eigenlijk het hele album – Armani Caesar zelf. Die klinkt stoer en zuiver en waagt zich en passant nog aan een stukje van de Diana Ross-klassieker Love Hangover. Deze dame heeft charisma. De cover art van de single, een eerbetoon aan Lil Kim’s Hardcore, draagt daaraan bij. De kloof tussen het traditionele Griselda-werk en haar uitstapjes wordt nog groter als de finale van de plaat aanbreekt; Sike is een ass shaking anthem dat geheel tegen alles instrijkt dat daarvoor hoorbaar was.
Naast Megan Thee Stallion’s nieuwste plaat en Cardi B die zich op schijnt te maken voor een nieuw album hebben we nóg een dame aan het front die haar sex appeal niet onder stoelen of banken steekt. Met minstens zulke goede rapskills, en zelfs betere zang dan veel van haar collega’s is ze tot de tanden bewapend. De first lady van Griselda is alleen nog tamelijk onontdekt. Maar zodra het grote publiek een glimp opvangt van Armani Caesar, zal haar carrière ontploffen.
Stream:
