Rap Zou Niks Om Grammy’s Moeten Geven Want Grammy’s Geven Niks Om Rap

Dit artikel is eerder verschenen op The Rap Up.

Het comité als geheel heeft een schrijnend gebrek aan mensen met enig inzicht in rap of basiskennis van de cultuur die het genre voortbracht. Het soort mensen dat misleid jubelt over Macklemore als welkome afwisseling temidden van alle rappers die alleen over seks, geld en geweld rappen. Geen ‘enge neger’, plat gezegd.

Het feit dat er pas sinds 1995(!) een categorie voor beste rapalbum is, geeft al aan hoe wankel de connectie van deze organisatie met de hiphopwereld is. Ze hebben er geen enkel benul van en nomineren doorgaans simpelweg de best verkochte albums binnen de gestelde periode (het vierde kwartaal telt niet mee in een Grammy-jaar, wel het laatste kwartaal van het voorgaande jaar), om vervolgens te stemmen op de naam die ze herkennen. De enige reden dat rap überhaupt bij de zaak betrokken werd, was omdat ze de commerciële waarde ervan niet langer konden negeren. Het comité wil namelijk de grote sterren aan het pop-firmament laten optreden in hun liveshow (want anders kijkt er natuurlijk geen hond naar), en daar hadden ze inmiddels rappers voor nodig.

Om het enigszins in perspectief te zetten, vind je hieronder een lijst van alle winnaars en noemen we er enkele albums bij die in hetzelfde jaar uit kwamen. Sommige daarvan waren zelf genomineerd samen met de uiteindelijke winnaar, en nog presteerde het comité het om faliekant mis te kleunen. In veel gevallen waren de albums die het het meest verdienen niet eens genomineerd.

Dus, eens te meer, fuck de Grammy’s. Rap heeft de validering niet nodig van mensen die er nooit een snars van begrepen hebben en dat waarschijnlijk ook nooit zullen doen. Het blijft natuurlijk subjectief, maar bekijk de lijst maar eens om te zien hoe verbazingwekkend bizar en onnavolgbaar hun keuzes door de jaren heen vaak waren.

1995 | Naughty by Nature – Poverty’s Paradise
Met alle respect voor Naughty by Nature, in dezelfde periode kwamen ook Mobb Deep’s The Infamous, Raekwon’s Only Built 4 Cuban Linx…, Ol’ Dirty Bastard’s Return to the 36 Chambers en 2Pac’s Me Against The World uit. Onbegrijpelijk.

1996 | Fugees – The Score
In dezelfde periode kwam ook De La Soul’s Stakes Is High, OutKast’s ATLiens, Jay-Z’s Reasonable Doubt en 2Pac’s All Eyez on Me uit. Toch was dit moeilijk een misser te noemen, The Score is een onmiskenbare klassieker.

1997 | Puff Daddy – No Way Out
In dat jaar kwam niet alleen de dubbelaar Wu-Tang Forever uit, ook Life After Death van Puffy’s eigen protegé B.I.G. werd gepasseerd door het solodebuut van de labeleigenaar. Een onbegrijpelijke miskleun die ODB zelfs het podium op deed klimmen voor een legendarische, verontwaardigde interruptie.

1998 | Jay-Z – Life and Times Vol. 2: Hard Knock Life
Leuk hoor, die Annie-sample, maar in een jaar dat ook OutKast’s Aquemini, Gang Starr’s Moment of Truth en Big Pun’s Capital Punishment voortbracht, is ‘t voor niemand met een strak gezicht vol te houden dat dit het beste album was.

1999 | Eminem – The Slim Shady LP
Eminem’s debuut op Aftermath was absoluut geen slechte plaat, maar het eveneens genomineerde Things Fall Apart van The Roots heeft de tand des tijds toch een stuk beter doorstaan.

2000 | Eminem – The Marshall Mathers LP
Waarschijnlijk het beste en meest complete album van Eminem’s carrière. Hoewel mijn persoonlijke keus eerder naar Ghostface zijn Supreme Clientele of Common’s Like Water For Chocolate zou gaan, is dit toch moeilijk een slechte keus te noemen.

