Het jubileum van L Boogie: 20 Jaar ‘The Miseducation Of Lauryn Hill’

‘Lauryn Hill said her heart was in Zion. I wish her heart still was in rhymin’. Don’t we all. Afgelopen weekend was het exact twintig jaar geleden dat Ms. Lauryn Hill haar debuut- en vooralsnog enige officiële studioalbum uitbracht: The Miseducation of Lauryn Hill. Een ode aan L Boogie’s meesterwerk.

In tijden waarin vrouwelijke mc’s (wij noemen geen namen) met twijfelachtige talenten als rapper de charts mede domineren, zinken de gedachten af naar midden jaren negentig. Het is daar wanneer het grote publiek kennis maakt met Lauryn Hill. Eerst als soulvolle zangeres, mede door het refrein op de Nas-track If I Ruled The World (Imagine That). Daarnaast maakt ze haar entree op het witte scherm in Sister Act II en speelt ze een rolletje in de soaps aller soaps, As The World Turns. In die periode vormt ze met Pras en Wyclef Jean The Fugees, twee jaar later breekt ze definitief door bij het grote publiek met The Score.

Aangezien het eerste album van die groep, Blunted On Reality, slechts door een selecte groep goed ontvangen werd, maakten de meesten op The Score ook voor het eerst kennis met L Boogie, de naam die ze binnen The Fugees aannam voor haar lyrical skills. Wat heet; op How Many Mics opent Hill met een heerlijke laid-back flow het album met de eerste verse, om een track later op Ready or Not loepzuiver het refrein eruit te pompen.

Het moge duidelijk zijn: de veelzijdigheid van Hill is zonder twijfel de reden voor het grote succes van The Fugees. Dat blijkt wel wanneer de groep door onderlinge problemen uit elkaar gaat. Jean brengt weliswaar met wisselend succes meerdere albums uit, en Pras begon voortvarend aan zijn solo-carriere met de hit Ghetto Supastar (That Is What You Are), maar beide repertoires steken bleekjes af bij die enige plaat van Hill.

Op The Miseducation Of Lauryn Hill neemt ze ons mee naar haar dagen op de lagere school. Waar er met The Fugees voornamelijk maatschappelijke problemen worden besproken, heeft haar eerste soloproject liefde en relaties als thema. Drijfveer: haar net op de klippen gelopen relatie met Wyclef Jean. Na een kort intro trapt ze de plaat af met meteen een rauwe track. Op een eenvoudige boombapbeat komt Hill (‘It’s L Boogie, yo!’) keihard binnen: “It’s funny how money changes a situation, miscommunication leads to complication…” Lost Ones wordt opgevolgd door Ex-Factor, waarin ze haar moeizame relatie met Jean beschrijft in een prachtig maar pijnlijk liefdeslied, inclusief de bridge die recentelijk door Drake toch wel tamelijk verkracht is op Nice For What.

Wat we niet mogen uitvlakken als enorme bijdrage aan het succes van het album is een aantal succesvolle samenwerkingen. In To Zion, een lied over haar eerste zoon Zion Marley (Hill heeft vijf kinderen met Rohan Marley, de zoon van Bob Marley) wordt ze begeleid door niemand minder dan Carlos Santana. Op Hills bekendste track Doo Wop (That Thing) krijgen we van alles wat te horen. De funky keys leiden haar zowel zingend als spittend, waarmee ze de boodschap meegeeft jezelf niet anders voor te doen dan je bent. “How ya gonna win, when you ain’t right within?” Probeer dat nowadays nog maar eens op te pikken uit een songtekst.

Verder maakt Mary J. Blige een appearance op I Used To Love Him, zingt D’Angelo op z’n D’Angelo’s op Nothing Even Matters (zet ‘m in je Spotify-lovemaking-list) en speelt een dan nog volledig onbekende John Legend piano op Everything is Everything. Ook herhaalt ze een trucje dat op The Score al meer dan goed uitpakte. Zo werden Killing Me Softly (lied van Lori Lieberman uit 1971) en Ready Or Not (refrein van een nummer van The Delfonics op een sample van Enya’s Boadicea) beide grote hits voor de The Fugees, terwijl er weinig origineel aan was. Met Can’t Take My Eyes Off Of You interpreteert Hill de wereldberoemde Frankie Valli-track met beatbox en eigen vocals op de achtergrond op eigen wijze tot een moderne versie.

Er zijn weinig artiesten die zoveel verschillende dingen kunnen laten zien op een enkele plaat. Van keiharde rhymes tot loepzuivere vocalen op een diversiteit aan producties die ongekend is. Het album leverde Hill in 1998 liefst vijf Grammy’s op, waarmee ze de eerste vrouw was die dat voor elkaar kreeg op een avond. Een van die vijf was die voor ‘Album of the Year’, waarmee ze hoogstpersoonlijk verantwoordelijk was voor het allereerste hiphopalbum (!) dat die titel kreeg toegeschreven. In 2003 bracht ze nog een live-album uit, maar een tweede studioalbum of een nieuwe samenwerking met The Fugees blijft vooralsnog uit. De inmiddels 48-jarige Hill komt inmiddels vaker in het nieuws met randzaken. Zo zat ze in 2013 een gevangenisstraf uit voor belastingontduiking, zegt ze met enige regelmaat concerten af (AFAS, wees gewaarschuwd op 6 december!) en is ze volgens Pras de enige reden dat de drie niet meer bij elkaar zijn gekomen voor nieuw werk. Het draagt allemaal wat bij aan het ongelimiteerd getalenteerde persoon die aangesproken wenst te worden met Ms. Lauryn Hill, volgens schrijver van dienst maakster van een van de beste albums aller tijden.

Pak je cd of je vinyl er deze week eens bij of stream het album hieronder:

Geplaatst door bowie op 28 augustus 2018