En toen werd ik badend in het zweet wakker. Nee, niet waar. Ik las een berichtje in de Telegraaf en mijn fantasie sloeg weer eens op hol. Die krant lees ik natuurlijk niet vrijwillig, maar ik zag het toevallig bij de kapper. Er komt namelijk een musical over Tupac. Ik had zin om maniakaal lachend kapperspiegels stuk te slaan, maar ik bleef rustig zitten met mijn capeje om. “Is! Er! Dan! Niets! Meer! Heilig!”, zei ik theatraal, met grote opengesperde ogen – eigenlijk wel een beetje musicalachtig – in de spiegel.
Maar het zat iets anders. De moeder van Tupac, Afeni Shakur, produceert de musical. Holler if ya hear me gaat niet per se over het leven van haar zoon, maar over twee vrienden die opgroeien in een grote stad. De muziek van Tupac wordt er wel bij gebruikt.
Maar toch. Musical, ik weet niet hoor. Ik doe het genre vast tekort, en wat weet ik er überhaupt van, et cetera, maar bij musicals moet ik rennen voor een teiltje. Emoties en gezichtsuitdrukkingen die je in het normale leven niet ziet. Alles met decimeters foundation. En ik houd zelf helemaal niet van praktische kleren, maar de musicalkostuums, ik begrijp niet eens hoe ze bedoeld zijn te dragen.
En zit je net een beetje in het verhaal, barsten ze plotseling los in smachtende, hartverscheurende zang. Dat lijkt me nergens voor nodig. Maar, kinderen moeten zich afzetten tegen hun ouders/God straft meteen: mijn dochter werd prompt toegelaten bij het Nationaal Musical Ensemble. En toen vond ik het natuurlijk wel leuk.
Maar hiphop in een musical: een eng idee. Voor je het weet gaat L.A. the Voices (de band van mofo Gordon!) aan de slag met Wu-Tang Clan’s Ain’t Nuthing Ta Fuck Wit.
De Jeugd van Tegenwoordig had al eens een keer een liedje dat De Musical heette. Met Sugar Lee Hooper als Wilie Wartaal. En Kim-Lian als Kees de Koning. Dat was gelukkig allemaal voor de grap, en een leuk grapje was het ook nog, maar toch ben ik sindsdien op mijn hoede.
Is het niet tijd voor Woord! De Musical grapte een vriendin die verder heel aardig is. Mijn goede vriend Papa Tio zag dat ook wel zitten, en dan starring Simone Kleinsma als Vjeze Fur, had hij bedacht.
Nederhop, de musical, wat zou daar allemaal in moeten?
Geweld, natuurlijk. De zaak Daniëlle versus Baas B is een hiphopmusicalingrediënt bij uitstek. Baas B’s offstagenaam is Bart Zeilstra. Daniëlle zou ‘in overspannen toestand’ naar Bart onderweg zijn geweest met een geladen wapen. En haar moeder was er ook bij. Verder gebeurde er niet echt wat, en Baas B ging de volgende dag gewoon naar zijn werk. Maar in de musical kan dit best wat dikker aangezet worden met gierende banden, kogelregens, drive by’s in Diemen en gapende, etterende wonden. Als het maar goed afloopt, uiteindelijk. Bart studeert nu trouwens psychologie én is singer-songwriter. Dan kan Bart mooi een indringende edoch verontrustende versie van Who Shot Ya? op de akoestische gitaar doen. En dat het dan op het einde ook weer goed komt tussen Daan en Fransie. Want geen musical zonder een hopeloze, knetterende liefdesaffaire.
Want Daan hoopte op een wonder, hoorde ik bij RTL Boulevard en waar gebeuren er nou wonderen? Juist ja, in musicals. Wonderen met zang en dans ook nog. Maar ze krijgen elkaar niet zomaar weer terug, nee, wel met iets rellerigs tussendoor. Een plotse voetbalvrouw die roet in het eten gooit. Want die houden wel van een vleugje thug life en ze kunnen prima golddiggen. En waar kun je nu meer goud vinden dan bij rappers.
Maar Goud is intussen ook de baby van Gers: die moet ook in de musical. Baby’s zijn zoet en we kunnen nog wat extra familieleden opvoeren voor nét dat ene stukje extra sentiment naar het publiek toe zeg maar: een moederliedjesmedley door Keizer, Crooks en Fresku. En U-Niq natuurlijk, met Brace er ook gezellig bij.
Maar een beetje rauw moet het ook blijven. Een battle tussen de kusten is geografisch gezien al een beetje lastig in Nederland, en bovendien is er ook niet echt beef tussen oost en west. Maar in de musical natuurlijk wel. Ik zie al venijnige musicalversies voor me van Verre Oosten en Nijmeegse Modo, met veel dramatische ad-libjes: natuurlijk allemaal om de brothers in the east te representen.
Er is zoveel te verzinnen. Brandwerk: meer pannen op het vuur; in de nederhopmusical zetten we er vrolijk ronddraaiende Eftelingpannetjes bij. Bij Hoge Hakken van DuvelDuvel een showballet van danseressen in glimmende pakjes met plastic glimlachen én borsten. Op stiletto’s natuurlijk. Zure Overval, Zoute Uitval en Zoete Inval: daar doen zoveel gastrappers op mee dat we een gezellig koor hebben. Ik zie ze zelfs heel We are The World-achtig saamhorig voor me met koptelefoons, maar dat heeft natuurlijk niks met musical te maken. En De Leven van Sef, daar heb ik nooit wat aan gevonden, hoewel ik Sef wel een baas vind. Maar Danny de Munk kan daar vast met wat Amsterdamse snikken de aanstekers mee de lucht in krijgen. Ook Verder (Geen tijd om stil te staan!) van Dret en Krulle is een gevoelige meezinger. Met musicalthematiek. Hoop. Doorzetten. Niet stilstaan. Gebalde vuisten en een strijdlustige blik in de camera. En Beestenboel van Opgezwolle, Adjes Dierenwinkel en Fresku’s Lintworm schreeuwen om gênante outfits. En dat er überhaupt, heel DuvelDuvelachtig, de hele tijd allemaal lui in apenpakken gewoon dwars door alle scènes heenrennen. Om het fijn een tikje absurdistisch te maken. En ook iets met Luie Mannen van Hef. Maar dan door een groepje boze, feministische vrouwen. En dan fijn met alle vrouwen in de zaal saamhorig en eensgezind Aan luie mannen heb ik niks! brullen. Jammer dat het over nederhop gaat en dat er nog geen nederrapper bestaat met een duizelingwekkend groot ego als Kanye; voor de rol van God/De Messias/De Verlosser is er dan nog een vacature. Op zoek naar Kanye, The next Kanye: daar zit verdorie ook een tv-show in.
Mijn haar is inmiddels geknipt. Misschien toch niet zo’n gek idee, zo’n hiphopmusical. Nu maar hopen dat Joop gauw belt.
