50 cent – Get Rich Or Die Trying

Hoe goed is een album van een MC die tot een groep behoort die door Eminem wordt beschreven als:
“;Take some Big and some Pac and you mix em’ up in a pot
Sprinkle a little Big L on top, what the fuck do you got?
You got the realest and illest killas tied up in a knot
The juggernauts of this rap shit, like it or not”

De verwachtingen waren hoog en de hype rond 50 was mogelijk nog groter. Tijdens het luisteren naar de cd krijg je de indruk dat er in z’n leven 2 soorten mensen zijn: degenen die hij disst en degenen met wie hij zichzelf vergelijkt. Op dit album wordt echter niet duidelijk wat hem lyrisch gezien dan beter maakt dan de artiesten tegen wie hij zo graag van leer trekt. Want laten we eerlijk zijn, rhymes als:
I’m like Paulie in Goodfellas, you can call me the Don
Like Malcolm by any means, with my gun in my palm
en
It’s a fact homie, you go against me ya fucked
I get the drop, if you can duck, ya luckier then Lady Luck;
zijn toch eigenlijk te simpel om jezelf ook maar te willen vergelijken met Pac, Biggie of zelfs maar Jay of Nas. Want waar deze zich onder andere konden beroepen op charisma en metaforisch storytelling, daarin schiet het 50 nu juist tekort.

Backdown is een van de tracks waarop Ja Rule het weer eens moet ontgelden. Alle hoop op een smeuïge diss worden de grond ingeboord bij het horen van lines als:
You sing for hoes and sound like the cookie monster
en
You spit for years and had the same niggaz in the background, you never gonna sell Mitsibitchi Tah or Crackchild..
Grappig dat iemand die zich 50 a.k.a. Ferrari; noemt een joke maakt over Mitsibitchi. Want laten we eerlijk zijn, de begrippen 50 Cent en Ferrari dat is toch wel een punchline waiting 2 happen? Ondanks het dissen naar Jay en Ja klinkt de track Questions toch wel als een zware. Can I get a quote; flash-back. Dit is namelijk zo een standaard t;Als ik niet was wie ik ben, hoe down zouden we dan met elkaar zijn. En dan zijn er natuurlijk ook de tracks die overduidelijk clubmateriaal zijn. Van deze tracks is “In da club” waarschijnlijk het meest recente voorbeeld. Kortom, het album is een standaard mix van standaard tracks over standaard onderwerpen.

Maar is het hele album nou echt zo erg? Eigenlijk wel ja, maar er staan toch wel een paar aardige nummers op. En natuurlijk is daar ook weer Eminem, wiens bijdrage het album redt van de finale ondergang. Last but not least zijn er natuurlijk de productionele kwaliteiten van Dre, Sha Money XL, Kon Artis en Proof van D-12. Het is niet veel maar het trekt het niveau van “Get rich or die trying” net even omhoog.

De hoogstandjes die 50 op enkele tracks laat horen, maken duidelijk dat het de man lyrisch gezien aan skills niet ontbreekt. Hiervan is op dit album jammer genoeg weinig te merken, omdat sommige rhymes zo simpel zijn dat ze de toch al zo kleine groep eargasms doen verbleken. Hij uit genoeg dreigementen maar de tracks zijn jammer genoeg niet geladen met verbale kogels.
Als je daarbij nog het feit neemt dat de meeste onderwerpen waar hij het over heeft al dusdanig played-out zijn…tja…dan kan je eigenlijk niets anders doen dan de cd hoofdschuddend uit je cd-speler halen.

Tracklist
01. Intro (Skit)
02. What Up Gangsta
03. Patiently Waiting
04. Many Men
05. In Da Club
06. High All The Time
07. Heat
08. If I Can’t
09. Blood Hound
10. Back Down
11. P.I.M.P.
12. Like My Style
13. Poor Little Rich
14. 21 Questions
15. Don’t Push Me
16. Gotta Make It To Heaven
17. Wanksta
18. U Not Like Me
19. Life’s On The Line

Meer info: http://www.50cent.com

Geplaatst door bowie op 28 maart 2003