“Toen ik een jaar of 11, 12 was, keek ik eigenlijk alleen maar TMF en MTV, voornamelijk omdat ik zwaar fan was van de boyband 3T en constant checkte of er nog clips of interviews voorbij kwamen die ik kon opnemen met mijn videorecorder. Een keer had ik de videorecorder aan laten staan en had ik (per ongeluk) een heel tv-programma opgenomen. Dat was The Pitch dat werd gepresenteerd door Glaze en om de een of andere reden door René van 2 Brothers On The 4th Floor. Clips van The Pharcyde, Mc Lyte en Wu-Tang Clan kwamen aan de lopende band voorbij en ik vond het geweldig! Vanaf dat moment nam ik het programma altijd op en ging ik van mijn zakgeld hiphopcd’s kopen.
Mijn eerste live-ervaring met hiphop was gelijk legendarisch, namelijk Real Hot R&B in de Kuip. Ik was ongeveer 13 jaar en ik had meegedaan met een prijsvraag bij The Pitch. De vraag weet ik niet meer, maar het antwoord wist ik: Snoop Dogg. Ik heb vervolgens op de kermis van mijn muntjes een knuffelbeest gekocht in de vorm van een hond en deze helemaal gepimpt met gouden kettingen, gouden tanden en een zonnebril en opgestuurd naarTMF. Twee dagen later ontving ik een handgeschreven uitnodiging van Glaze met twee vrijkaarten voor Real Hot R&B in Rotterdam. Ik kreeg mijn vader zo gek om mee te gaan en na een VIP-treatment bij de ingang van de Kuip (ze dachten dat mijn vader bij Feyenoord speelde), stond ik vooraan tijdens de show van Biggie met Junior Mafia. Voorafgaand aan de show rende ik naar de hekken en in een onbewaakt moment lukte het mij om naar Biggie toe te lopen en zijn handtekening te vragen. Vanuit zijn rolstoel (!) hijgde hij iets onverstaanbaars en ik rende dolgelukkig weer terug naar mijn spot.
Altijd als ik dit verhaal vertel, zijn er wel mensen die zeggen: ‘What the fuck, ik ben jaloers!’, maar ik besefte toen écht niet hoe classic dit allemaal was.
Omdat ik zielsveel van muziek hou, maar helaas zelf niet gezegend ben met muzikaal talent, ben ik mij gaan toeleggen op artiestenbegeleiding. Dit heeft erin geresulteerd dat ik sinds een aantal jaar tourmanager ben voor Arts The Beatdoctor en Gery Mendes (GMB). Daarnaast organiseer ik samen met DJ D-Rok een feestje onder de naam Lovebirds in BIRD in Rotterdam én in de Melkweg in Amsterdam, waar we onder anderen al DJ Spinna en Simbad als gasten hebben gehad. Lovebirds is een mix van soul, funk, hiphop, jazz, boogie, disco en house, oftewel zwarte muziek op haar best. In de tijd die overblijft geniet ik graag van de goede dingen in het leven met de mooie mensen om mij heen en tot nu toe lukt dat allemaal wel aardig.
Toen ik op de universiteit zat, werkte ik een aantal dagen in de week als garderobemedewerker in WATT (ex-Nighttown, RIP) en in die tijd ging ik elke week naar meerdere shows. De programmering van WATT was qua hiphop ontzettend breed, van Nederlandstalige acts tot grote Amerikaanse namen en alles wat daar tussenin zat en daardoor heb ik ook een hoop nieuwe dingen ontdekt. Tegenwoordig ga ik ongeveer om de twee, drie weken naar shows, mits er wat te doen is. Tot een aantal jaar terug was ik vaste bezoeker van Splash! in Duitsland. Eerst als party-animal, later als lieftallig assistent van Venz die elk jaar de busreis vanuit Nederland naar het festival organiseerde. Door die Splash-reisjes heb ik onwijs veel mensen leren kennen die nu goede vrienden zijn geworden en ik heb daar dan ook hele goede herinneringen aan. De meeste festivals waar ik nu naartoe ga, zijn de festivals waarop ik moet werken, maar ook als ik aan het werk ben kan ik genieten van de festivalsfeer en natuurlijk van de muziek."