2001 | Outkast – Stankonia
The Cold Vein van Cannibal Ox kwam uit (maar indie albums zijn sowieso een blinde vlek voor de Grammy’s) en Jay-Z’s Blueprint ging goud terwijl de twin towers vielen, maar Stankonia is desalniettemin een sterk album. Geen slechte keus.

2002 | Eminem – The Eminem Show
Een slecht album is het niet, maar het komt niet in de buurt van Scarface zijn The Fix of Blazing Arrow van Blackalicious. Uit de genomineerden was ‘t de juiste keus, maar ja, tegenover Nelly en Petey Pablo zegt dat vrij weinig.

2003 | Outkast – Speakerboxxx / The Love Below
Een bitterzoet album voor menig Outkast-fan en absoluut niet het hoogtepunt van hun discografie, maar evenmin een slechte plaat. Outkast lijkt Grammy’s toch een beetje als goedmaker te krijgen voor de keren dat ze gepasseerd zijn, hun prijswinnende albums zijn zeker niet hun beste. In dezelfde periode kwam ook Phrenology van The Roots, God’s Son van Nas en Get Rich or Die Tryin van 50 Cent uit.

2004 | Kanye West – The College Dropout
Madvillainy is een absolute klassieker, maar viel sowieso af wegens de eerdergenoemde blinde vlek. Kanye’s debuut The College Dropout was in die zin, wanneer je alleen major label releases meerekent, geen vreemde keuze.

2004 | Kanye West – Late Registration
Waarschijnlijk Kanye’s beste album en hoewel Common’s Be er ook zeker mag zijn, de juiste keuze.

2006 | Ludacris – Release Therapy
J Dilla’s Donuts? Ghostface zijn Fishscale? The Roots hun Game Theory? T.I.’s King? Ludacris haalt de top 10 nog niet van beste rapalbums in 2006. Alleen Ludacris z’n moeder is het hier mee eens.

2007 | Kanye West – Graduation
Goed album. Maar net zo goed als Hell Hath No Fury van The Clipse of UGK’s dubbelaar Underground Kingz? Dat kun je zeker ter discussie stellen.

2008 | Lil Wayne – The Carter III
Serieus? The Carter III heeft z’n momenten, maar is ook een van de meest wisselvallige en overgewaardeerde rapalbums van de afgelopen tien jaar. Er zijn er wel meer dan een milli van verkocht natuurlijk.

2009 | Eminem – Relapse
Gaap. Relapse is net zo slaapverwekkend als de pillen waar Eminem aan verslingerd was en valt volledig in het niet vergeleken met Black Milk’s Tronic, Q-Tip’s The Renaissance en Mos Def’s The Ecstatic.

2010 | Eminem – Recovery
De verliefdheid van het Grammy comité voor Eminem lijkt geen grenzen te kennen. The Roots hun How I Got Over, Raekwon’s Only Built 4 Cuban Linx… Pt. II, Roc Marciano’s Marcberg, Big Boi’s Sir Lucious Leftfoot en een sloot aan anderen waren stuk voor stuk minder belachelijke keuzes geweest.

2011 | Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy
Een megalomane, tot protserige hoogtes opgeblazen plaat, opgenomen in Hawaii door een sterrencast vol coke en paddestoelen. Maar, zonder een spoortje sarcasme, wel de terechte winnaar.

2012 | Drake – Take Care
Als ik iets om Grammy’s zou geven, zou ik net zo chagrijnig kijken als Drake op de cover van deze flagrante drol van een plaat, omdat Nas zijn Life Is Good niet gewonnen had.

2013 | Macklemore & Ryan Lewis – The Heist
Zelfs Macklemore vindt dat Kendrick had moeten winnen, getuige de sms die hij hem stuurde na afloop van de ceremonie.

Geplaatst door bowie op 27 januari 2014