Rappers zijn een apart slag volk. Sommigen van hen kunnen onmogelijk stil zitten en brengen ieder jaar een album uit, om nog maar te zwijgen over het aantal EP’s en mixtapes dat tegenwoordig wordt uitgebracht. Anderen doen er iets langer over om tot een nieuw product te komen. Cannibal Ox behoort tot die laatste groep rappers. Het rapduo, bestaande uit Vast Aire en Vordul Mega, liet ons maar liefst veertien jaar wachten op een vervolg van het magistrale debuutalbum The Cold Vein. Met Blade Of The Ronin is de comeback van Cannibal Ox rond maar kan het album voldoen aan de hoge verwachtingen die na zo’n lange tijd zijn geschept?
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen. Het tweede album van Cannibal Ox is lang niet zo goed als het album uit 2001. The Cold Vein was vooruitstrevend en vernieuwend, Blade Of The Ronin is dit allebei niet. Integendeel, er is gekozen voor een conservatieve plaat met veel basic beats. Verantwoordelijk voor deze beats is producer Bill Cosmiq, voor wie meteen de lastigste rol was weggelegd voor het maken van dit album. Hij moest namelijk het legendarische werk van El-P opvolgen, de man die zonder twijfel een groot deel van het succes van het eerste album op zijn conto mag schrijven. Bill Cosmiq leunt te veel op de standaard boom-bap beats waardoor het bijna moeite kost om het gehele album in één keer te luisteren. Het gaat te snel vervelen.
Dat het snel gaat vervelen valt niet alleen af te schuiven op de producer. Vast Aire en met name Vordul Mega kunnen niet brengen wat hen die lange periode geleden wel lukte. Vordul Mega laat het op deze plaat te vaak afweten. Hij krijgt het niet voor elkaar om zijn strakke delivery te laten horen en oogt bij vlagen zelfs traag. Dieptepunt voor de rapper op dit album is dan ook zonder twijfel de track Iron Rose, waarin MF Doom volledig de spotlights pakt en Vordul als het ware naar de achtergrond werkt. Misschien is het een poging tot het creëren van een nieuwe sound geweest voor Vordul maar erg succesvol lijkt het tot nu toe niet.
Door de afspiegeling tegen het vorige album lijkt het alsof de nieuwe Cannibal Ox nergens op lijkt maar dit is geenszins het geval. Het album is niet slecht. Vast Aire haalt nog steeds een goed niveau op de meeste tracks en naast MF Doom zijn ook featurings als U-God en Elzhi een welkome toevoeging op de plaat. Ook zonder externe hulp weten de twee toch nog tot goede nummers te komen. Zo is Thunder In July gewoon echt een goed nummer en ook Harlem Knights luistert lekker weg. Bij Thunder In July laat Cosmiq zien dat hij toch een gewaagde keuze durft te maken door hier voor een meer melodieuze track te kiezen. Bij Harlem Knights vangen we een schimp op van de duistere, mystieke sounds die we van Cannibal Ox gewend zijn.
Dus voldoet Blade Of The Ronin volledig aan de verwachtingen? Nee, maar dat leek al schier onmogelijk en het is misschien ook niet helemaal eerlijk om de nieuwe plaat constant naast de oude te leggen. Maar zelfs als je dat niet doet kom je tot de conclusie dat het een dertien in een dozijn album is. Zeker niet slecht, maar ook alles behalve baanbrekend. Het is gewoon te veel van hetzelfde en dat mogen zowel producer Bill Cosmiq als Vordul Mega zichzelf aanrekenen.
Tracklist:
01. Cipher Unknown (Intro)
02. Opposite of Desolate (ft. Double A.B.)
03. Psalm 82
04. The Power Cosmiq (ft. Kenyattah Black)
05. Blade: The Art of Ox (ft. Artifacts & U-God)
06. Pressure of Survival (Skit)
07. Carnivorous (ft. Elzhi & Bill Cosmiq)
08. Thunder In July (ft. Space, Swave Sevah & Elohem Star)
09. Water
10. The Horizon (Interlude)
11. Harlem Knights
12. Sabertooth (ft. Irealz & Bill Cosmiq)
13. Iron Rose (ft. MF DOOM)
14. Solar System (Cosmos) (Skit)
15. The Fire Rises
16. Gotham (Ox City)
17. Unison (Skit)
18. Vision (ft. The Quantum)
19. Salvation
