De Hardste: Kubus vs Sticks & Delic en Osdorp Posse vs Extince

Classic. Het is een beladen term in hiphop die leidt tot eindeloze discussies. Wanneer is een album nu een klassieker en wie bepaalt dat? Hoe oud moet een plaat er voor zijn? HIJS gaat die vragen met jouw hulp beantwoorden. De komende maanden bepalen we welk album nu dé absolute klassieker is van de Nederlandstalige hiphop en we doen dat in de vorm van een groots toernooi: Het Hardste Hiphop Album van de Lage Landen.

toernooi - ronde2.7

Welkom bij wat waarschijnlijk de meest heftige week van de Hardste gaat worden tot nu toe. De wedstrijden waar we nu bij aangekomen zijn, zijn namelijk van het kaliber dat je eigenlijk pas bij halve finales verwacht. Hoe kies je bijvoorbeeld tussen een album dat de naam van de grootste movement uit de Nederlandse raphistorie draagt (Buitenwesten) tegenover wat één van de hoofdrolspelers uit diezelfde movement ziet als zijn beste album waarop hij solo rapt? Geen beneidenswaardige keuze, maar we gaan je toch vragen ‘m te maken.

De tweede wedstrijd is er één die de gemoederen zonder twijfel minstens evenveel gaat bezig houden, ditmaal niet omdat mensen niet kiezen kunnen, maar juist omdat het de keuze is die de hardste lijn getrokken heeft sinds er überhaupt zoiets als een Nederlandse scene is. Coca-Cola versus Pepsi. Mortal Kombat versus Street Fighter. The Beatles vs The Rolling Stones. De vergelijking waar iedere rapliefhebber in Nederland een sterke mening over heeft, die in zijn of haar ogen altijd even onomstotelijk de juiste zal zijn als die van de tegenstander een onbegrijpelijke misvatting is. Wij presenteren u: Osdorp Posse versus Extince.

Let the games begin!

Kubus – Buitenwesten
Sticks & Delic – Fakkelteit

Quiz Maker

Osdorp Posse – Geendagsvlieg
Extince – Binnenlandse Funk

Poll Maker

Nedertoon – Odyssee
Het Amersfoortse collectief Nedertoon zette met Odyssee een indrukwekkend debuutalbum neer. De mc’s Kop, Rob de Mic en Nick van de Kaart zijn hongerig en producer Jouke Koning levert alle beats (op één na), waarvoor hij samenwerkt met drummer Maarten Bolhuis en Rikkert de Wit, die gitaar en bas heeft ingespeeld. Het levert een rauw en tegelijkertijd muzikaal geheel op dat vol zit met slimme transities, mooie melodieën en zelfs een driekwartsmaat waarop de mc’s, die allemaal al afzonderlijk muziek hadden uitgebracht, soepel voor de dag komen. Odyssee is een duistere rollercoaster waarin je onderweg verschillende stijlen tegenkomt en die daardoor niet snel verveelt. Na dit debuutalbum (dan rekenen we Dikmakers als demo) weer eens beluisterd te hebben is de motivatie opvolger Wat De Pot Schaft op te zoeken stevig aangewakkerd.

M.O. & Brakko – Catharsis
Met Laat me beginnen vanaf de start aan de top van de lijst wordt op de donkere afsluiter Schaduwzijde een sterke hint afgegeven van wat enkele van de voornaamste muzikale invloeden van M.O. & Brakko zijn, de zin is namelijk een letterlijke vertaling van de openingslijn in Mobb Deep’s Eye for an Eye. Voor grimy boombap die sterk geënt is op die periode uit de hiphop ben je bij deze heren uit de Bijlmer dan ook aan het goede adres, maar als je daardoor vermoedt dat ze simpelweg hun favoriete Amerikaanse rappers kopiëren kom je bedrogen uit. In Staat & De Straat worden de twee concepten uit de titel bijvoorbeeld op slimme wijze verpersoonlijkt terwijl in het refrein de connectie ertussen wordt gelegd. Op Nazaat wordt op rauwe wijze kapitalisme en kolonialisme bekritiseert terwijl Op de Boombap het betere brag ’n boast werk laat horen. M.O. & Brakko spelen geen karakters maar laten hun eigen visie op de wereld zonder aarzelen horen. Hier en daar had Catharsis wellicht een wat experimenteler randje kunnen gebruiken om beter aan de schaduw van hun inspiraties te ontsnappen, maar het is zeker de moeite waard dit prettig gruizige en ondergewaardeerde album (dat helaas op de grote streaming diensten en digitale shops niet te vinden is) nog eens op te zetten voor de betere nekoefeningen.

Geplaatst door Jaap van der Doelen op 17 november 2015