Platenzaak Fat Beats verkoopt inmiddels al weer 9 jaar lang vinyl en cd's in Amsterdam. Tijd voor een feestje waarvoor One Be Lo van Binary Star, El da Sensei en Rob Swift het vliegtuig naar onze hoofdstad pakten. Was het de moeite waard?
De Maxzaal van de Melkweg is op deze donderdagavond toneel voor het verjaardagsfeestje van Fat Beats. Nadat de portier bijna al mijn Relevant Elements flyers in beslag neemt (gelukkig had ik er nog wat in mijn achterzak) krijg ik in het kader van “wie jarig is, trakteert” een fijne cd-sampler van Epitaph met onder andere tracks van Atmosphere, Blackalicious, Sage Francis, The Coup en Pete Philly & Perquisite. De zaal is om 10 uur, een half uur na de officiële aanvangstijd, nog flink leeg. DJ’s bevolken het podium en draaien lekkere tracks. Op het twee keer draaien van de remix van DJ Nu-Mark & Promo’s ‘Melody’ na valt er weinig aan te merken op de verschillende DJ’s. Op de achtergrond loopt een diaslideshow met historische hiphopfoto’s. Een leuke extra, alleen jammer dat de serie uit maar weinig foto’s bestaat, waardoor je binnen een kwartier alles minstens al twee keer gezien hebt.
Rond middernacht komt hostess La Melodia on stage om de eerste act aan te kondigen: El Capo, een naam die niet op de poster stond. Twee knetterstonede blanke jochies van een jaar of 17 waggelen het podium op. Wat volgt is het vaagste optreden wat ik ooit gezien heb. El Capo brabbelt wat in zijn microfoon, af en toe bijgevallen door zijn back-up die een halve zin meemompelt in de microfoon van El Capo. Na 3 tracks heeft El Capo er geen zin meer in en smijt hij zijn mic hard op de grond. Al met al een dramatisch slechte opener.
De volgende act is die van onze hostess La Melodia. Deze dame draait al enkele jaren mee in de Nederlandse scene. Aangekondigd door Jawat doet ze enkele tracks waarvan sommige niet langer zijn dan een enkele verse. Over het algemeen klonk het allemaal best goed en zat er zeker potentie in. Next up: Jawat. Ik had de man al 2 keer in een paar maanden gezien en wist dus wel wat ik kon verwachten. Jawat deed goed zijn best, maar zelden heb ik een crowd zo niet zien reageren op een rapper als Jawat. Terwijl hijzelf rondrende en -sprong, stond een groot gedeelte van het weinige publiek hem maar een beetje aan te staren. Erg jammer, een energieke show verdient immers een energiek publiek.
Toen was het eindelijk tijd voor de hoofdacts. Als eerste stapt Rob Swift achter zijn draaitafels. Helaas moest hij een flink deel van zijn 20 minuten stagetime inleveren voor een soundcheck die ter plekke nog moest gebeuren, erg jammer. De weinige minuten die de DJ nog overhad werden goed gebruikt. Rob Swift deed goede DJ routines rond onder andere Missy Elliots ‘Get Your Freak On’, ‘Welcome To The Terrordome’ van Public Enemy en ‘Dr Knockboot’ van Nas. Swift wist het publiek gelukkig weer enigzins wakker te schudden en zo klaar te stomen voor de volgende act: One Be Lo, ook bekend als One Man Army van Binary Star. Zijn album ‘Sonogram’ was een van de verrassingen van dit jaar, maar on stage kon de rapper uit Michigan me absoluut niet verrassen. One Be Lo’s stem was dermate naar de knoppen dat er aan het einde van zijn set zelfs bijna geen enkel geluid meer uitkwam. Met tracks van ‘Sonogram’ en Binary Star klassiekers als ‘Reality Check’ deed One Be Lo absoluut zijn best, maar aan alleen inzet heb je niet genoeg voor een dope show, zeker met dit enorm saaie publiek. Een gemiste kans, want ik denk dat als One Be Lo in volledige gezondheid verkeerde, hij absoluut een dope show neer kan zetten.
Afsluiter van de avond was El da Sensei. Het oud-Artifacts lid was gekleed in een longsleeve met daarop de titel van zijn volgende album en dat zouden we weten ook. De rapper uit New Jersey kwam wel met een paar klassiekers (Speakin’, Wrong Side Of The Tracks’), maar zijn doel van die avond was vooral zijn nieuwe album te promoten. El leek zich ook nogal te storen aan het tamme publiek. Hij probeerde met ’C’Mon Wit Da Git Down’ nog wat energie uit het publiek te trekken door de ene helft van de crowd ’c’mon with the c’mon’ en de andere helft ‘git down with the git down’ te laten schreeuwen, maar dit faalde flink, er kwam nauwelijks geluid uit de slecht gevulde Melkweg. El sloot zijn set af met een freestyle en trok La Melodia er ook bij voor de nodige vrije stijlen. Er ontstond een beetje een rommeltje want El had waarschijnlijk meer MC’s verwacht die mee wilden doen en toen niemand naar voren stapte, leek hij even te schrikken dat hij alweer moest. Na een wat slap aflopend einde startte de DJ weer om echter na vijf minuten weer onderbroken te worden door El Da Sensei die nog even een shout out naar zijn schoenensponsor wilde geven en nog een track van zijn nieuwe plaat wilde doen.
Op papier zag het er allemaal goed uit, een goede line-up, goede lokatie, maar ergens is het toch weer misgegaan. Een meer dan halflege Melkweg met saai publiek, een rommelende organisatie waardoor DJ’s vaak te laat na een act achter de draaitafels stapten wat weer onnodige stiltes opleverde, performances van maximaal 20 minuten, het was een klassiek voorbeeld van net niet. Al met al een tegenvallend feestje voor Fat Beats.
Fixtures:
Hoogtepunt: Rob Sonic
Dieptepunt: Publiek, El Capo
Bier: 2 euro
Wc: gratis
Garderobe: 1 euro
Fotograferen: jup
Geluid: in orde
Bezoekers: weinig
Damage: 13 euro
Cijfer: 5,5