Hoogtepunten
“De beste hiphopshows die ik ooit heb gezien, zijn allemaal ‘de beste’ vanwege verschillende factoren. De eerste show die mij te binnen schiet, is echter Watch The Throne in Antwerpen. Deze show was vooral zo tof omdat hij precies op tijd begon, het een aaneenschakeling van hits was, de visuals en het decor gruwelijk waren en het publiek helemaal losging. Zelfs chicks op stiletto’s gingen in de pit bij Niggas in Paris. Het was echt een onvergetelijke avond die mij nog heel lang bij zal blijven. Jay-Z en Kanye West zijn in mijn ogen de beste liveacts en ik heb ze afgelopen jaren gelukkige meerdere malen mogen zien. Method Man in de AB in Brussel met mijn lief was ook fantastisch; het voorprogramma was Safi & Spreej, die wilden wij destijds allebei heel graag live zien en Meth rockte de stampvolle grote zaal van voor naar achter. Het publiek was zo divers en de sfeer was zo goed, onvergetelijk mooi. Ten slotte vond ik de show van Drake ook geweldig; zijn band vond ik trouwens niet zo goed, maar de opbouw in tracks en Drake’s stage presence waren zo goed dat ik zwaar onder de indruk was. Ik wist overigens pas dat ik naar die show ging toen ik voor de deur van de HMH stond: het was een verrassing van mijnBFF en ik had totaal niet gezien dat Drake überhaupt in het land was.
Ik had niet zulke hoge verwachtingen bij Blitz The Ambassador, meer omdat ik zijn muziek nooit echt goed had gecheckt. Nadat ik een show met GMB in Tilburg had, zijn we met de hele band als de sodemieter teruggereden naar Rotterdam om zijn show te checken in BIRD. Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit zo hard gedanst heb terwijl ik doodmoe was. Zijn liveshow staat als een huis en stilstaan is onmogelijk door die fijne combi van afrobeat, hiphop en jazz.
Wat Nederland betreft is voor mij al jarenlang FATA de absolute nummer 1. Door hun tour met Kraantje Pappie zijn ze live erg gegroeid en worden ze net als goede wijn met de jaren beter. Niet Nederlands maar wel Nederlandstalig: Safi & Spreej. Maar eigenlijk al die gasten van Eigen Makelij. Ik ben naar de release van Eigen Makelij IV geweest in Antwerpen en naar de release van Safi & Spreej’s Fase 2 in Brussel en het was beide de shit! Ze geven zoveel energie tijdens hun shows en daarnaast zijn de beats en teksten volledig on point. En dat Vlaamse accent; don’t even get me started!
Van alle hiphopacts heb ik met zekerheid Opgezwolle het vaakst gezien. Ik ben naar bijna alle Buitenwestenshows geweest zoals zovelen destijds en elke keer weer was het voor mij een avontuur. Die hele Zwolle groep gaf mij echt alles wat ik wilde zien en horen; allemaal een verschillende stijl en daardoor klopte het als geheel. Je zag echt het plezier van de stage afspatten en dat vond ik schitterend om te zien."
Dieptepunten
“Ik kan gelukkig zeggen dat er maar weinig artiesten zijn die mij live echt zwaar hebben teleurgesteld. Toppunt van teleurstelling in al die jaren vond ik Odd Future. Na de verhalen van Koninginnedag, waar de show blijkbaar legendarisch was, was deze show later in het jaar echt volledig kansloos. Onverstaanbare off-beat idioterie. Gelukkig was hun voorprogramma, Trash Talk, keihard. Wat echt een hilarisch slecht optreden was, was Blu & Exile in Bitterzoet een aantal jaar geleden. Blu was te stoned om iets zinnigs uit te brengen en begon aan het publiek te vragen of ze van koekjes hielden en of iedereen wist dat Amsterdam de hoofdstad van het universum was. Priceless. Artiesten die te stoned of bezopen zijn om iets zinnigs uit te brengen, zijn mijn toppunt van ergernis. Als iemand een kaartje koopt voor je show kan je tenminste je respect tonen en gewoon je best doen. Madlib in de Melkweg vond ik ook een teleurstelling, die gast stond gewoon met zijn rug naar de crowd toe! Blijkbaar wist iedereen al dat hij plankenkoorts had, behalve ik.
Ik had een aantal jaar terug hoge verwachtingen van Das Racist. Alle mixtapes gedownload en vol goede moed tickets gekocht om ze live te gaan zien in Trouw. Helaas was het een grote teleurstelling; ze waren knetterstoned, onverstaanbaar en on stage een complete chaos. Nicki Minaj was ook zo’n teleurstelling, maar dat had ik eigenlijk wel kunnen inschatten. Ze deed alleen maar haar pophits in extended versions, dus de hele show werd een soort bubblegum hel.”
Zalen en factoren
“Persoonlijk vond ik WATT in Rotterdam het beste podium van Nederland, omdat het in het centrum van de stad zat maar toch zo dicht bij het centraal station. Hierdoor werd de drempel voor mensen buiten de stad om naarWATT te komen ook lager; je zat immers met vijf minuten lopen alweer in de trein. Het doet dan ook elke keer weer een beetje pijn in mijn hart als ik langs het leegstaande pand op de Kruiskade loop. Tegenwoordig vind ik het Dolhuis in Dordrecht het beste podium van het land. Op tien minuten lopen van het station van Dordrecht, verborgen in een prachtig oud pand, zit deze parel. Het is een klein podium, maar het geluid is feilloos, de sfeer is top en het personeel is gezellig.
Nummer één bij liveshows vind ik het geluid. Zodra je geluid slecht is, kan je nog zo een goede show willen geven maar dat komt dan totaal niet over. Verder vind ik dat je als artiest qua showelement altijd moet doen wat bij jouw muziek en stijl past: visuals, danseressen, etc. Uiteindelijk moeten al die extra’s je show versterken en niet afleiden van je eigen performance en muziek. Een goede show is voor mij een totaalpakket van dikke tracks, actie on stage en de positieve energie van het publiek. Als artiesten jouw snuit bij vrijwel elke show in het publiek zien staan, komt er vroeg of laat vanzelf een moment waarop er interactie ontstaat. Als je als artiest goed bent met je fans, werkt dat aanstekelijk; andere mensen zien dat en denken: hey, ik moet die act ook een keer gaan checken of ik ga ook even een praatje maken. Ik hoorde laatst dat Nas tijdens zijn laatste show in Nederland gewoon on stage handtekeningen aan het uitdelen was terwijl hij de mic tussen zijn hoofd en schouder had geklemd en gewoon verder ging met zijn tracks. Dat vind ik zowel heel grappig als gewoon heel tof, het toont dat je respect hebt voor de mensen die je albums en kaartjes voor je show kopen.”
Anekdotes
“Ik kan echt urenlang vertellen over de idioterie die ik allemaal heb meegemaakt bij shows en festivals, maar er zijn natuurlijk altijd een paar hoogtepunten. Een daarvan was dat ik T-Pain, toen hij in WATT moest optreden, eruit heb gestuurd omdat we ‘nog gesloten’ waren, ervan uitgaande dat hij gewoon een random knul van de Kruiskade was. Ook liep ik in WATT een keer keihard tegen Ghostface Killah op in het damestoilet. Het enige wat ik kon uitbrengen was: ‘Oh my God, you’re Ghostface Killah!’ Heel intelligent. Een epische ervaring was mijn vakantie in 2011 naar Valencia en Madrid waarbij we aanhaakten bij de crew van Diversidad, een internationaal uitwisselingsproject tussen hiphopartiesten uit heel Europa waarbij MC Melodee en GMB voor Nederland uitkwamen. We gingen met een crew van 20 man mee met de tourbus naar het Cultura Urbana festival in Madrid en in Valencia naar een gig van Cookin’ Soul in een outdoorclub aan het water. Voor mij was deze ervaring extra speciaal omdat mijn favoriete Duitse rapper Curse ook meedeed aan dit project. Uiteindelijk zijn Gery en ik vorig jaar nog naar een show van Curse geweest in Keulen en heb ik tegenwoordig nog regelmatig contact met hem, iets wat ik vijf jaar geleden niet eens had durven dromen. Dat fan zijn zit een beetje in mijn systeem, ik ben al gauw idolaat van iemand als ik zijn of haar muziek voel. Het maakt dan ook niet uit in welke taal het is; ik luister werkelijk alle soorten hiphop, van Franse acts als IAM, Orelsan en Hocus Pocus tot Zweedse acts als Timbuktu en Embee. Ik heb gelukkig ook wel een klein beetje feeling voor taal, dus ik versta het meestal nog allemaal ook.
Als ik met Arts of Gery en band bij een zaal of op een festival kom, denken mensen vrijwel altijd dat ik ‘de zangeres’ ben. Bij mij en Arts is dit inmiddels al jaren een soort running gag. Soms denken mensen ook dat ik ‘de vriendin van’ of gewoon een random groupie ben. Een mooi voorbeeld was tijdens een hiphopfestival in 013 toen ik instrumenten aan het uitladen was er een groepje rappers op me afliep. Eentje zei: ‘Wat de fok ben jij nou aan het doen? Moet jij niet gewoon vooraan staan te gillen?’ ‘Nee vriend, ik ben de tourmanager.’ Needless to say dat het gelijk stil was. Zeker in de hiphopscene is het vrij dun bezaaid met vrouwen, maar gelukkig zie ik dat steeds meer vrouwelijke mc’s en dj’s geboekt worden voor hiphopfeestjes en ook achter de schermen als manager, tourmanager of boeker aan de slag gaan. Dat wordt overigens ook wel tijd; de meeste hiphopshows zijn toch echt een ‘sausagefest’ en voor die boys is het denk ik ook wel eens leuk om wat vrouwen in de tent te zien.”
