Noah’s Ark bestaat vijftien jaar en dat vieren we bij HIJS mee met een aantal specials over essentiële releases die uitkwamen op het label. Vandaag: Turkse Pizza, de EP van Turk in samenwerking met SirOJ.
Inmiddels rapt hij in zijn moedertaal en haalt hij in Turkije (en wereldwijd) gigantische streamingcijfers, maar wie Murda nog kent van de tijd vóórdat hij besloot als Önder door het artiestenleven te gaan, herinnert zich vast ook nog zijn officiële debuut: de Turkse Pizza EP.
Ineens was hij aan boord van Noah’s Ark, en het proces verliep compleet organisch; Turk. Hij verscheen als back-up-rapper in de Noah’s Ark-tour die Jiggy Djé speelde door het land met Kas en Spacekees. Laatstgenoemde had hij leren kennen tijdens hun gezamenlijke periode in Eindhoven. Daar trad hij ook al op, in het underground hiphopcircuit.
De reactie die de plaatselijke redactie van 3voor12 daarop gaf was exemplarisch voor een groot gedeelte van de hiphopluisteraars in Nederland op dat moment. Zij schreven: “Hij probeerde zijn tekst tussen de nummers door ook Engels te houden maar telkens viel hij na drie zinnen weer terug op Nederlands. Identiteitscrisis of gewoon multicultureel, laten we het in het midden houden.”
“Voor een stroming als hiphop, dat altijd een progressief en vernieuwend genre is geweest, was de aanhang lang niet altijd even tolerant.”
Turk werd namelijk aanvankelijk nauwelijks begrepen. In één zin soepel switchen tussen de Nederlandse en Engelse taal (see what we did there)? In 2008 nog niet zo doodnormaal als nu. De fora op het internet vielen massaal over zijn spraakmakende taalgebruik, maar hij kwam dan ook op in een tijdperk waarin er op alles wat een béétje anders of vernieuwend was werd gehaat. Pastte het niet in het straatje dat jij en je vrienden zo dope vonden? Weg ermee. Lil Wayne? Bah. Kempi? Gadver. Tja, voor een stroming als hiphop, dat altijd een progressief en vernieuwend genre is geweest, was de aanhang lang niet altijd even tolerant.
Turk – de eerste die op het label releaste buiten de kapitein – bracht met de Turkse Pizza EP eigenhandig een nieuw soort slang in het vocabulaire van veel rappers. Het was simpel; je haat het of je houdt ervan. Termen als Be On De Kijkuit en termen als ‘monnie’ – een naar het Nederlands vervormde en daardoor iets anders uitgespoken variant van money, Önder Dogan is er schuldig aan. Inmiddels zijn ze onderdeel geworden van de cultuur en geen hindernissen meer te noemen.
Voor een aantal mensen in Nederland was dat toentertijd al zo. Waar anderen zich stoorden aan het taalgebruik, vond ik de soepele schakeling tussen Nederlandse en Engelse woorden juist fris. Zijn teksten draaiden vaak om het ‘pakken van monnie’ en anderen wijzen op het feit dat ze teveel slapen om juist dát te doen. Hij vertelt het met een grote dosis swagger, waarin hij af en aan lettergrepen uitrekt, of een tikkeltje laat op de beat, waardoor er een natuurlijke swing in zijn cadans ligt.
De teamvorming met producer SirOJ draagt daar heel erg aan bij. Die zat aan het begin van zijn producerscarrière nog flink in de nasleep van zijn fandom van wijlen J Dilla. De beats klinken organisch, triomfantelijk en groots. Een track als Aan Als Ik Kom komt dichtbij die Detroit-invloeden, terwijl grootse producties van nummers als Fok Met Me en Champ! net zo goed uit de Roc-A-Fella era van een half decennium vóór Turkse Pizza hadden kunnen komen.
SirOJ zet een gespreid bedje van heerlijke bangers op, klaar om vol ge-brag ’n boast te worden. Dat is precies wat Turk dan ook niet nalaat. Meteen kunnen we daar een heerlijk Nederlands-Engelse zinsnede op loslaten: “Ik heb ze gestasht als bricks op mijn rug”, horen we hem spitten. Turk haalde hoorbaar zijn inspiratie uit Amerika; er was níemand in Nederland aan te wijzen die ook maar een beetje leek te doen wat hij deed. Stijl staat boven inhoud; echt ingewikkelde flows of intellectuele teksten vinden we niet. Sterke nummers en aanstekelijke humor dan weer wel.
De hilarisch droge hoorspelen van Willie Wartaal en Vjèze Fur als Guno Laagzant de Hosselaar tussen de nummers door bijvoorbeeld, waarin ze zo schunnig mogelijk uiten over Turken. Voor de één replay-verminderend, voor de ander een ware toevoeging. Je volgt eigenlijk de hele EP twee verhalen. Dat van de op geld jagende Turk, en van twee oude mannetjes voor de deur van hun buurthuis, die na ieder nummer hun conversatie voortzetten. Aan het eind zit ook nog een bijdrage vol gezwets van die andere cultfiguren: Youssef en Kamal. Ook hiervoor geldt: hate it or love it. Pure cult is het wel.
Het sluit perfect aan bij de humor en spontaniteit van de rest van de EP. Toenmalig labelgenoten als Hairo, Spacekees en Snelle Jelle duiken op met kreten, intro’s, belletjes én gastcoupletten. Op De Meeste Foto’s Zijn Bedrog horen we een waarschijnlijk waargebeurd verhaal over een date die via social media tot stand kwam; de dame in kwestie had zich echter online mooier voorgedaan dan dat Turk in werkelijkheid kon waarderen. Een afknapper, maar tegelijkertijd een gortdroog verhaal dat je kwijtkunt in je raps.
Het achterste van zijn tong liet hij niet zien op Turkse Pizza, maar toch heb je als luisteraar het gevoel hem een flard van hem te leren kennen. In Aan Als Ik Kom vertaalt hij het gebrek aan een vaderfiguur in zijn jeugd in een rapcouplet. In zijn openingszin: “Yo, m’n pa zei me ooit… NIKS! Paps zat elf jaar vast, ik was six!” Voor de rest is het gewoon een album om relaxed op te viben. Een plaat vol spontaniteit en soepelheid, die liet zien dat je lang niet altijd zeventien woorden in een zin hoefde te proppen om een fijne flow neer te leggen.
Het plezier was hoorbaar op de ark, dat inmiddels een movement te noemen was; met een iconisch logo, een eigen hand sign en flink wat in-house variatie. Turk bracht in elk geval de swagger mee het vaartuig op.
Je leest snel een nieuwe #ARK15 x HIJS special op deze site!
Stream:
