Tekst door ONX
Vanaf het einde van de jaren 80 was Everlast (Erik Schrody) verbonden aan Ice-T’s Rhyme Syndicate. Als lid van deze crew bracht de inwoner van Los Angeles een album uit, Forever Everlasting. Gezien zijn latere imago moeilijk voor te stellen, maar Ice-T zette hem in de markt als een soort pretty white boy bokser. Het album was redelijk maar verder niet echt bijzonder. DJ Lethal is trouwens ook al te zien in de clip van The Rhythm.
Everlasts imago paste niet echt bij hem. Daarom besloot de mc het over een totaal andere boeg te gooien. Samen met zijn vrienden DJ Lethal (Leors Dimants) en Danny Boy (Danny O’Connor) besloot hij hun Ierse achtergrond (hoewel Lethal zijn roots in Letland heeft) als marketing-insteek te gebruiken. In een tijd waarin veel zwarte Amerikaanse hiphopartiesten duidelijk pro-black waren, leek dit geen logische keuze. Maar het imago sloeg aan. Everlast was een behoorlijk begaafde mc en zijn nieuwe, stoere image (gemillimeterd haar, baardje) paste op zich goed in het rough, rugged and raw 1992 hiphoptijdperk. Daarbij was HOP eindelijk een blanke groep die zich niet constant verdedigde vanwege hun huidskleur en was hun muziek ijzersterk vanwege de zeer solide productie van DJ Lethal en DJ Muggs en Everlasts degelijke rhymes. Danny Boy’s rol is eigenlijk altijd die van hype-man geweest die hier en daar een paar zinnen rapte.
Met het door DJ Muggs geproduceerde Jump Around scoorde de groep gelijk een wereldhit. Tot op de dag van vandaag is dat best verbazingwekkend. Een snoeiharde beat vol met noise en rauwe rhymes als chart topper? Het zat/zit hem waarschijnlijk in het simpele, catchy refrein. Het eerste album Fine Malt Lyrics (multi-platinum) was een prima, rauw album met productie van wederom DJ Lethal en DJ Muggs. De Soul Assassins-clique (Cypress Hill, Funkdoobiest, House Of Pain) werd gerespecteerd binnen en buiten de hiphopscene en was vrij uniek vanwege hun multiculturele bezetting (blank, latino, zwart). Cypress Hill en House Of Pain flirtten regelmatig met metal (bijvoorbeeld op de Judgment Night soundtrack) en tourden met grote metalgroepen, waardoor ze ook een deel van het metalpubliek tot hun fanschare mochten rekenen.
In 1994 volgde album nummer twee Same As It Ever Was. Een sterke, donkere plaat met een minimalistische dope eerste single: On Point. Everlast koos voor een gruizige rapstijl, wat het geheel nog rauwer maakte dan op album nummer 1. De groep was zo populair dat ze ondanks (of juist dankzij) deze stijl een gouden plaat in ontvangst mocht nemen voor Same As It Ever Was.
Tijdens de opnames van het derde album zat het niet meer helemaal goed binnen de groep. Op de releasedatum van Truth Crushed To Earth Shall Rise Again kondigde Everlast aan dat hij solo ging. Toch was album drie nog gewoon een goede, enigszins sombere, plaat met gastbijdrages van mensen als Sadat X en Guru.
Na de House Of Pain-periode bouwde Everlast als zanger/mc/gitarist een succesvolle solocarrière op en genoot DJ Lethal onvoorstelbare successen met de rap/metal-formatie Limp Bizkit. Een paar jaar geleden werkten Everlast, Lethal en Danny Boy alweer samen in de supergroep La Coka Nostra. In 2010 kondigde House Of Pain aan weer bij elkaar te zijn en momenteel zijn ze bezig met een nieuw album. In het kader daarvan tourt de formatie weer, en ons landje wordt gelukkig ook aangedaan. Aanstaande zondag 26 juni staat House of Pain in de Effenaar in Eindhoven, de dag erna in de Oosterpoort in Groningen en dinsdag weer in de Melkweg. Hou HIJS in de gaten voor een recensie en fotoverslag van het optreden in de Melkweg.