Festivals
“Ik ben een echt festivaldier, geef me een tent en een slaapzak en ik ben erbij! Ik ben in 2011 naar Glastonbury geweest en voor mij was dat echt de moeder van alle festivals, waar ik vroeger op tv al naar keek, op de BBC. Dat festival is echt insane groot en goed georganiseerd en voor de liefhebber een absolute must-see. Het enige festival waar ik nu nog echt van mezelf heen moet is Coachella, maar dat is zo belachelijk duur dat dat een vijfjarenplan wordt. Ik kan echter van indoorshows net zo hard genieten als van outdoorshows, als het geluid maar goed is en het bier koud.”
Merch en muziek
“Ik koop eigenlijk nooit merchandise, meestal omdat ik het veel te duur vind. Een random grijze sweater met witte of zwarte print voor 60 piek gaat mij mijlen te ver. Wat ik meestal doe, is meedoen met prijsvragen of gewoon een mailtje sturen met: ‘Hey, mag ik er misschien een?’ Negen van de tien keer krijg ik dan wel een ja, waarschijnlijk omdat ze weten dat ik het waardeer en omdat ik die shirts rock tijdens shows en festivals. Is toch gratis reclame, haha!
Ik denk dat ik tot mijn 16e ontzettend veel cd’s kocht. Sterker nog: ik kocht het album en de singles van het album los vanwege de b-kantjes met instrumentals of bonustracks. Vrijwel direct toen er een computer in huis kwam, was dat over. Ik ging volledig over op downloaden en dat is 12 jaar na dato nog steeds zo. Wat wel door de jaren heen veranderd is, is mijn instelling qua downloaden. Ik zal niet zo snel meer iets rippen van een artiest die ik echt heel erg tof vind, of van onbekendere, onafhankelijke artiesten, met name beatmakers die ik tof vind. Zo vind ik bijvoorbeeld Bandcamp echt een superfijne site, omdat je vaak zelf je financiële bijdrage kan kiezen en de kwaliteit van je download altijd topnotch is. Ik begrijp wel dat originele releases erg tof zijn om te hebben als collector’s item, maar ik heb er persoonlijk niet zoveel mee. Voor mij gaat het uiteindelijk toch alleen maar om de muziek.
Het tofste wat ik heb, heeft dan helaas weer weinig met muziek te maken, maar alles met hiphopcultuur. Ik heb een bescheiden sneakercollectie waar ik ontzettend trots op ben en ook al koop ik niet meer zoveel als voorheen, die hele sneakercultuur blijft voor mij wel interessant. In het verleden heb ik meegeholpen aan Sir-Jo’s Sneaker Event, een sneakerbeurs met optredens en workshops in Rotterdam en ben ik zowel in Nederland als het buitenland regelmatig naar Sneakerness, een van Europa’s grootste sneakerevents, geweest. Zoals het een echte addict betaamt, heb ik in vrijwel elke grote Europese stad een lijst van goede stores, dus mocht je ooit tips nodig hebben dan kan ik je ophoeken."
Verlanglijstje
“Ik had 2Pac wel willen zien, omdat ik vroeger zwaar fan was. Ik vond die hologram-shit op Coachella ook echt gruwelijk, het voelde voor mij toch wel een beetje alsof hij nog leefde. Momenteel wil ik Chance The Rapper graag zien, gelukkig doet hij naast het voorprogramma van Macklemore & Ryan Lewis ook een eigen show in Paradiso. Met Macklemore kan ik helemaal niks.
Ik kijk uit naar de nieuwe editie van Buma Rotterdam Beats, een conferentie en festival op het gebied van ‘urban’ muziek. Ten eerste omdat het lekker dichtbij huis is en ten tweede omdat het een beetje de Eurosonic/Noorderslag vibe naar Rotterdam brengt. Overdag het conferentiegedeelte met allerlei spilfiguren uit verschillende hoeken van de scene en ‘s avonds showcases door de gehele stad. En ik kijk ontzettend uit naar een nieuwe editie van Boogiedown Breda. Eeuwig zonde dat het niet door kon gaan dit jaar, met stip het beste hiphopfestival van Nederland."
