Nu het hartje zomer is ligt de helft van 2016 inmiddels alweer achter ons. We zouden dan een lijst kunnen maken met de platen die tot nu toe voor het meeste reuring zorgden, maar liever laten we ons licht schijnen op de platen die, naar onze bescheiden en uiteraard volledig correcte mening, nog niet de aandacht gekregen hebben die ze verdienen. Hier gaat de wekker voor de tien platen waar je in de eerste helft van 2016 op geslapen hebt!
Tunji Ige – Missed Calls
Het is niet voor niets dat 22Fest Tunji Ige haalde voor zijn allereerste show op Nederlandse bodem. Zijn EP Missed Calls is een voltreffer. De jonge mc uit Philly had de hype ten tijde van de release, door een track met iLoveMakonnen, maar bewijst het op Missed Calls ook prima alleen te kunnen. Beats, lyrics, rap en zang, het produceren; hij doet het allemaal zelf. Invloeden zijn er vanuit zowel de boombap- (Fired Up) als de traphoek (On My Grind) en vocaal doet hij bij vlagen denken aan een mix van Kid Cudi, Travi$ Scott en Drake. Productioneel krijgt hij hulp van stadsgenoot Noah Breakfast, maar het is Tunji zelf die het hardst overtuigt met zeven tracks die vol verrassende arrangementen, mooie zanglijnen en dikke beats zitten. -Bowie
Spark Master Tape – Silhouette of a Sunkken City
Wie de fuck is Spark Master Tape? Met zijn gasmasker op en à la chopped-n-screwed-vocalen vervormde stem overziet de anonieme generaal van de Paper Platoon de #Swoup Serengeti. Spark Master Tape gooit alle mixtapeclichés van de afgelopen jaren in een blender, strooit er een royale handvol eigen idiomen in en stooft het op tot iets compleet nieuws dat onnavolgbaar eigen is. Na drie mixtapes is zijn identiteit nog steeds onbekend maar dat hij(?) spitten kan en een partij vadsige beats heeft staat als een paal boven water. Sinds Silhouette of a Sunkken City is niemand minder dan Shady Records co-oprichter Paul Rosenberg zijn manager, en lijken de kosten waarvoor zijn videos gemaakt worden ook opgeschroefd te zijn, dus ook majors letten inmiddels op. Wie hij ook is, wanneer hij losgaat met interne rijm op snoeiharde banger Tenkkeys, weet je genoeg: When I hit up the clinic, they say I’m clinically finished / I say I’m just getting started, they say I must be retarded / They said I can’t live a minute, shit I’ve been living for hours / I’ve been a menace, a cop killin’ villain, never diminished the power. Weinig albums/mixtapes/whatevers zitten zo ramvol ideeën als de cocktail van schetsen, samples en soundscapes genaamd Silhouette of a Sunkken City. Dat maakt dat het smaakt naar meer, véél meer. -Jaap
Domo Genesis – Genesis
Het is alweer vijf jaar geleden dat de Odd Future hype iedere puber in zijn greep had, maar de groep is inmiddels ver uit elkaar gevallen en ieder is zijn eigen weg gegaan. Waar Tyler nog steeds tourt met Jasper en Taco en qua geluid een ander pad is gaan bewandelen, net als Earl Sweatshirt overigens, is het nog altijd wachten op een teken van muzikaal leven van Frank Ocean (zou ‘ie écht vandaag droppen?). Iemand die zijn tijd heeft genomen voor zijn debuut is de stoner van de groep, Domo Genesis. Hij heeft op de eerste single Anderson .Paak op de chorus en op de productie (heerlijke funkyness all over) en op de tweede doen Taylor Gang-members Wiz Khalifa en Juicy J hun ding. De rest van het album is lang niet zo goed als de singles, maar er is genoeg te genieten: bijvoorbeeld de piano van Wanderer, gevolgd door de flawless transitie naar Questions, de feel good-track Coming Back met Mac Miller en Left Brain’s cinematische beat van All Night. Tekstueel is het vaak hetzelfde als wat je van Domo gewend bent, maar waarom een succesvolle formule veranderen als het niet nodig is? Het is nu tijd om de ruwe diamant te slijpen en verder te kijken dan de standaard hazy raps, de tijd zal het uitwijzen. -Bowie
Elzhi – Lead Poison
In 2013 startte Detroit spitter en ex- Slum Village-lid Elzhi een Kickstarter om geld te verzamelen voor de opnames en uiteindelijke distributie zijn volgende album. Zijn fans steunden de campagne enthousiast maar begonnen er knap chagrijnig van te worden toen begin 2016 er nog steeds geen spoor van het album te bekennen was. De reden dat ze zo lang moeten wachten bleek deels uit het album: Elzhi had een hoop shit te verwerken. Uiteindelijk stopte hij al het drama in zijn leven in Lead Poison, dat daardoor misschien wel het beste, en sowieso meest persoonlijke album van zijn carrière is. Tracks als She Sucks, waarin hij een vampier wordt, en het metatekstuele Hello!!!!!, waarin hij letterlijk gevangen is in een track, laten daarnaast top notch storytelling horen. In onder meer Egocentric bewijst hij bovendien nog steeds punchlines als weinig anderen te kunnen droppen (You must have got your blunt laced while blowing ‘regs / To think I’d catch boos on stage, that go in kegs), maar het is toch vooral het ijzingwekkende February, waarin hij over zijn gevecht met een depressie, zijn jeugd en Dilla praat, dat tot een vroeg hoogtepunt van het jaar gerekend mag worden. -Jaap
Kano – Made in the Manor
Skepta is zeker niet de enige Brit die dit jaar hoge ogen gooide met zijn raps. Veteraan Kano was hem enkele maanden voor en dropte het ijzersterke Made in the Manor. De plaat houdt het midden tussen grime en traditionelere hiphop en wordt gekenmerkt door strakke raps in een onmiskenbaar Londense tongval. De onderwerpen daarvan gaan van zowel de schaduw- als de zonnige zijdes van het leven in Londens moeilijkere wijken, naar brag ’n boast raps, naar zeer intieme verhalen. In die laatste categorie vallen met name Little Sis, dat over zijn hem nagenoeg onbekende zusje gaat, en Strangers, over een stukgelopen vriendschap. Maar ook op het opzwepende New Banger en het anthem This Is England weet Kano de sfeer sterk neer te zetten. Kano neemt je mee in zijn versie van Engeland, dat eerder van de man in de straat dan van hen aan de top van de charts is, en laat het recht voor je ogen tot leven komen in zijn raps. Met Made in the Manor op je speakers kun je de fish & chips al bijna ruiken, en dat mag alleszins als compliment gezien worden voor deze indrukwekkende slice of English life. -Jaap
Bas – Too High To Riot
Een naam waar je misschien nog nooit van hebt gehoord: Bas. De protegé van J. Cole brengt regelmatig nieuwe muziek uit via het Dreamville-label, maar nooit werd het écht memorabel. Vorig jaar kondigde hij zijn nieuwe album al aan tijdens de Europese tour van zijn labelbaas, waarvoor hij de support mocht verzorgen. Too High To Riot is het resultaat: een dynamisch album waarop hij zijn vaak onorthodoxe en introspectieve rijmelarij kwijt kan op soulvolle beats. De rapper, die vóór zijn deal met Cole nog hosselde in de straten van New York, is erg open over zijn voorliefde voor drugs en blanke vrouwen, overleden homies en het feit dat hij maar moeilijk vertrouwen heeft in zijn medemens. Daarbij vergeet hij niet de meest complete song die hij ooit maakte toe te voegen: Night Job was al te vinden op labelcompilatie Revenge Of The Dreamers II, maar de chemie tussen de gastheer en J. Cole op de smooth productie is heerlijk. Ook al heeft zijn flow en delivery af en toe wat weg van zijn veel bekendere labelbaas, met zijn metaforische stijl op Too High To Riot heeft Bas voor het eerst écht een eigen visitekaartje afgeleverd. -Bowie
Aesop Rock – The Impossible Kid
Iedereen die in de afgelopen 20 jaar bekend geworden is met het werk van Ace Rizzle weet dat je bijzonder virtuoze raps kan verwachten op een plaat van deze man. Maar Aesop Rock doet meer dan poëtische tongue twisters op boombap gooien, en The Impossible Kid behoort zonder meer tot de hoogtepunten van zijn discografie. Hij deelt observaties over zijn wijk, zijn kat en zijn leven, waarin hij rondkijkt vol verwondering en humor. Die humor richt hij bovendien net zo behendig op zichzelf, wanneer hij in de track Shrunk zijn neiging tot tekstuele doolhoven en eindeloze metaforen briljant op de hak neemt. Een conversatie met zijn psychiater besluit hij daarin als volgt: She said, “When you start getting all expressive and symbolic, it’s impossible to actualize an honest diagnostic” / I said, “When you start getting all exact and algebraic, I’m reminded it’s a racket, not a rehabilitation”. In dezelfde week dat Drake zijn Views dropte bracht Aesop een plaat vol daadwerkelijk unieke visies uit. Het is ronduit verdiend dat hij daarmee de best verkopende openingsweek van zijn carrière behaalde, en zo niet eens ver onder de superster uit Toronto landde in charts. Dat laatste leek ooit onwaarschijnlijk met een indieplaat als deze, maar Aesop Rock is dan ook The Impossible Kid. -Jaap
Tre Capital – I Can’t Die Yet
Als er iemand een all-star-producer line-up heeft weten te strikken voor zijn plaat is het wel Tre Capital. Op zijn project I Can’t Die Yet geven onder meer Sango, Cardo, Black Milk, Wondagurl en STWO acte de présence. Het vetste eraan is dat diverse nummers ook verschillende beats bevatten, waardoor de uiteenlopende stijlen van de verschillende producers dichter bij elkaar lijken te komen. Zo zijn alleen al op de intro VNSN, Thomson en Black Milk te horen en Tre zelf weet elke beat soepel in te vullen met zijn springerige flows. Knap, des te meer omdat het album vocaal gezien geen featurings kent. Uitschieter is The Prize / Legendary Like Entei, niet toevallig ook een track met een beatswitch erin. Waar hij in het eerste gedeelte aardig losgaat hoor je de mc in de laatste vier minuten hardop strugglen met zijn gevoelens over zijn familieproblemen, geld en de 21e eeuw. Ongetwijfeld een van de hardste rappers out there, hopelijk gaat Europa dat ook snel beseffen. -Bowie
Westside Gunn – FLYGOD
Iemand die terecht voor de boombapsound heeft gekozen is Westside Gunn, want zijn stem op een beat met trapinvloeden is moeilijk voor te stellen. De stoffige sound past perfect bij zijn stemgebruik en delivery, dus werkt hij op FLYGOD samen met niet de minsten: Roc Marciano, Action Bronson, zijn broer Conway, Your Old Droog, Meyhem Lauren… Allemaal passen ze perfect bij de gastheer en zetten ze de klassieke NYC-sfeer neer, inclusief mafioso-themed raps. Het met minimale drums gevulde Hall is een van de weinige tracks waarop Westside Gunn solo opereert, maar het tekent wel de honger van de mc: op de sample, bas en strings gaat hij los met dikke flows en rijmschema’s. Jammer dat die track dan weer nog geen twee minuten klokt. Maar er is genoeg ander moois te ontdekken op het album, dat de sfeer ademt van een drugsfilm uit de 80’s: grauw, deprimerend maar oh zo lekker. -Bowie
Knxwledge – Wraptaypes
Reikhalzend wordt er uitgekeken naar het NxWorries album dat producer Knxwledge maakte met Anderson .Paak, maar van zijn heerlijk gruizige producties viel eerder dit jaar al te genieten op Wraptaypes. Al jaren brengt de west coast-beatbakker de ene na de andere tape met remixes uit op zijn Bandcamp-pagina, en van al deze projecten werd in januari een compilatie met hoogtepunten uitgebracht die (wellicht vanwege het juridisch twijfelachtige gehalte van de release) exclusief op vinyl en cassette te krijgen was. Een allegaartje is het allerminst, want naast de verbindende factor van Knxwledge zijn verrassende drumpatronen en smakelijk stoffige samples zijn er diverse flarden filmdialoog die het als geheel effectief aan elkaar smeden. O.a. Camp Lo, Method Man, 50 Cent, Lil Wayne en Rick Ross worden van nieuwe beats voorzien en het is genot deze emcees op zo’n rigoreus andersoortige beats te horen. En één ding kunnen we halverwege het jaar al met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen: Knxwledge heeft met de door Gangster Doodles verzorgde sleeve sowieso al dé albumhoes van het jaar te pakken. -Jaap
