Het is 2017. Een jaar waarin, net als de agelopen drie jaren, veel hiphopalbums twintig jaar bestaan. Sommige platen worden door de volle breedte van het hiphoppubliek bestempeld als onbetwiste klassiekers. Er zijn er ook genoeg te noemen waar niet reikhalzend naar uitgekeken werd, maar die achteraf benoemd kunnen worden als kroonjuwelen van 1997. The War Report valt in die categorie. Capone-N-Noreaga kwamen praktisch vanuit het niets met hun debuutalbum, maar het werd een instant gangstarap-classic.
Capone en Noreaga (tegenwoordig bekender als N.O.R.E.) ontmoeten elkaar achter de tralies terwijl ze gelijktijdig een straf uitzitten. Ze houden allebei van basketbal en hiphop en starten een rapgroep in de gevangenis. Capone is een product van de beruchte Queensbridge Houses en tot dat moment een soloartiest die constant problemen heeft met het gezag. Noreaga woont slechts twintig minuten bij hem vandaan in Lefrak City. De plaats waar ze hun straf uitzitten voor niet met elkaar gerelateerde moordzaken is Green Haven Correctional Facility in Stormville, de officiële geboorteplaats van Capone-N-Noreaga.
Alleen de eerste single al: de twee jonge rappers vallen met de deur in huis met T.O.N.Y., waarin Walter Jackson’s Speak Her Name wordt gesampled en waarop ook mentor en tevens origineel Juice Crew-member Tragedy Khadafi een glansrol vertolkt. Hij is overigens méér op The War Report te horen dan Capone omdat die ten tijde van het afronden van de plaat vastzit.
Diezelfde Tragedy Khadafi, eigenlijk executive producer van het album maar door Capone’s celstraf gebombardeerd tot onofficieel groepslid, is niet wonderbaarlijk ook te horen op de volgende single die van de plaat komt. L.A., L.A. is een grimmige disstrack aan het adres van Tha Dogg Pound, die daarvóór het nummer New York, New York hebben uitgebracht. Inclusief video waarin de members (Snoop al dan niet in een New York-sweater) gebouwen in New York met de grond gelijkmaken. Dat lieten de rappers uit Queensbridge en Lefrak City natuurlijk niet gebeuren in het heetst van de strijd tussen de East- en de Westcoast, dus namen ze nota bene op dezelfde beat hun respons op. Later heeft Marley Marl de beat geflipt tot wat er nu op de albumversie staat en werd de hulp ingeroepen van Tragedy Khadafi en Mobb Deep. Prodigy had aanvankelijk ook een verse op de track, maar besloot die weer er van af te halen waardoor zijn stem alleen in het refrein is te horen. In de bijbehorende video van L.A., L.A. hebben de New Yorkers ook een visueel antwoord; zo worden hun rivalen van de Westcoast ontvoerd, in de kofferbak van een auto gestopt en uiteindelijk van een brug gegooid. Hoe gangster wil je ‘t hebben?
The War Report lijkt qua sound een vervolg op The Infamous en Hell On Earth, de eerste twee platen die Mobb Deep dan al uitgebracht heeft. Net als die platen is het debuut van C-N-N gevuld met verhalen over drugs, wapens en straatgeweld. Het maffioso-geluid van Iraq (See The World), het Hell On Earth-esque Parole Violators en zelfs een interpretatie van Shook Ones, het knallende Halfway Thugs. Of de hypnotiserende piano-loop van Blood Money, die je meteen bij de lurven grijpt. Sowieso hebben de mannen een dreamteam aan producers verzameld voor hun eerste wapenfeit: muzikale bijdragen zijn er van onder meer Buckwild, DJ Clark Kent en eerder genoemde Marley Marl. Hun grimmige instrumentaties worden zo nu en dan onderbroken door ietwat vervelende maar te verwaarlozen skits, het enige minpuntje dat The War Report in het boekje van ondergetekende weerhoudt van een classic five mic-rating, hoewel de telefoontjes van Capone vanuit de gevangenis wél bijdragen aan de geloofwaardigheid en de beleving ervan.
Een andere bijkomstigheid die de release van The War Report bewerkstelligt; Noreaga wordt in één klap gebombardeerd tot mc waar men rekening mee dient te houden. De soepele flow en delivery die hij met ogenschijnlijk gemak uit zijn mouw schudt op tracks als Bloody Money is unfuckwithable. Terwijl zijn partner achter slot en grendel zit, start hij een solocarrière. Het maakt van het C-N-N-debuut een bijzonder album; twee rappers die net uit de gevangenis komen en een album maken, waarna de één al vóór de release terug achter tralies zit en niet eens kan meewerken aan de promotiecampagne ervan.
Zonde, want met The War Report brachten Capone en Noreaga hiphop terug naar waar het volgens velen hoorde; de straat en niet in een glitterpak, zoals hun collega Puff Daddy op dat moment rap naar de mainstream bracht. Het album beschrijft het schaamteloze en barbaarse verhaal van de arbeidersklasse in Queens en kan gezien worden als de terugkeer van een underground geluid waarvan onder meer DMX en Ruff Ryders, 50 Cent en Jadakiss later op hebben voortgeborduurd in de mainstream.
Samen zijn Capone en Noreaga in de jaren erna verantwoordelijk voor meer dan twintig releases, zowel solo als met elkaar. Helaas halen ze nooit meer het niveau van hun alom gerespecteerde debuutalbum, een album waarmee ze hiphop terug brachten naar de straten van New York. Een luisterbeurt brengt je gedurende 70 minuten terug naar de struggles die de jonge rappers daar hadden in de tweede helft van de jaren negentig. En als liefhebber van gruizige hiphop maak je die trip down memory lane eens in de zoveel tijd maar al te graag.
Beluister deze twintig jaar oude classic nog eens hieronder.
