Dat het een gek jaar was hoef je niemand meer te vertellen. We focussen daarom liever op het feit dat het óók een jaar was waarin ontzettend veel goede muziek uitkwam. Zoveel zelfs, dat wij aan het bespreken van veel van onze favoriete platen niet eens zijn toegekomen. Wat het album van het jaar was, was in juni al duidelijk, en die call maakten we dus ook toen al. Maar al die geweldige platen waar de (Nederlandse) muziekpers haar schijnwerper nog maar mondjesmaat op gericht had? Moesten we daar dan niet gewoon het thema van onze jaarlijst van maken?
We legden onszelf twee regels op: de plaat mocht nog niet eerder op HIJS besproken zijn, en moest natuurlijk een absolute hoogvlieger zijn. De Wekdienst: 20 platen waar in 2020 op geslapen is is na veel wikken en wegen het resultaat. Gisteren presenteerden we je nummers 20 t/m 16 en vandaag zijn 15 t/m 11 aan de beurt!
Alsof hij continu in estafette met zichzelf is, zo rapt Willie The Kid. Elke losse term kan het slot van een bar zijn en fungeren als mini-punchline, maar is zelden het daadwerkelijke einde. Ze vormen juist meteen weer een vertrekpunt voor de volgende zin, en dat kan zowel inhoudelijk, qua geluid, of op allebei die fronten gebeuren. Dat kan zelfs middenin zinnen gebeuren, alsof hij zichzelf met zijn vrije associaties nauwelijks bijhouden kan. Het levert een spannende staccato flow op, die altijd onverwachtse hoeken inslaat, zonder ooit de beat uit het oog te verliezen.
Bovendien haalt hij er het beste mee uit zijn gastartiesten naar boven. Action Bronson heeft “all sorts of geology” op zijn “fuckin’ arm” in één van de beste verses die hij dit jaar dropte, en wie ‘Brewster’s Millions’ hoort kan niet anders dan hopen dat Willie en Curren$y ooit een duoalbum uitbrengen. Tel er een partij uitstekende soulloops uit de school van Roc Marciano bij op, en je hebt een plaat die elk stuk kapitaal dat ermee binnenkomt ruimschoots verdient. – Jaap
Als YOUNGBAEKANSIE maakte hij vijf jaar geleden bij ons al indruk, maar de stappen die de artiest, tegenwoordig kans, de afgelopen jaren zette waren prachtig. Hij zag het hele circuit aan de zijde van Jonna Fraser; als vriend en back-up mc en sprong zelf op een gigantische hit van Bizzey. Die vrolijke en snelle ervaringen neemt hij echter niet mee naar zijn eigen plaat.
Geheel independent bracht kans afgelopen september zijn officiële debuutalbum uit. Daarop vertelt hij namelijk een verhaal dat parallel loopt aan de flessen drank, backstage-vibes en feesten die hij zag. Deze eenzaamheid laat mij niet alleen is een prachtplaat; een spaarzame parel in het Nederlandse muzieklandschap. Hij verkent de grenzen van hiphop, stapt er eigenwijs als hij is overheen, walst door r&b, pop, trap en soul en keert dan terug.
De arrangementen zijn verrassend rijkelijk, de koortjes prachtig, zijn stemgeluid mooi en de sfeer melancholisch. Kans zingt over loyaliteit en twijfelt hardop of hij genoeg liefde krijgt. Gedurende de plaat probeert hij te accepteren dat zijn oogappel alleen liefde on the side wil, terwijl hij meer wil dan een appeltje voor de dorst. Een album dat je niet loslaat in de donkere dagen. – Bowie
Online wordt Redveil nogal eens beticht van het ‘biten’ van Earl Sweatshirt. Zijn ietwat binnensmonds gemompelde raps daargelaten horen we de gelijkenissen niet echt. Redveil rapt op zijn album Niagara veel rechter op de beats, waar Earl weleens wil swingen of een lettergreepje de volgende maat in wil trekken. En laten we eerlijk zijn; toen Earl’s debuutalbum verscheen, was ‘Red’ nog maar negen (!) jaar oud. Wie snel rekent, komt erachter dat hij Niagara schreef en produceerde op 16-jarige leeftijd.
De lo-fi productie vol soul wordt volgerapt met introspectieve gedachtes, maar er zijn ook tracks op Niagara te vinden die klappen als een vlakke hand in het gezicht. Clench is er zo’n nummer; écht eentje die je Earl Sweatshirt anno 2020 nooit zou horen maken. Redveil is nog piepjong; als tiener heeft hij nog genoeg tijd om zijn invloeden van zich af te schudden en definitief een eigen stijl te ontwikkelen. De pengame en het potentieel zijn in elk geval al daar. – Bowie
“You gotta unbutton the top five buttons of ya shirt and let your chest do the talkin’”, zo adviseert Meyhem Lauren aan het begin van Ducati Dreams. Die track begint dan ook als een onstuimig strandfeest met veel te dure drankjes, om halverwege ineens joggend door de herfstnacht verder te gaan. Die spurt was blijkbaar nodig om vlak voor sluitingstijd nog een fles Hennesy te kunnen halen, want producer Harry Fraud gooit er vlak voor het einde zelfs nog een bedwelmende derde beat switch in. ‘Laurenovic’ houdt hetzelfde refrein en een matchende attitude wel heel de track vol, wat sterk illustreert hoeveel verschil in sfeer een beat maken kan.
Het is niet het enige moment waarop Harry Fraud zich uitleeft. Negen tracks lang schotelt hij helder klinkende beats voor die klinken alsof ze uit een alternatief universum komen waarin Lord Finesse de soundtrack voor Miami Vice maakte. Lauren stampt eroverheen alsof hij rapt met een honkbalknuppel in de hand en suede loafers aan zijn voeten. Glass 2.0 laveert zo tussen stijlvol en stormachtig, maar is alles behalve breekbaar. -Jaap
Deze dame greep ons al bij de lurven in de streak korte albums die Kanye West in 2018 losliet. Op Ye (2x), Daytona en Nasir was zij degene die vaker de vocale show stal dan iemand anders; 070 Shake. Toch moest de wereld nog anderhalf jaar wachten op haar eerste full length, maar wat landde hij afgelopen winter heerlijk. Haar rokerige stem klonk al lekker op voorgenoemde hiphopplaten, maar dit album kent geen hokjes en is amper meer hiphop te noemen.
De diepgang in Modus Vivendi zit ‘m in de gelaagdheid, de experimentele songstructuren en de effectenbak waar haar opnames doorheen worden gehaald. De emo-raps vervallen vaak in vaagheid, maar dat neem je van een mysterieuze dame als dit op de koop toe. Aanzwengelende synths, futuristische beats en zanglijnen waar de passie van afdruipt doen de rest. – Bowie
