The Game

Na in februari het voorpramma te hebben verzorgd van Snoop Dogg in de Heineken Music Hall was The Game nu zelf het hoofdprogramma. The Game (Chuck Taylor) is net als Snoop afkomstig van de Amerikaanse westkust en de sound die hij brengt is ook duidelijk herkenbaar als gangstarap. Tot een half jaar geleden had nog niemand van deze rapper gehoord, maar inmiddels heeft hij al een reputatie gevestigd.

The Game groeide op in Compton en hield zich staande door drugs te dealen in de straten van L.A. Hij groeide op met het gang-leven, het meest voor de handliggend voor jongens die opgroeien in de ghetto’s – of The Projects zoals de ghetto’s tegenwoordig politiek correct genoemd worden. Toen hij een paar jaar geleden werd opgepakt besloot hij om te gaan rappen. Hij had hier geen ervaring mee. Hij sloot zichzelf een halfjaar op met de albums van zijn hiphophelden, pakte het beste van de verschillende stijlen en smeedde dat samen tot zijn eigen ding. Copycat-style.

Dr. Dré zag er wel brood in en besloot een aantal tracks te gaan produceren. Het debuutalbum van The Game, The Documentary, vertelt het verhaal over zijn leven tot nu toe. Of, zoals hij zelf zegt, is dit zijn versie van Straight Outta Compton. Op het album zijn samenwerkingen te horen met onder andere 50 Cent, Eminem, Nate Dogg en Busta Rhymes. Wat opvalt is dat hij de namen van zijn helden erg vaak noemt op het album. In interviews stelt hij dat hij op zijn dertigste met pensioen gaat en dan zes platina albums op z’n naam heeft staan.

De show van The Game in de HMH werd voorafgegaan door Flipsyde. Deze groep is een samensmelting van culturen. Hiphop gemixed met rock en Zuid-Amerikaanse invloeden. De vierkoppige crew bestaat naast een rapper en een DJ uit twee gitaristen. Een lekkere opwarmer voor het hoofdprogramma. Vooral de track Someday doet het goed bij het publiek. Half juli komt hun album We The People uit. Zeker de moeite waard als je van cross-over-achtige spullen houdt.

Achter het podium hangt een metershoge backdrop met daarop een afbeelding van The Game en de naam van de trip: L.A. Kings European Tour. DJ Kristal draait de temperatuur nog een paar graden omhoog door een stapeltje hiphop-classics te spinnen zoals Jump Around en Like This And Like That. Billie Jean van Michael Jackson lijkt een vreemde eend in de bijt, maar ook deze track past in de vibe van het moment. Zo ongeveer elke track wordt beeindigd met een ‘guncock’. Hierdoor lijkt de naam Gun-It toepasselijker dan G-Unit. The Game komt op met een bandana voor zijn mond, een hoodie over zijn hoofd en een zware B-bling om z’n nek. Typisch gangsta. Op z’n shirt staat G-UnOt, wat er op wijst dat het geen koek en ei meer is tussen hem en z’n voormalige ‘vrienden’.

Het publiek is vanaf het eerste moment gevangen door de rapper die veel tracks doet van zijn album. Het zomerse Hate It Or Love It zorgt ervoor dat de temperatuur in de zaal nog hoger komt te liggen. De stem van ‘homie’ 50 Cent loopt op tape op de achtergrond mee. De track Bounce wordt begeleid door vier beauties van danseressen, waarna het tijd is voor een ode aan de helden van The Game. De DJ – die overigens een onfatsoenlijke dis naar z’n hoofd krijgt van de rapper: “Je denkt dat je een ster bent, maar je draait alleen maar platen en ik vertel je welke platen je moet draaien” – draait California Love van Tupac en ook tracks van B.I.G. en Eazy E komen voorbij.

The Game vertelt dat hij een alcoholist is en daar ook trots op is. Op de vraag of er alcoholisten in het publiek zijn, roept het jonge publiek bevestigend. Veel idiote wannabe’s die geen idee hebben wat alcoholisme inhoudt en toch lekker van ‘yeeeeah!’ doen. Zeker geen alcoholisten in hun familie? Voor wat extra audience-participation vraagt The Game een jongen uit het publiek om een champagne contest Amsterdam vs. Compton uit te vechten. Een aantal flessen champagne wordt half leeggespoten over het publiek en daarna in één keer leeg gedronken door de beide heren. Om zijn superioriteit te bewijzen borrelt The Game een fles Hennesy – kan ook appelsap zijn geweest – in één teug leeg. Omdat de drank er behoorlijk inhakt besluit hij zijn volgende nummer te rappen al zittend op een lowrider-fiets.

Tijdens het nummer 300 Bars lijkt het publiek wat in slaap te sukkelen. 300 bars is dan ook wel erg veel en zelf ben ik ook bij 143 bars de tel al kwijt. Tegen het einde van het optreden ontbloot The Game zijn bovenlijf, waardoor zijn tattoo’s duidelijk zichtbaar zijn. Zijn liefde voor gangstarappers NWA spreidt hij tentoon, doordat deze drie letters groot op zijn borst staan. Tijdens het lekkere laidback This Is How We Do komen de vier danseressen op gereden op maar liefst vier blinkende lolo’s en wordt de show beeindigd.

De show was té cliché: alles wat we al wisten van gangstarap werd nogmaals bevestigd. Gunshots, booze, babes en lolo’s voerden de boventoon. De champagne contest kwam op ons nogal bezopen over, niet bepaald een voorbeeld van hoe goede interactie met publiek hoort te zijn. Hiphop-classics door de DJ stuwden de show. De hele stijl van The Game is gebaseerd op een bijeenraapsel van zijn voorbeelden. Zijn attitude was arrogant: “When the West was knock out/who gave it mouth-to-mouth?” Hij noemt zichzelf een Nigga With Attitude, maar negers weten dat NWA wél met originele Hip Hop kwam. Hoewel ik het genre gangstarap altijd erg heb kunnen waarderen, was het een rare gewaarwording. Zeker na het zien van KRS-One in Tilburg een paar weken geleden. Maar da’s natuurlijk appels met peren vergelijken.

Zes keer platina voor z’n dertigste zou mooi zijn voor deze man, maar als je zoveel beef in je game stopt als Chuck Taylor, dan mag je blij zijn als je überhaupt de 30 haalt.

Fixtures:
Hoogtepunt: De 4 danseressen
Dieptepunt: Attitude van The Game
Bier: 2,00
Wc: Gratis
Garderobe: Gratis
Fotograferen: Ja
Geluid: Goed
Bezoekers: 2500+
Damage: 28,- euro (excl. servicekosten)
Cijfer: The Game 4, Flipsyde 7

Geplaatst door bowie op 16 juli 2005