In HIJSgedraaid duiken we in de platenkasten, cd-rekken en cassette-collecties van HIJS-ers. Aan welke plaat hebben zij dierbare herinneringen, welk album heeft veel voor hen betekend en draaien ze nu nog met enige regelmaat? In deze editie: Witflits over Revolutionary vol. 2 (2003) van Immortal Technique.
Als de dag van gisteren weet ik het nog. In de rij voor een handtekening van Immortal Technique die na zijn show in Mezz, Breda (24 april 2004) nog even de tijd neemt voor zijn fans. Eenmaal aan de beurt kijkt de mc uit Harlem, New York me indringend aan alsof hij daarmee in kan schatten of ik uit het juiste hout gesneden ben. Met een streng, maar goedkeurend knikje brengt hij het peace-teken naar zijn hart, waarna hij mijn exemplaar van Revolutionary vol. 2 signeert. Tevreden kan ik huiswaarts gaan, ik hoor bij de revolutionaire hiphopbeweging die geleid wordt door Felipe Andres Coronel. Het gevoel dat je een waardevolle bijdrage levert aan de strijd krijg je ook als je luistert naar zijn afscheidswoorden op de laatste track van bovengenoemd album: Thank you for listening and thank you for supporting independent hiphop, the heart and soul of our culture, keeping the truth alive. Goodnight my people, goodnight.
Een half jaar voor zijn eerste concerten in Nederland bracht Immortal Technique zijn tweede Revolutionary album uit (volume 1 verscheen in 2001), in een periode waarin ik als 17-jarige steeds verder de underground hiphop in werd gezogen. Tegelijkertijd stond de wereld in brand na 9/11 en de daarop volgende oorlogen in Afghanistan en Irak. Voor mij, als puber opgroeiend gedurende deze chaotische ontwikkelingen, kwam Immortal Technique op het juiste moment om zonder enige terughoudendheid de wereld in te delen in goed en (vooral) kwaad. Op The Cause of Death zet de rapper toenmalig president van Amerika George W. Bush en Al Qaeda-leider Bin Laden neer als two seperate parts of the same seven headed dragon. Vervolgens krijgt de halve Bush regering, inclusief Paul Wolfowitz, Donald Rumsfeld en Dick Cheney, er van langs vanwege het financiële gewin dat zij uit 9/11 en de oorlogen zouden halen.
“And just so conservatives don’t take it to heart, I don’t think Bush did it, cause he isn’t that smart. He’s just a stupid puppet takin’ orders on his cell phone. From the same people that sabotaged Senator Wellstone. The military industry got it poppin’ and lockin’. Looking for a way to justify the Wolfowitz Doctrine. And as a matter of fact, Rumsfeld, now that I think back: Without 9/11, you couldn’t have a war in Iraq. Or a Defense budget of world conquest proportions. Kill freedom of speech and revoke the right to abortions. Tax cut extortion, a blessing to the wealthy and wicked. But you still have to answer to the Armageddon you scripted.” – The Cause of Death
Op de rest van Revolutionary vol. 2 komen dergelijke wereldpolitieke zaken vaker terug, maar Technique’s woede richt zich ook op de oneerlijke muziekindustrie (Industrial Revolution), de media als propagandamachine van de regering (The 4th Branch) of willekeurige, hypothetische vijanden binnen of buiten de hiphopscene (Crossing the Boundary). Tussendoor is tweemaal Mumia Abu Jamal te horen die dan nog vanuit death row ook een duit in het zakje doet en het binnenlandse veiligheidsbeleid van Amerika onderuit haalt (Homeland and Hip Hop). Technique’s verleden als battlerapper komt op grove, maar humoristische wijze naar voren op Obnoxious en een ander hoogtepunt is Peruvian Coke, het verhaal over de verschillende schakels in de drugsproductie en drugshandel.
“I’m obnoxious, motherfucker can’t you tell. Run through Little Havana yelling, “Viva Fidel! Jerking off with the sheets when I stay at hotels, Drinking Bacardi at AA meetings, smoking a L. I’m broke as hell, my attitude is no good. Like working for white people after watching Rosewood. So I’m a mercenary, I don’t care how I get richer, like American companies that did business with Hitler.” – Obnoxious
Het bijna 70 minuten durende spervuur aan militante lyrics wordt ondersteund door overwegend onopvallende producties van overwegend onopvallende producers. Voor knallende beats hoef je Revolutionary vol. 2 niet op te zetten, maar het totaalplaatje klopt; de producties staan in dienst van de boodschap, die met niet te evenaren passie en overtuigingskracht overgebracht wordt. Tijdens de inmiddels talrijke liveshows van Immortal Technique in ons land is dat ook het geval en elke keer hangt het ‘viva la revolución’ sfeertje weer in de lucht. Overigens kwam er eenmaal buiten van die revolutie natuurlijk verdomd weinig terecht, maar dat terzijde. Hoogtepunten zijn ook live veelal afkomstig van Revolutionary vol. 2, want hoewel de mc nog enkele projecten uitbracht (The 3rd World in 2008, The Martyr in 2011), lijkt hij zijn kruit grotendeels te hebben verschoten.
Misschien zijn de woorden van 2Pac op de outro van Kendrick Lamar’s laatste album, hoewel bedoeld in een andere context, wel van toepassing op de inmiddels 37-jarige Technique: In this country a black man only have like 5 years we can exhibit maximum strength, and that’s right now while you a teenager, while you still strong or while you still wanna lift weights, while you still wanna shoot back. Cause once you turn 30 it’s like they take the heart and soul out of a man, out of a black man in this country. And you don’t wanna fight no more. And if you don’t believe me you can look around, you don’t see no loud mouth 30-year old muthafuckas.
Terwijl de (hiphop)wereld (die altijd in brand staat en niet zo simpel in goed en kwaad in te delen is, daar ben ik 12 jaar later wel achter) schreeuwt om een krachtige stem, is het wachten op de vaak aangekondigde albums The Middle Passage en Revolutionary vol. 3 vooralsnog tevergeefs. Revolutionary vol. 2 bevat gelukkig genoeg tracks die tekstueel tijdloos zijn. Echter, door de tijdgebonden politieke lading op veel andere tracks, verandert het fanatiek meeschreeuwen van de lyrics van een in mijn verbeelding ooit revolutionaire daad in een haast treurig nostalgische bezigheid. Dat ik 12 jaar na de release daadwerkelijk nog steeds mee rap, bewijst tegelijkertijd wel weer de ongelooflijke kracht van dit album.
