Apollo Brown & Guilty Simpson – Dice Game

Detroit heeft met veel ellende te kampen, maar het heeft ook al sinds de eeuwwisseling een van de meest boeiende, levendige en compromisloze hiphop scenes ter wereld. Guilty Simpson en beatmaker Apollo Brown proberen met hun Dice Game een waardig album aan die rijke geschiedenis toe te voegen.

Detroit heeft aan de wieg gestaan van soul, rock en house en wat de Motor City ongeacht het genre altijd kenmerkt, is hoe ‘eigen’ het geluid is. Het is dan ook niet simpelweg gepoch wanneer Guilty met zijn donkere stemgeluid, doordrenkt van autoriteit, in het openingsnummer de volgende woorden rapt: Detroit, the city’s got a wild rep / That explains why over seven hundred ‘thou left / But the industry tends to follow the trends / The same motherfuckers from the Mile set / Yes. Het klinkt als de gebruikelijke grootspraak, maar er is geen woord van gelogen; een blik in het verleden bewijst genoeg. Dat die track de titel Reputation draagt, lijkt ook vanzelfsprekend, inwoners van de ‘D’ hebben tenslotte een reputatie om trots op te zijn, maar reputatie is voor velen van hen ook alles wat ze hebben, met alle gevolgen van dien. Cold winters, hot summers / Murders in high numbers rapt Guilty op dezelfde track, in simpele maar doeltreffende bewoordingen het harde leven van zijn thuisstad vattend.

‘Simpel maar doeltreffend’ is sowieso een toepasselijke omschrijving van Guilty Simpson’s manier van rappen. Verwacht van deze man geen hoogstaande vocale acrobatiek met alliteratie, binnenrijm en tempowisselingen. Zowel zijn teksten als vocalen zijn recht voor zijn raap, iets dat uitstekend past bij zijn zware, bijna bluesy stem en lome flow. Een dreigement uiten kun je uitstekend aan hem overlaten. Toch lijken de teksten op dit album hem nader aan het hart te liggen en een slag persoonlijker van aard te zijn dan die van eerdere projecten. Waar debuutalbum Ode To The Ghetto vooral algemeenheden van het leven in de ‘hood beschreef en zijn bijdrages bij Random Axe voornamelijk opschepperij behelsden, bevat dit album beduidend meer concepten en individuele inzichten dan zijn voorgangers. Een track als Changes bijvoorbeeld, waarin hij de gemoedstoestand van een dakloze cokeverslaafde man en alcoholistische vrouw beschrijft, is een welkome aanvulling op zijn repertoire die duidelijk maakt dat hij als songschrijver gegroeid is.

De duidelijke, van fratsen gespeende flow van Guilty Simpson loopt echter wel het risico niet een heel album in zijn eentje te kunnen dragen. Dat dit desalniettemin prima lukt, mag voor een groot deel toegeschreven worden op het conto van Apollo Brown, die met zijn soulvolle producties de tracks uitstekend sfeer weet te geven. Apollo Brown is een producer die op traditionele leest geschoeid lijkt, wat niet alleen blijkt uit zijn veelvuldig gebruik van samples, maar ook uit de bronnen van die samples. Zo hebben de eerste twee tracks op het album direct al samples die bijna iedere hiphopluisteraar zeer bekend voor zullen komen: de eerste van Jay-Z’s Where I’m From en de tweede in Wu-Tang’s C.R.E.A.M. Bepaald geen obscure tracks. Hoewel Apollo Brown een goede kans maakt nostalgici aan te spreken, blijft hij gelukkig niet hangen in enkel het knippen van een bekende loop om er een drumpatroon onder te zetten. Met een neus voor diverse geluiden, flarden vocalen en instrumentatie, weet hij zijn beats voldoende in te kleuren om ze eigen smoel te geven.

Apollo Brown en Guilty Simpson doorstaan hun Dice Game beiden met prima scores. Rauw en eerlijk, ambachtelijke beats en dope raps. Het klinkt misschien weinig verrassend, alsof het de boerenkool uit de rapkeuken betreft, maar de dagen worden kort en de temperaturen laag, dus een bord stevige winterkost uit Detroit is in dit geval van harte welkom.

Tracklist:
01. Freezing Dice
02. Reputation
03. Let’s Play
04. One Man
05. I Can Do No Wrong
06. Potatoes (feat. Torae)
07. Change
08. Dear Jane
09. Lose You
10. Ink Blotches
11. Neverending Story
12. The Cook Up
13. Truth Be Told
14. Nasty (feat. Planet Asia)
15. Wrong Hand
16. How Will I Go

Geplaatst door bowie op 10 december 2012